Kvennablaðið - 19.06.1939, Blaðsíða 8

lækari konur lilaða því á sig heimilisstörfum,
smáum og stórum, meðan J)ær orka, og lengur.
Þær efnaðri liorfa ekki i það að veita sér
sem mest heimilisþægindi, krydda svo auðvit-
að lifið með því að eiga náðuga daga, fara i
„luxus“-ferðalög, i hoð, í bió, og á böll; alt þetta,
sem tilheyrir þeirra stétt og stöðu, en veitir
hvorki andlega né líkamlega hressingu.
En háðar þessar konur eyða sinum heilbrigða
þrótti of fljótt, önnur af sliti, hin af rýði. Þvi
hvorug þeirra stundar nokkrar íþróttir sér til
heilsuverndar, gengur úti undir heru lofti, né
á sér nokkur veruleg áhugaefni utan heimilis.
— Þetta flýtur svona hjá hvorritveggja, uns
læknirinn einn daginn kveður upp dóminn, ef
til vill sambljóða vfir báðum: „Blóðleysi, tauga-
slappleiki, bætiefnaskortur. Má ekki vinna, verð-
ur að sofa mikið, hvílast, ganga mikið úti dag-
lega, fara að heiman, á sjúkrahús eða upp i
sveit.“ — Þessum fyrirmælum getur efnaðri
konan máske hlýtt, en hin sjaldan, — og þá
er sagan öll.
Að finna hér holl úrræði er nú, ef til vill,
stærsta viðfangsefnið og kjarni kvenréttinda-
málsins. Við verðum að létla heimilisokinu svo
af herðum kvenna, að ]>ær geti dregið andann
frjálst.
Dagheimili fyrir börn, almenningseldhús,
meiri hlutdeild heimilisfólksins í umgengni og
heimilisháttum, og síðast en ekki síst slörf ut-
an heimilis, tit tilbreytingar og tekjuauka, ínundi
bjarga margri búsmóðurinni. Ýmsir líta á slörf
giftra kvenna utan heimilis með tortryggni, en
það er hin mesta fjarstæða. Skyldustörfin heimta
hana út, og það er henni nauðsyn. Tilbreyting
við störf er oft heilsusamlegri en hvíldartími.
Húsfreyjur í sveit ganga oft til heyvinnu sjálf-
ar, heilsu sinnar vegna. Og einyrkjakonur i sjáv-
arþorpum segjast oft endurnærast af því að
geta farið upp úr heimiliskafinu í fiskþvott og
fiskþurk á sumrin. Þó koma þær oftast að öllu
ógerðu og i óreiðu heima og verða að vaka við
þau störf fram á nætur.
En ef kona starfar úti fvrir sæmilegu kaupi,
getur hún aflað sér betri heimilishjálpar en ella
og veitt þeim stúlkum vel borgaða atvinnu við
hússtörf, sem eru hennar verðar, og hafa á-
byrgðartilfinningu og verksvit á því sviði.
Gift kona, sem starfar úti, verður efnalega
sjálfstæðari, og það eykur vellíðan bennar.
f fáum orðum verður niðurstaðan i þessu
máli þannig:
60 ára minni
Kvennaskóla Húnvetninga.
Sjáið, ungu fslands dælur,
ágæt jurt á dýpstar rætur.
Mun þó andans eðli og þroski
aldri háð og tímalengd?
Unga mey í æskublóma,
á ei rödd þín nú að hljóma,
sál þín fagna í liörpuhreimum,
hjarta skólans vígð og tengd?
Sjáðu! Hljóð frá heiðahænum
horfir fram með hvömmum grænum
sveitamær með sól í augum,
sumarhlik á vöngum skín.
Óljós, feimin út]>rá seiddi,
inn á nýjar brautir leiddi,
augu hennar liingað mæudu.
llógvær stóð þar — amma þín.
Heimasætan hýra, djarfa
Iiefir ærið nóg að starfa,
hýr sig þó með hraða að heiman,
hérna hyrjar námsár sín.
Hér skal mcnta hönd og anda,
Hún vill jafnt að vígi standa
hróður eða unnustanum.
Einmitt slik var — móðir ]>in.
Unga mey i æskublóma,
einmitt hér skal rödd þín hljóma,
arfleifð þína að þakka, meta
þennan stofn með krónu og ról.
Margt, sem ömmu eða móður
inst í hug var falinn gróður,
stendur nú með hlöð og blóma,
breiðir greinar sólu mót.
Ingibjörg Benediktsdúttir.
Vilji konan, og geti, lagt nám sitt, liæfileika
og áhugamál öll til hliðar um leið og hún gifl-
ist, þá er hún auðvitað sjálfráð, enda þótt það
varði oftast andlega og likamlega heilbrigði
hennar fyr eða síðar.
En geti hún og vilji, þótt hún sé gift, starfa
við tdið mannsins, í samræmi við nám sitt, liæfi-
leika og áhugamál, þá sýnist það vera eðlilegra
en alt annað, og þá hefir enginn leyfi til að
8
KVENNABLAÐIÐ