Eining - 01.12.1951, Blaðsíða 5

EINING
b
MyncLir þessar eru frá hinu sögufræga klaustri á f jaUinu Montserrat í Barcelona-
héraði á Spáni. Fjallið er um f jögur þúsund fet yfir sjávarmál. Klaustriö er kennt við
Benedikt-regluna og var sett á stofn 1880. — Kraftaverk eiga að liafa gerzt þar fyrir
áhrif líkans af Maríu mey. Það var við fætur þess líkans að hinn alkunni höfundur
Jesúíta-reglunnar, Loyola, lagði vopn sín og hét því að helga Guði allt lif sitt upp frá
því. Hann hafði þá verið veikur áður af sárum, er hann hlaut í stríði við Fraktca,
lesið helgirit og brotið lieilann mikið um alvörumál lífsins. Hann dvaldi um skeið í
klaustrinu á Montserrat. Á einni myndinni
frá Assisi. — Fjallið sjálft er eitt af þe.
musteri þess anda og dularmagna, sem búa
,,í Tarascon var föngunum, þar á meðal
konunum, og höfðu brjóstin verið skor-
in af sumum þeirra, kastað frá turnin-
um niður á klettaflúðirnar“.
Þetta er ekki fallegri jólapistill en
frásögnin um barnamorð Heródesar. —
Bezt mun því að láta hér staðar numið
að mestu. En ekki er geðslegra að lesa
um framkomu múgsins við drottning-
una, Maríu Antoinettu. Múgurinn rudd-
ist að henni trylltur og ruddalegur. —
„Konur, karlar, spjót, hnífar, blót og for-
mælingar, allt stefndi þetta að henni.
Einn veifar til hennar hrísvendi með
áskrift, „handa Maríu Antoinettu“,
annar sýnir henni fallexi, þriðji veifar
gálga, og einn veður með blóðugt kjöt-
stykki í hjartalögun framan að henni,
en kjarkur hennar bilar ekki eitt augna-
blik . . . Karlmenn hrinda konunum nær
henni, til þess að þær skuli klóra hana í
andlitið. Hún tekur þá til máls: „Hafið
þið aldrei séð mig áður? Hef ég gert
stendur á stalli líkan af heilögum Frans
\sum furðuverkum náttúrunnar, sjálfgert
í tign fjalanna.
ykkur eitthvað? Þið eruð afvegaleidd,
eg er Frakki, og eg var hamingjusöm
meðan þið elskuðuð mig“. Þetta hróp-
aði hún hrygg og viðkvæm. Þá var sem
rynni af fólkinu, hávaðinn hætti, konur
grétu og ein þeirra bað drottninguna
fyrirgefningar. En endalok þessarar sögu
þekkja flestir.
Þannig verða verk mannanna, þegar
þeir snúa baki við því, sem göfgar, og
gera sig að villidýrum. Vissulega hafa
ofsóknirnar á hendur kirkjunni ekki
verið alltaf ástæðulausar, eða á hend-
ur forréttindamanna í mannfélaginu. —
Sannarlega hefur kirkjan oft verið á
meðal hinna bersyndugu, en ofbeldi,
grimmd og villidýrsæði er ekki lækning
meinanna. Guðs kristni á jörðinni hefur
orðið að ganga sína þrautagöngu og
þola sinn hreinsunareld, en huggun
hennar hefur alltaf verið gleðiboðskapur
jólanna, sem í fylling tímans mun sigra
illt með góðu.
Vanþakklæti
og skammsýni
Oft hættir mönnum til að gera lítið
úr árangri bindindisstarfsins, og okkur
bindindismönnum finnst stundum ganga
svo „grátlega seint“. Satt getur það
verið, að seint gangi, en hitt er mikið
vanþakklæti, að telja, að lítill eða eng-
inn árangur hafi orðið af bindindisstarf-
inu. Sannleikurinn er sá, að sigrar okk-
ar á einum 100 árum, hafa farið langt
fram úr öllum vonum, því að við ramm-
an reip er að draga, þar sem er alda-
gömul venja, gróðafíkn og nautnasýki.
Hve margar friðarráðstefnnur og frið-
arþing hafa þjóðirnar háð, og hve mikið
hefur verið gert til þess að vinna gegn
styrjöldum? Og allir viðurkenna að slík
manndráp eigi að hætta. — En hvað
finnst mönnum? Hafa styrjaldir verið
kveðnar niður, og hverjar eru horfurn-
ar? Hefur árangur friðarstarfsins þá ver-
ið lítill eða enginn? Nei, engan veginn.
En gamla drauga er oft erfitt að kveða
niður, og sérstaklega á meðan kynslóð-
irnar yngja þá stöðugt upp með blóði
smu og bræðra sinna. Þetta skyldu
fljóthuga og lausmálgir menn athuga.