Austurland - 15.12.1991, Blaðsíða 26

26
JÓLIN 1991.
Bamaefni
Ljósm. AB
Jólahvolpurinn
Einu sinni var hvolpur, sem
átti heima í götusundi rnilli
steinveggja. Hann borðaði allt
ætilegt, sem hann náði í og fann
í sundinu, og svaf í tómum
kassa.
- Þetta er ágætt rúm, sagði
litli hvolpurinn nægjusamur.
En einn morguninn vaknaði
hann hríðskjálfandi, því að það
var svo kalt í kassanum. Honum
heyrðist norðanvindurinn
hrópa:
- Farðu á fætur, hvolpur,
farðu á fætur. Nú er veturinn
kominn og þú verður að finna
þér hlýrra heimili.
- Það er nú einmitt það sem
ég ætla að gera, gelti hvolpurinn
og skaust út úr kassanum. - Nú
er aðfangadagur jóla, og ég vil
helst fá gott heimili í jólagjöf.
Síðan hljóp hann út úr götu-
sundinu í leit að nýju og hlýju
heimili.
Skammt frá sá hann nokkra
drengi vera að hnoða snjókúlur
og kasta þeim.
- Hver vill fá jólahvolp? kall-
aði hann til þeirra.
Drengirnir hlógu aðeins að
honum og héldu áfram að kasta
snjókúlum. Ein kúlan hitti litla
hvolpinn, svo að hann féll og
veltist í snjónum. Hann skreidd-
ist þó fljótlega á fætur og hélt
áfram ferðinni.
- Ég hélt, að drengjum þætti
gaman að hvolpum, hugsaði
hann vonsvikinn.
í sama bili kom norðanstorm-
urinn þjótandi fyrir húshorn.
Hann feykti til hárinu á baki
hvolpsins og lék sér að eyrum
hans um stund, en sagði síðan
hlæjandi.
- Já, það er rétt, drengir hafa
gaman afhvolpum. En þeirhafa
líka gaman af að kasta snjókúl-
um.
Og norðanvindurinn feykti
hvolpinum til eins og hann væri
bolti, og þá sá hann mann sitja
á bekk skammt frá. Hvolpurinn
hljóp í áttina til hans, en í sama
bili reis maðurinn á fætur og
gekk brott. Þegar hvolpurinn
reyndi að elta hann, sneri mað-
urinn sér við og sagði:
- Nei, hvolpur litli, þú mátt
ekki fara með mér. Ég á ekkert
heimili heldur.
- Aumingja hvutti, hvæsti
norðanvindurinn við eyra hans.
Næst hljóp hvolpurinn ti!
pósts, sem hann sá á gangi með
stóra pósttösku fulla af bréfum
og blöðum á öxlinni.
- Farðu burt, hvolpur, sagði
pósturinn. Ég get ekki annast
þig, því að ég hef þegar meira
en nóg á minni könnu.
Næst feykti norðanvindurinn
hvolpinum út á svellað og hált
stræti.
- Margt fólk á of annríkt með
böggla sína og áhyggjur til þess
að sinna litlum hvolpum, sagði
stormurinn og kastaði honum
að fótum lögreglumanns.
- Hvað ert þú að gera þarna
hvutti litli? sagði lögregluþjónn-
inn. Farðu burt áður en ekið
verður yfir þig.
Hann tók litla hvolpinn og lét
hann upp á stóran snjóskafl við
húsvegg. Þar varð hvutta enn
kaldara en áður.
Nú var farið að rökkva, og
ljósin voru kveikt í búðarglugg-
unum. Fólkhraðaði sérfram hjá
með fangið fullt af bögglum, en
enginn virtist taka eftir hvolpin-
um.
- Allir eiga svo annríkt, að
þeir mega ekki einu sinni vera
að því að líta á mig, sagði hann
við sjálfan sig.
En allt í einu kom lítil stúlka
hlaupandi til hans.
- Ó, mamma, hrópaði hún. -
Líttu á þennan fallega hvolp.
Megum við ekki fara með hann
hcim?
Hjartað í hvolpinum hoppaði
af gleði, en sú kæti stóð ekki
lengi, því að konan sagði:
- Hann mundi aðeins rífa allt
og tæta í brúðuhúsinu þínu og
slíta skrautiö af jólatrénu. Láttu
hann eiga sig.
Litla stúlkan hljóp aftur til
móður sinnar, og mæðgurnar
hurfu í hríðarfjúkið.
Piparkökurnar skreyttar.
Norðanvindurinn hvein í eyr-
um hvutta.
- Já, fólkið á allt of annríkt
til þess að sinna hvolpum, sagði
stormurinn og nísti litla hvolp-
inn frostfingrum sínum, svo að
hann stökk af skaflinum og
hljóp inn í fólksþvöguna, skaust
milli fóta manna og reyndi að
vekja athygli á sér. En enginn
virtist sjá hann. Hann sá mörg
börn á þönum milli búðarglugg-
anna að skoða leikföng.
- Ég vona, að ég fái svona
járnbrautarlest í jólagjöf, hróp-
aði lítill drengur. Og lítil stúlka
andvarpaði: - Ég óska mér helst
svona stórrar og fallegrar
brúðu.
- Voff, voff, gelti hvolpurinn.
- Vill enginn fá mig í jólagjöf?
En stormurinn var sá eini,
sem, svaraði honum.
- Uss, þetta er ekki til neins.
Flest fólk á allt of annríkt til þess
að sinna hvolpum.
Vindurinn rak hvolpinn
áfram eftir götunni. Hann
reyndi að skjótast inn um opnar
húsdyr, en vindurinn hrakti
hann burt frá þeim.
- Ekki hingað, sagði hann
hryssingslega. - Fólkið hérna á
hund, tík og fimm hvolpa. Það
vill ekki fleiri.
Stormurinn hrakti hvolpinn
fram hjá lögreglustöðinni ogyfir
járnbrautarteina beint fram fyr-
ir stóra járnbrautarlest, sem
kom æðandi og virtist hrópa: -
Sjáið mig, farið frá!
Og vindurinn rak hvolpinn út
í sveit. Þá var orðið dimmt og
langt á milli húsanna. Hvutti
varð að kafa djúpa fönn.
- Hamingjan hjálpi mér,
hugsaði hann. - Ef ég finn ekki
fljótlega einhvern, sem vill hafa
hvolp, líða jólin án þess að ég
eignist hlýtt heimili.
- Reyndu þá að komast úr
sporunum, hvein vindurinn og
feykti eyrunum á hvolpinum
fram fyrir augu hans.
Hann hljóp yfir brú og niður
hæð. Hann hljóp fram hjá
nokkrum húsum, þar sem ljósin
frá jólatrjánum skinu út um
gluggana. Hann sá reyk leggja
upp úr reykháfnum og vissi að
verið var að elda jólamatinn.
Loks sá hann lítið, dökkt hús
álengdar. Þar voru engin ljós í
gluggum og ekkert jólatré í stof-
unni.
- Farðu inn í þetta hús,
hvutti, sagði vindurinn. - En
viljir þú verða jólagjöf, verð-
urðu að hafa silkiband um
hálsinn. Og í sama bili feykti
vindurinn rauðu silkibandi til
hans. Síðan hló hann háðslega
og þaut brott.
Hvolpurinn greip rauða silki-
bandið í munn sér og herti
hlaupin heim að húsinu eins og
hann gat. Endar bandsins dróg-
ust í snjónum báðum megin við
hann og mynduðu för eins og
sleðaslóð.
Hvutti gelti eins hátt og hann
gat við dyrnar og krafsaði í
hurðina, en enginn kom til dyra.
- Líklega er enginn heima,
andvarpaði hann.
En hann var orðinn of þreytt-
ur á þessum hlaupum til þess að
leita sér að öðru heimili. Hann
snerist því nokkrum sinnum í
snjóskaflinum við dyrnar og
reyndi að búa sér til ofurlítið
hreiður, sem veitti honum skjól
fyrir storminum.
En þegar hann var að leggjast
þarna fyrir, féll snjóskriða yfir
hann ofan af húsþakinu. Snjór-
inn huldi hann alveg, svo að
ekkert stóð upp úr nema annar
endinn á rauða silkibandinu.
- Hér frýs ég í hel, hugsaði
hvolpurinn. - Ég mun aldrei lifa
það að verða jólagjöf. Ég mun
aldrei eiganst heimili.
Brátt heyrði hann raddir
fólks, sem nálgaðist húsið.
Hann heyrði lítinn dreng
segja:
-Mamma. Jólasveinninn hef-
ur komið meðan við vorum
burtu. Sjáðu sleðaförin.
- Ég held, að þetta séu ekki
sleðaför, sagði hún þreytulega.
- Ég bjóst ekki heldur við því,
að jólasveinninn tæki á sig krók
til þess að koma alla leið til
okkar.
En litli drengurinn var alveg
viss um, að þama hefði merkileg-
ur gestur verið á ferðinni og ein-
hver töfraatburður gerst. Hann
hljóp á undan heim að húsinu.
Og þá sá hann rauða bandend-
ann standa upp úr snjónum.
Hann tók í hann og sópaði snjón-
um frá, og þá kom hvolpurinn í
ljós, dofinn í fótum af kulda.
Drengurinn tók hvolpinn upp og
sýndi hann mömmu sinni. Síðan
stakk hann þessum skjálfandi
hnoðra undir jakkann sinn til
þess að ylja honum.
Móðir hans brosti og flýtti sér
til drengsins. Hún lagði hand-
legginn um herðar sonar síns, og
augu hennar ljómuðu eins og ljós
á jólatré.
- Já, þú fékkst þá jólagjöf,
þrátt fyrir allt. Þetta er jóla-
hvolpurinn þinn.
Hvutti reyndi að veifa kulda-
dofnu skottinu og hreyfa eyrun
vinalega.
Nú hló vindurinn hátt og glað-
lega.
- Já, það er til fólk, sem gleðst
af því að fá hvolp í jólagjöf, en
það er ekki á hverju strái. Ogsvo
rauk hann burt.
Úr bókinni Beðið eftir jólunum.
Foreldrar og börn ú bökunardegi Sólvallu í Neskaupstað. Ljósm. AB