Kvennablaðið - 19.06.1939, Blaðsíða 10

aðstæðna lijá öllum þegnum sínum og jafna
jjær sem mest, svo að sem fæstir verði alger-
lega undir í lífsbaráttunni. Það hlýtur einnig að
vera í þvi fólgið að leggja til þau skilyrði, að
sem flestir þegnaima fái notið liæfileika sinna
í Iivaða átt, sem þeir stefna, svo að þeir geli
náð svo miklum þroska, sem unt er. Áhrifin af
þessu hlytu lika að verða gagnkvæm, því að
það þjóðfélag, sem lengst kæmist i þessu efni,
hlyti sem heild að bera af öðrum þjóðfélögum
i þroska og farsækl, og framfaramöguleikar
þess yrðu ótæmandi.
Það er sagt að íslenska konan njóti jafnrétt-
is við karlmanninn. Hún gerir það vitanlega
ekki, t. d. í atvinnu- og kaupgjaldsmálum, ekki
einu sinni þó öllum öðrum aðstæðum en kyn-
inu sé slept. En við það bætist svo, að alveg
eins og fyr á tímum verða aðstæður bennar til
lífsbaráttunnar alt aðrar en karlmannsins, vegna
móðurköllunarinnar. t raun og veru getur hún
oft átt að velja á milli mannréttinda, þess rélt-
ar að lifa sínu eigin lifi og fá því sem fvlstan
þroska, og þess að vera móðir. Hvort sem liún
velur, má segja, að líf hennar sé þá hlutað í
sundur og geti aldrei náð svo hátt, sem því var
ætlað.
Móðurinni er nú á dögum sungið lof i há-
um tónum. Þó hefir löggjafinn og almennings-
álitið ekki enn þá komið auga á þann sjálf-
sagða hlut að bæta henni upp með ýmsum rétt-
látum hlunnindum þann mikla aðstöðumun í
lífsharáttunni, sem hún lekur á sig með því að
verða móðir. Og hvar væri þá þjóðfélagið statt,
ef móðirin brygðist sínum skyldum?
í öðrum greinum í blaði þessu er staða
konunnar sem móður og húsfreyju nánar rædd.
Aðalbjörg Sigurðardóttír.
f byrjun júlí kemur hingað til höfuðstaðarins all-stór
flokkur hjúkrunarkvenna víðsvegar frá Norðurlöndum
til að sitja hjúkrunarkvennamót með hinum íslensku
stallsystrum sínum. Vonandi verða veðurguðirnir náð-
ugir, svo að landið okkar fái að skarta í allri sinni
dýrð. Móttökurnar annast Félag íslenskra hiúkrunar-
kvenna, og hefir verið unnið að því með mikilli alúð
að gera þær sem veglegastar.
Eitt af því, sem hefir vakið mikla eftirtekt í skála
íslendinga á heimssýningunni í New York er lnð saum-
aða teppi af haðstofulifi, eftir listakonuna Þórdísi Egils-
dóttur frá ísafirði. Teppi þetta var sýnt hér i borginni
í vetur og hlaut almenna aðdáun þeirra er sáu.
Á eg að gifta mig?
Spurningin þessi: „Á eg að gifta mig“, fylgir
mér við störf mín á daginn og lieldur fyrir mér
vöku á nóttunni, svo að nú held eg að eg verði
að skrifa niður heilabrot mín og leita ráða hjá
kynsystrum mínum, sem staðið liafa í sömu
sporum.
Eg er 23 ára gömul og hefi sæmilega atvinnu
við íyrirtæki eitt hér i bæ. Eg get því lifað ó-
háðu, sjálfstæðu lífi, án þess að sækja nokkuð
til aunara, og veitt mér ýms smáþægindi og
skemtanir. Eg liefi sem sagt unað lifi mínu vel.
En svo varð eg fjarska „skotin“ í ungum og
Iiraustum sjómanni, og nú langar okkur til að
giftast. Það var meira að segja komið að ]ivi að
við gerðum það i fyrrahaust, en þá frétti eg
hjá vinstúlku minni, sem vinnur liti eins og
eg, og hafði gift sig liaustið áður, að skattur
og úlsvar á bónda liennar hafði hækkað um
1800 kr. þetta árið, af því að þau giftu sig að
haustinu, en geymdu það ekki fram yfir nýár.
Hennar tekjur voru sem sé lagðar við hans tckj-
ur, og við það komst maðurinn upp i svona
háan launa-„skala“, að þau urðu að borga mörg-
um sinnum meira en þau böfðu borgað hvort
í sínu lagi.
Eg fór nú að reikna út tekjur mínar og pilts-
ins míns og komst að þeirri niðurstöðu, að ef
við giftumst, eins og við höfðum hugsað okkur,
þá færu þessar fáu lumdrað krónur, sem við
ætluðum að kaupa búsáhöld fvrir, í viðbótar-
skatt og útsvar. Þvi timdi eg blátt áfram ekki,
giftingunni var frestað. Nú er komið vor og
við erum ennþá ógift.
En þetta varð til þess, að eg fór að athuga
betur, bver kjör biðu mín sem giftrar konu.
Eg bafði satt að segja ekki Iiugsað mér að bætta
að vinna úti, þó að eg gifti mig.Mannsefnið mitt
hefir nokkuð stopula vinnu, svo að þó að hann
hafi allgott kaup annað slagið, þá er bann vinnn-
laus nokkurn hluta ársins. Það kemur sér því
vel, að eg hafi mína föstu vinnu, auk þess sem
eg veit, að mér myndi dauðleiðast, þegar hann
er úti á sjónum, ef eg gæti eklci haldið áfram
með mína gömlu vinnu. En fyrirtækið þar sem
eg vinn er nýtekið upp á því að amast við vinnu
giftra kvenna. Eg má því búast við að mér verði
sagt upp vinnunni, ef eg gifti mig, og enda þótt
piltinum mínum tækist að vinna fyrir mér, svo
að mig kannske skorti ekki neitt, þá er hér

i
10
KVENNABLAÐIÐ