Eining - 01.11.1950, Blaðsíða 1

X

*

8. árg.
Reykjavík, nóvember 1950.
HANN VARÐ
BRJÁLAÐUR
Nágranni minn í Kelowna, British
Columbia, Canada, sagði mér, að mað-
ur nokkur þar hefði átt mikla landeign,
er bærinn tók að byggjast. Hún hefði
J>ó ekki verið honum mikils virði, en
nú seldi hann lóðir og varð allt í einu
ríkur. En ríkidæmið kom of snöggt, og
maðurinn gekk frá viti og sönsum.
Ríkasta þjóð heimsins fyrir fimm ár-
um, en nú erum við fátækasta þjóð
heimsins, sagði einhver.
í sambandi við síðustu heimsstyrjöld
varð þjóðin svo snögglega rík, að segja
má, að allstór hluti hennar gengi frá
viti og sönsum, hvað það snertir, að
kunna fótum sínum forráð í fjármál-
um. Menn hegðuðu sér, ungir sem
gamlir í þessum efnum, eins og vit-
firringar, og hið versta var, að stjórn
þjóðarinnar fórst engu betur.
Hjá hinni sögufrægu þjóð, ísrael,
voru jafnan til forna tvenns konar spá-
menn. Spámenn drottins og svo fals-
spámennirnir. Falsspámennirnir sögðu:
„Heill, heill“, þar sem enginn heill var.
Þeir göspruðu um að allt væri í stak-
asta lagi, öllu óhætt, engin hætta á
ferð og ástæðulaust að vera með víl og
vol eða nokkurt bölsýnisnöldur.
Þessir menn fengu áheyrn. Það var
ekki kastað steini að þeim. En spámenn
drottins sögðu þjóðinni beiskan sann-
leikann, og hann var oftar en hitt ófag-
ur. Þeir voru ofsóttir og líflátnir, sag-
aðir í sundur eða grýttir, að minnsta
kosti sumir þeirra. En böðlar þeirra
fórust í eyðileggingunum, sem þessir
spámenn sögðu fyrir og vöruðu við.
Nútíminn er ekki jafn harðhentur,
að minnsta kosti víðast hvar, á þeim
sem „ávíta, áminna og fræða“, á þeim
sem finna að, segja til syndanna og
benda á hættuna. Þeir eru ef til vill
kallaðir aðeins ,,nöldrar“, „skap-
vondir“, eða þá ,,ofstækismenn“,
en því miður erum við enn einu sinni
að þreyfa á því, hve ósönn og léttvæg
orð þeirra manna eru, sem jafnan boða
„heill, heill“, þar sem engin heill er.
Þeir sem drekka sig drukkna í áfengi,
ganga frá viti og sönsum, og þjóð, sem
verður ölvuð af stríðsgróða, bíður tjón
á sálu sinni og gengur að einhverju
leyti frá viti og sönsum. Þá sér hún ekki
fótum sínum forráð.
Fagurft
miskunnarverk
Birger Tynes skrifar í norska blaðið
Folket um réttmæta kröfu, sem fram
hafi komið um það, að taka börnin af
heimilum drykkjumanna. Hann gerir
þó réttilega ráð fyrir, að langt muni
þess að bíða, að slíkt komist í fram-
kvæmd og spyr því, hvort ekki sé hægt
að stunda líknarstarf, eins konar
„fyrstu hjálp“, meðan beðið sé eftir
víðtækari aðgerðum. Hann segir að
unga fólkið í Bláa Krossinum norska
hafi ákveðið, einn og annar, að gerast
frændur og frænkur hinna ógæfusömu
barna, er það nái auðveldlega til, barna
drykkjumanna. Hann talar um, að
hægt sé að sýna barninu margvíslega
umönnun og ástúð, fara með það út í
smá skemmtiferðir, bæta að einhverju
leyti úr skorti á klæðnaði og fleira þess
háttar. Hann segir, að þau séu um 20
ungmennin, sem sinni þessu líknar-
starfi í frístundum sínum. Mælt er með
því, að hver og einn taki að sér eitt
heimili. Hugsanlegt sé, að einn og ann-
ar geti tekið slík börn að sér í sumar-
leyfið, þótt það kosti það að fórna
nokkrum makindum, en þá veiti það
sönnustu gleðina, að gleða aðra.
Sjálfur segist hann hafa haft með
sér í sumarleyfi 30 vanrækt börn, hvert
ár síðustu árin. Það hafi auðvitað ekki
verið makindalegt og rólegt Iíf, síður
en svo, en ekkert sá ánægjulegra en
það, að geta aukið á hamingju ann-
arra. Hann segist ekki gleyma litla
Tore, sem hann hafi haft með sér
þrisvar sinnum, er hann hafi horft á
sig með glampa í augunum og sagt:
„Hér er sunnudagur alla daga“.
Þannig eru víða góðar sálir, fórn-
fúsir menn og hjálpandi hendur, sem
milda böl þeirra, sem bágt eiga, en
fæst erum við mikilvirk í þeim efnum.
Fyrir nokkrum árum var hér á ferð norskur maður, Peter Söraa að nafni. Tók liann þá mikinn
fjölda mynda og: eru margar þeirra ágætar. Hér sézt ein þeirra, við Tjörnina I Reykjavik.
Peter Söraa tekur einnig kvikmyndir. Hann hefui matsöluliús í Oslo og eru þau hjón góðir liðs-
menn í bindindisstarfinu.
*