Húsfreyjan - 01.03.1956, Blaðsíða 9

r
haldi, sem þau annað hvort standa að
ein eða þá með öðrum aðilum. Þess
háttar starf lendir oftast á fáum kon-
um, en aðrar koma þar hvergi nærri
og veita því varla athygli á aðalfund-
um, þegar gerð er grein fyrir tekjum
ársins og athöfnum félagsins, að hér
hefir vissulega verið mikið unnið. En
þegar fórnfúsir félagsmenn og aðr-
ir einstaklingar hafa um fjölda ára
unnið að því sama, þá er mjög hætt
við, að athyglin hætti að beinast að
því, sem þannig er framkvæmt, og að
hið eina, sem gæti vakið aðra til með-
vitundar um starfið, væri ef það
skyndilega félli niður.
Nei, það er aldrei það, að félögin
geri ekki neitt, sem háir þeim. Það
væri kannske frekar það, að starfsemi
félaganna væri borin af of fáum og
svo, að það skorti fjölbreyttni og al-
menna þátttöku í fundastarfinu.
Það er sjálfsagt hægara sagt en gert
að skapa fjölbreyttni í fundarstarf
kvenfélaganna og er ekki hægt að gefa
neina forskrift um það, vegna þess,
hve aðstæður eru margvíslegar. En eitt
má þó segja að sé sameiginlegt með
félögunum og það er, að þau verða
flest öll, hvað fundarefni snertir, að
búa að sínu, þ. e. að konurnar sjálfar
verða að sjá um f jölbreyttni á fundun-
um eða eiga sök á því, ef þeir verða
einhæfir og leiðinlegir.
Nú er það í sjálfu sér mjög mikil-
vægt fyrir konurnar, sem alla daga
vinna á heimilum sínum, að koma sam-
an, blanda geði við aðrar konur, rabba
og drekka kaffisopa. Þetta er svo mik-
ilvægt, að fundir kvennanna mega al-
drei falla niður, vegna þess, hve þeir
eru nauðsynlegir sem upplypting fyr-
ir konumar. En þetta er ekki nóg. Fé-
lagskonur vilja geta sótt eitthvað meira
á fundina en bara skrafið eitt og félög-
in þyrftu að geta miðlað félagskonum
einhverju til skemmtunar og fræðslu.
Hér er það, sem skórinn kreppir að.
Víðast hvar er erfitt að fá utanaðkom-
andi krafta, nema á aðalskemmtanir.
Sums staðar vegna kostnaðar, annars
staðar vegna mannfæðar og því er það
að fundimir verða því aðeins skemmti-
legir og fræðandi, að konurnar leggi
sjálfar eitthvað af mörkum til þeirra.
Það vill þó oft verða þrautin þyngri,
að fá konur til þess að koma með
efni á fundi eða taka þátt í umræð-
um og er það vorkunnarmál, því að
flestar konur eru aldar upp við ann-
að en að koma opinberlega fram og
störf þeirra beinast meira að öðru en
bókmenntum, ræðumennsku o. þ. h.
Það er þó ástæða til þess að hvetja
konur til þess að láta ekki hlédrægni
og feimni fæla sig frá því að lesa upp
eða segja eitthvað við og við, þegar
þæ r finna það og vita, að þátttaka
þeirra í fundarstarfinu er nauðsynleg.
Af þeim spurnum, sem ég hefi haft
af starfi ýmissa félaga, hefir mér orðið
ljóst, að kvenfélögin gætu haft mjög
gott af því að fá upplýsingar um starfs-
aðferðir hvert hjá öðrum. Bæði er oft
gaman að breyta til, þegar starfað hef-
ir verið með sama hætti ár eftir ár og
svo er áreiðanlegt, að til eru félög hér-
lendis, sem hafa ýmsar skemmtilegar
venjur, sem önnur félög ættu að til-
einka sér. Þyrfti þá hvort tveggja til,
að félög væru fús að miðla öðrum og
að önnur félög vildu taka upp nýjar
starfsaðferðir.
Frh. á bls. 29.
HÚ8FRBYJAN 9