Eining - 01.11.1950, Blaðsíða 10

10
EINING
dollara. 50 millj. dollurum minna en
áfengiskaup jDjóðarinnar. Fleira líkt
þessu telur blaðið upp um Canada.
Þá segir tímaritið frá stúlkunni, sem
kjörin var fegurðardrottning Banda-
ríkjanna árið 1949. Hún er sennilega
búin að breyta um nafn, því að vitað
var, að hún ætlaði að gifta sig það ár,
en stúlkunafn hennar var Jacque Mer-
cer. Hún er vel menntuð og margskóla-
gengin. í háskólanámi lagði hún stund
á leiklist um fimm ára skeio. Hún hef-
ur og lært heimilisskreytingu og er út-
skrifuð af skóla, sem kennir tízkusnið
fata og þess konar. Hún saumaði sjálf
þá búninga, er hún notaði í fegurðar-
samkeppninni. Peninga vann hún sér
inn stundum með því að stjórna traktor
fyrir bónda við bómullarræktun.
Fegurðardrottningin segir:
,,Þegar ég var krýnd sem ungfrú
Ameríka, í september 1949, í Atlantic
City, var mér Ijóst, að ég hafði verið
valin sökum þess, að ég túlkaði vel
amerísku stúlkuna yfirleitt, en ekki sem
sérstök fegurðardís. Eg hef aldrei talið
mig búna neinni sérstakri fegurð né
frábærum gáfum, heldur aðeins, að
mér hafi veitzt sá heiður að geta verið
ímynd stúlkunnar, sem er ef til vill
næsti nágranni yðar.
ásiin
hin hágöfuga, óviðjafnanlega ást, sem
ekkert fær bugað, leiðir olckur beint
fram á hyldýpisbarm hins mikla ómæl-
is, því að hún talar til okkar berlega
máli hins óendanlega og eilífa. Hún
er ákaflega mikið trúarlegs eðlis, og
getur jafnvel orðið trúarbrögð. Þegar
allt umhverfis manninn er reikult og
hverfult, þegar allt viðvíkjandi óráð-
inni framtíðinni hverfur í skuggalega
móðu mikillar fjarlægðar, þegar allur
heimurinn virðist vera aðeins einhver
hugarburður og furðulegur samsetn-
ingur, og alheimurinn eitthvert af-
skræmi, þegar allur máttur hugsjóna-
lífsins eins og gufar upp í reyk og efa-
semdirnar gera allan raunveruleika
vafasaman, — hvað getur þá verið líf-
akkeri hans? Göfugt konuhjarta. Að
því getur hann hallað höfði sínu, öðl-
azt þar þrek til að lifa, og ef svo vill
verða, hugrekki til að deyja geðrór með
blessunarorð á vörum sínum.
Hver veit, nema ástin og sælugjöf
hennar, sem er augljós túlkun alls
samræmis tilverunnar, sé einmitt það,
sem bezt opinberar samúðarríkan og
föðurlegan Guð, eins og hún er líka
greiðasta leiðin til þess að finna hann.
é*
Er mér veittist þessi mikla sæmd,
vaknaði hjá mér sterk þakklætiskennd
til foreldra minna, sem kenndu mér og
innrættu mér, að hreinar hugsanir og
hreint líferni væri hið mikilvægasta í
fari ungrar stúlku.
Ég hef aldrei séð nauðsynlegt að
neyta áfengra drykkja til þess að kom-
ast í álit og hljóta almennings hylli, og
ég hef aldrei haft neina löngun til slíkra
nautna.
Þetta er bjargföst sannfæring mín,
og mér þykir mjög vænt um að geta
sagt ungum stúlkum í Ameríku hið
rétta, og vildi mjög gjarnan geta sýnt
þeim, að heilsusam'legar lifnaðarvenjur
og heilbrigður hugsunarháttur getur
veitt bæði heiður og höpp“.
Drakk 10 lííra og
drap sig
EJcstrablaðið, 28. febr. 1950, skýrir írá
því, samkvæmt skeyti frá París, að óðals-
bóndinn Jean Ruand í Ambazac, hafi verið
búinn að heita því, að drepa sig á áfengi,
en kunningjar hans gátu ekki trúað því,
að slíkt væri hægt, því að þá væri hann
búinn að drepa sig á drykkjuskap. Hann
veðjaði við þá, og nokkru síðar fannst hann
liggjandi dauður á stofugólfi sínu. Hann
var með hálfa lítrarflösku í hendinni, en
níu flöskur af sömu stærð lágu í kringum
hann, allar tæmdar. Hann hafði næstum
klárað úr hinni tíundu.
Hann vann veðmálið.
Starfsmenn Barnavemdarnefndar
Reykjavíkur hafa gert nokkra athugun
á fjölda og tegund afbrota þeirra
manna, sem framið hafa afbrot sem
unglingar, og nefndin hefur haft af-
skipti af vegna þessa.
Það hefur þá m. a. komið í ljós, að
hjá þeim, sem hafa haldið áfram af-
brotum eftir að þeir náðu fullorðins-
aldri, er drykkjuskapur mjög áberandi. ”
Flestir þeirra, eða 84%, hafa verið
sektaoir fyrir ölvun, og þá jafnan oft
og mörgum sinnum, 10—15 sektir
fyrir fyllirí eru mjög algengar og metið
hefur sá, sem hefur 45 brennivíns-
sektir.
Það er af þessu augljóst, að svo að
segja allir þeir, sem haldið hafa áfram
á afbrotabrautinni neyta áfengis í óhófi.
©«f *
aSfsmS ustglinga
Ástin er trú, og ein trú fæðir af sér
aðra trú. Og þessi trú er ljós, lífsorka
og hamingja. Aðeins í henni kemst
maðurinn í samfélag hinna glaðvak-
andi, sönnu, hólpnu og hamingjusömu
manna, sem þelckja gildi tilverunnar
og lifa og starfa til eflingar Guðs dýrð-
ar og sannleikans. Fram að því eru.n
við aðeins gasprarar og fánytjungar,
er sóum tíma okkar, kröftum og hæíi-
leikum, stefnulausir og fagnaðarsnauð-
ir, reikulir og getulitíir, gagnslausar
verur, sem enga veruiega þýðingu hafa
í rás viðburðanna og tilverunni. Ef til
vill auðnast mér fyrir mátt ástarinnar
að finna aftur veg trúarinnar, andlega
lífsins, sálarorkunnar og verða þannig
heilstejrptur maður. Að minnsta kosti
skilst mér, að geti eg fundið meðhjálp
mína og lífsförunaut, muni allt annað
veitast mér, eins og til þess að gera
vantrú minni til skammar og láta mig
roðna út af örvæntingu minni. Trúið
þá á föðurlega forsjón og hafið mann-
dóm til að elska“.
Þetta er brot úr erindi eftir Henri-
Frédéric Amiel. Hann fæddist í Geneva^
1821 og dó 1881. Hann var fremur þung-
lyndur og ekki mikill afkastamaður á rit-
vellinum, en þetta erindisbrot er lítið sýn-
ishorn af rithætti hans.
f