Eining - 01.04.1961, Side 11

EINING
11
Dagblöðin
Skyldi nokkur sáttasemjari vilja
taka að sér að tala á milli mín og dag-
blaðanna? Það er orðið um þau og mig
eins og hjón, sem geta hvorki skilið né
búið saman svo að vel fari. Illt þykir
mér að sjá ekki dagblað, og stundum
þarf ég að koma mér vel við þau, en
sannara get ég ekki sagt, að oft hef
ég verið kominn á fremsta hlunn, að
vísa þeim tveimur dagblöðum, sem á
heimili mitt koma, á dyr. Ef til vill er
blöðunum vorkunn, þau þurfa að lifa
eins og aðrir og freistast þá til að
ganga í augun á sjúklegri tízku, sem
metur klám og hneykslissögur gómsæt-
ara en flest annað.
Lengi var það aðeins eitt dagblað í
Reykjavík, sem gekk með skuggaleg-
an svip: kolsvartar og klunnalegar fyr-
irsagnir, svartar og ljótar myndakless-
ur, biksvart letur og yfirleitt drunga-
legan svip, en nú nálgast það, að
minnsta kosti þrjú blöðin séu búin að
fá þenna leiðinlega svip, og sverja sig
stundum í ætt til sorpríta. Þar eru
stundum heilar blaðsíður aðeins frá-
sagnir af frægum mellum eða einhverj-
honum að fá að finna fyrir fótunum
á mér. Hann vatt sér undan til hliðar,
en fékk þá víst ónota högg af flösk-
unni og valt um. Þá flúði hinn, og
veitti ég honum ekki eftirför, en fór
beint til skips. Um líðan hinna vissi
ég ekkert.
Nokkru síðar frétti ég, að Ottó hefði
borið einhverjar skrámur eftir þessa
kveðjustund."
Ekki fóru Svíarnir meiri frægðarför
í þessari viðureign, þótt liðsmunur væri
mikill, en dönsku slátraramir í viður-
eigninni við íslenzku stúdentana tvo,
sem sagt var frá í síðasta tbl. Eining-
ar. Sigurvinningar íslendinga í Vestur-
heimi voru með öðrum hætti, en um þá
varð til þar ein fræg setning: „Islend-
ingur enn.“ Þá setningu bjuggu blöðin
til, er þau sögðu frá margenduii;eknum
afrekum Islendinga við nám eða á öðr-
um sviðum, en hollast mun okkur nú-
tíma mönnum að hafa hugfast, að
„það gefur ei dvergnum gildi manns,
þótt Golíat sé afi hans.“
Gott er að minnast feðranna frægðar,
en ættlerar megum við ekki vera eða
verða.
um 'hneykslissögum, sem sannariega
eiga lítið erindi í stjórnmála- og frétta-
blöð, sem ætluð eru mönnum af allri
gerð. Heilum blaðsíðum er eitt í það, að
segja frá þessu einkennilega fólki, sem
blöð um allan heim eru sí og æ að
tönnlast á, sem er þó oft frægt að end-
emum, siðleysi og gjálífi. Eiga ung-
menni okkar að fá þar fyrirmyndina ?
Það er víst ekki fátítt að unglingar
safni myndum af þessum lýð. Sýnis-
horni var fyrir skömmu brugðið upp
af lífi þessa fólks í sögunni af Barry-
more fjölskyldunni og kunningjum
hennar.
Hvers vegna allt þetta smjatt á ýmsu
er lýtur að kynferðismálum ? Finnst
mönnum nauðsynlegt að blása í þann
eld ? Hefur hann ekki oftast logað nógu
glatt? Og hvers vegna þarf alltaf ein-
hvern sóðaskap í kringum þenna þátt
mannlífsins? Er ekki kominn tími til
að sýna honum þá virðingu, sem honum
ber? Vijð erum allir menn af konu
fæddir, og enginn maður, sem kann
að skammast sín, vill láta óvirða konu
sína, systur sína né móður.
Stundum undrast blöðin viðkvæmni
manna varðandi nektardansa og allar
sýningar á hálfnöktu eða nöktu kven-
fólki. Hvers vegna er fólk viðkvæmt
fyrir slíku? Enginn hneykslast í raun
og veru á nöktum mannslíkama, sízt
af öllu á fögrum konulíkama. Má þar
nefna öll slík líkön í listaverkasöfnum
þjóðanna. Nei, það er ekki nakti líkam-
inn, sem hneykslar fólk. Það er eitthvað
annað í sambandi við þessar nektar-
sýningar á skemmtisamkomum, í kvik-
myndum og reyfurum. Þá er þetta sölu-
vara. Hún á að draga fólkið að, hún á
að vera æsandi og sem mest áberandi
frá einni hlið. Það er þess vegna al-
menningur lætur í ljós vanþóknun sína
á þessari frekju peningagræðginnar,
því að allar eru tálbeiturnar þess eðlis,
einnig í blöðunum.
Eitt blaðanna, sem ég vil gjaman
glugga í, er töluvert iðið við hunda-
haldsáróður og áfengisáróður, einmitt
þetta, sem er mörgum til óþæginda eða
þá stórtjóns. — Já, svona er þetta
sífellda basl okkar í sambúðinni, blað-
anna og mín. Mér dettur ekki í hug að
halda því fram, að öll sökin sé þeirra.
Þau geta sjálfsagt fundið betri sam-
býlismann en mig, en þau eru, sum
þeirra, ef ekki öll, orðin mér allmikið
undrunarefni, og næstum ofjarlar um-
burðarlyndi mínu.
P. S.
Aðalfundur Áfengisvarna-
nefndar kvenna.
Áfeng-isvarnanefnd kvenna í Reykjavík og
Hafnarfirði hélt aðalfund sinn 1. febr. sl. Eins
og undanfarin ár hefur aðalstarf nefndarinn-
ar verið hjálparstarf við drykkjufólk. Miklar
umræður urðu um bjórfrumvarpið og voru
konur mjög andvígar bjórnum. Eftirfarandi
tillaga var samþykkt og send Alþingi:
„Aðalfundur Áfengisvamanefndar kvenna í
Reykjavík og Hafnarfirði, haldinn 1. febr.
1961, lítur svo á að bruggun og sala sterks
öls í landinu muni leiða til versnandi ástáhds
í áfengismálum þjóðarinnar. Skorar fundur-
inn því á Alþingi að fella framkomið frum-
varp um bruggun og sölu á áféngu öli“.
Þá samþykkti fundurinn að skora á félögin
sem eiga fulltrúa í Áfengisvarnanefnd kvenna,
að láta sig alvarlega varða vandamál æsku-
fólksins.
Stjórnin var öll endurkosin nema ritari sem
baðst undan endurkosningu. Stjórnina skipa:
— Form. Guðlaug Narfadóttir; varaformaður
Fríður Guðmundsdóttir; ritari Kristín Sig-
urðardóttir; gjaldkeri Sesselja Konráðsdóttir;
meðstjórnendur Aðalbjörg Sigurðardóttir,
Jakobína Matthiesen og Þóranna Símonar-
dóttir.
----+-----+-----
Úr skýrslu Flensborgarskólans
Ekki er það tilgangurinn að gera skýrslu
skólans síðustu tvö skólaárin að umtalsefni
hér, en í kaflanum „Ýmislegt frá skólanum“,
er á einum stað komizt svo að orði:
„Við skólaslit 1960 gerðist sá einstæði at-
burður, að 65 ára gagnfræðingur var við-
staddur og ávarpaði nemendur og kennara.
Var það Finnbogi J. Arndal, fyrr forstjóri
Sjúkrasamlags Hafnarfjarðar, en hann tók
gagnfræðapróf úr Flensborgarskóla vorið
1895 og síðan kennarapróf úr kennaradeild
skólans vorið 1897. Þá voru einnig viðstaddir
þessi skólaslit 53 ára gagnfræðingur, séra
Jón Guðnason, fyrr skjalavörður, og 52 ára
gagnfræðingur, Björn H. Jónsson, fyrr skóla-
stjóri í Isafirði, og ennfremur séra Guð-
brandur Björnsson, fyrr prófastur í Viðvík,
en hann var stundakennari við Flensborgar-
skólann veturna 1951—1953“.
Hollar ættu heimsóknir slíkra öldunga að
vera ungu kynslóðinni. Allir eru þessir menn,
sem hér voru nefndir, kunnir og þekktir fyrir
það að hafa unnað og þjónað menningu og
góðum og mannbætandi málefnum, og þeim
var gott að kynnast.
P. S.
♦--♦
Týndur sonur
Eitt mesta áfall mannkynsins var það, að
einmitt þegar framfarirnar í tækni og náttúru-
vísindum voru sem hraðstígastar, og vöxtur
vélamenningar og viðskipta örastar, gerðist
það undur, að uppalarinn — hugsjóna- og
trúarlífið — dó frá uppeldisstarfinu og óstýri-
látu afkvæmi sínu, sem síðan hefur verið ofur-
selt látlausum styrjöldum, hörmungum, hung-
ursneyð, kreppum og byltingum í „landinu
langt í burtu“ frá föðurhúsunum.
P. s.