Eining - 01.07.1953, Page 13

EINING
13

\
*
* \
\*
\ *
Men naar vaarsol i bakkane blenkte,
fekk han hug til si heimlege strand . ..
Og naar netter er Ijose som dagar,
kann han ingen stad venare sjaa.
A köldum vetrarmánuðum hungra
sálir okkar eftir sól og yl, og gerir óskin
þá vart við sig að „flytja friðarstól"
okkar suður á bóginn og búa „Sunnu
nær“, en þess vegna eru líka blíðu dag-
ar vors og sumar okkar slík himinsæla,
að ekkert jafnast á við þá. Við höldum
hátíðardag sumardaginn fyrsta, og við
syngjum „blessuð sólin“. Þegar hinir
óviðjafnanlega björtu dagar koma hér
á landi, þá eru þeir svo hreinir og tærir
og unaðslegir, að þeir vekja fullkomna
sælukennd. Þeir eru hin mikla andstaða
biksvörtu og grimmu vetrardaganna,
þegar þeir eru sem verstir. Þótt ekki
hafi ljóðagyðjan lagt okkur öllum á
tungu hinn fagra óð góðskáldanna, þá
þekkjum við þetta, sem þeir lýsa, þessa
dásamlegu sýn:
„Þá rökkurstakkinn storðir syÖra axla,
þar strandhrönn bregöur grön með
hvíta jaxla,
hér signir blessuð Sunna noröurleiðir,
er svefnlaus dýrð að fjörum skarlat
breiöir.
Þá litast drottning Ijóss um garð
og snekkju.
Hún lyftir vanga hœgt af blárri rekkju
og fyrir jökulspeglum gullhár greiðir“.
Þeir, sem ferðast hafa um byggðir Is-
lands, fjöll og dali og fram með strönd-
um þess á björtum vor- og sumarnótt-
um, eða hafa vakað yfir túnum, kann-
ast við þessa töfra litbrigða, kyrrðar
og unaðar, þegar eldar aftur, þegar
svefnlaus dýrð breiðir skarlat að fjörum
landsins og hjúpar það blæfegurð, sem
jafnvel stórskáldin koma varla orðum
að, þegar drottning ljóssins lyftir vanga
hægt af spegilsléttum og dimmbláum
haffletinum og greiðir gullhár sitt
frammi fyrir jökulspeglum.
Eigum við ekki allir, Islendingar inn-
gróinn næmleik fyrir þessari fegurð
landsins, þessum unaði dýrlegustu sól-
arhringa árstíðanna, ef við þreifum fjn*ir
í barmi okkar? Vildum við ekki allir
hafa sagt það fegursta, sem skáldin
hafa sagt um landið okkar? Getur það
þá ekki glætt neistann í brjósti okkar
og tendrað í bjartan loga ættjarðarást-
ina, að lesa og læra fegursta ættjarðar-
kvæðin okkar? Eru þau ekki hollt og
gott vegarnesti kynslóðinni, sem á að
erfa landið?
Þótt dimmir séu stundum og grimmir
vetrardagar á Islandi, þá eru þó tungl-
skins og norðurljósakvöld og nætur svo
dýrðleg veröld, að sálir manna hrífast
til sjöunda himins og sjá miklar sýnir:
„Frá sjöunda himni að ránar rönd
stíga röölarnir dans fyrir opnum
tjöldum,
en Ijóshafsins öldur, með fjúkandi
földum.
falla og ólga við skuggaströnd.
Það er eins og leikið sé huldri hönd
hringspil með glitrandi sporum
og baugum. —
Nú mœnir allt dauðlegt á lífsins lönd
frá lokuðum brautum, frá myrkum
haugum,
og hrímklettar stara við hljóðan mar
til himins, með kristallsaugum“.
Þá er það ekki aðeins „duftsins son“,
heldur einnig „hrímklettar“, sem stara
til himins, þótt þeir stari með kristalls-
augum“. Og svo máttug eru áhrif þess-
arar himindýrðar, að okkur finnst við
vera í sátt við „hverja smásál“, og
„Vér skynjum vorn þrótt, vér þekkj-
um í nótt
vorn þegnrétt í Ijóssins ríki“.
Röðlarnir stíga dans um himinhvolf-
ið, en álfar hoppa hjarni á, „svo heyrist
duna í fellum“. íslenzk vetrarkvöld
héldu bezt vörð um dýrustu hnossir
þjóðarinnar, tunguna, sem er kóróna
þjóðernisins, og þær bókmenntir, sem
eru hrósunarefni okkar og hafa aukið
mjög á hróður Islendinga meðal ann-
arra þjóða.
Island er að mörgu leyti vel fallið
til þess að ala og fóstra óspillta, táp-