Eining - 01.06.1971, Blaðsíða 8

8
EINING
manns, sem gerir sér fulla grein fyrir,
að ungt líf, hvort heldur það er líf
manns eða plöntu, þarfnast fyrst og
fremst stuðnings og að sjálfsögðu rétts
umhverfis til að geta skotið nægilega
sterkum rótum.
Galtalækjarmótið.
Galtalækjarmótið var að venju haldið
um verzlunarmannahelgina. Ungtempl-
arar fjölmenntu til mótsins, bæði til
leiks og starfs. Sú samvinna, sem á
sér stað, með þeim eldri og yngri, á
þessum mótum og við undirbúning
þeirra, er til sérstakrar fyriimyndar.
Hvergi ber skugga á. Þar bera kynslóð-
irnar f ullkomið traust hvor til annarrar.
Árangurinn er að sjálfsögðu mót, sem
rennur áfram áfallalaust í þeim farvegi,
sem starfsfúsar hendur sj álfboðaliðanna
hafa til vegar komið.
Á þessu móti var tekin upp sú ný-
breytni að hafa hljómsveit á föstudags-
kvöldinu. Þetta virtist mælast vel fyrir
og fólk fór að streyma að strax á
föstudaginn. Mótið fór að venju vel
fram og sást varla vín á nokkrum
manni. Til mótsins komu nær 6.000
manns.
Ljótur sóðaskapur
Alls staðar er sóðaskapurinn leiðinleg-
ur, en hvergi ósnotrari en í málskemmd-
um. Vel sagðist honum, sem sagði, ,,að
greiðasta skeið til að skrílmenna þjóð,
væri: skemmdir á tungunni að vinna.“
Hví að vanvirða móðurmálið með
setningum eins og þessum:
„Móðursýkislegar yfirlýsingar eru
gefnar á öllum mögulegum og ómögu-
legum síðum blaðsins." Mbl. 8. ágúst
1971.
Sóðaskapurinn ríður ekki við ein-
teyming.
SEXTUGUR
ólafair Jónsson, oltkar ágs&ji um-
dæmistemplar, átti sextugsafmæli
9. júlí sl. Þá skrifaði Sveinn H.
Skúlason grein um hann í Morgun-
blaðið og hefur Eining fengið leyfi
til að birta þá grein, og bætir þar
aðeins við beztu heillaóskum og
og þökk fyrir ánægjulegt og langp
samstarf.
Grein Sveins H. Skúlasonar er
á þessa leið:
VIÐ lifum á öld hraða og vísinda.
Allt umhverfis okkur er fólk, sem hef-
ur það takmark eitt, að ná yfir sem
mest, á sem skemmstum tíma og þá
helzt án nokkurra fórna. Frjáls félags-
líf á í helstríði. Fólk er mettað af full-
komnun nútímans, þó finnast enn menn
og konur sem af fúsum vilja fórna
tíma og kröftum í þágu ýmissa félags-
samtaka og hugsjóna.
Ég hef orðið þeirrar gæfu aðnjót-
andi, að kynnast einum fulltrúa þessa
hóps, Ólafi Jónssyni, umdæmistemplar,
og hann er sextugur í dag. Ólafur hef-
ur frá upphafi verið einn helzti stuðn-
ingsmaður íslenzkra ungtemplara.
Hann hefur alltaf gert sér ljóst, að
jafnvel þótt hugsjónirnar og málefni
séu þau sömu, hæfir ekki alltaf sami
leikvangurinn og kemur þá ýmislegt
til, t.d. aldur og þroski. Vinátta okkar
Ólafs nær yfir síðustu finnn ár. Ég tel
mig því ekki rétta manninn til að rekja
uppruna og feril, heldur vil ég þakka
Ólafi fyrir það, sem hann hefur miðlað
mér og fleiri ungtemplurum í sam-
starfi síðustu ára, og þá sérstaklega í
okkar mörgu ferðum í Galtalækjaskóg
(Drátt). Ólafur er ekki einn af þeim,
sem tala mikið, en gei’a lítið. Ólafur
hefur sýnt okkur, unga fólkinu, hvernig
hinn fullkomni félagsmaður er og á að
vera. Maður mikilla fóima en fárra
orða.
Ólafur hefur fengið stóran hóp ungs
fólks, sem starfað hefur með honum
austur í Di-ætti, til að skilja, að mann-
inum er félagsstarfið nauðsynlegt og að
hjá góðum félagsmanni er eitt oi'ð öll-
um blótsyrðum veri'a, þetta er orð, sem
alltof möi'gum er tamt að segja, án
þess þó að gei'a sér grein fyrir hinum
víðtækum áhrifum þess. Hve létt er
ekki að segja „nei“.
Ég vona, að Ólafur hafi haft ein-
hvei'ja ánægju af því að starfa með
unga fólkinu, ánægju, sem jafnast ef
til vill eitthvað á við allan þann lærdóm,
sem við höfum fengið af samverunni
með honum.
Sveinn H. Skúlason.
Pdll Jónsson, kaupmaður
Fœddur 1. október 1894. — Dáinn 21. apríl 1971.
»EGAR Páll Jónsson varð sjötugur,
fór það mei'kisafmæli hans ger-
samlega fi'am hjá okkur, vinum hans
og félagsbræðrum. Þótti mér undirrit-
uðum það afleitt, því að frá minni
hendi, ekki síður en mai'gra annarra,
hefði hann átt skilið að fá góða afmælis-
gi'ein.
Páll var Svai'fdælingur og mátti hann
því vel una, bæði nöfnin Eyjafjörður
og Svarfaðai’dalur, eru ágæt í byggða-
nöfnum landsins. Foreldrar hans, hjón-
in Jón Ki'istjánsson og Helga Jóns-
dóttii', bjuggu að Ingvörum í Svai’faðai'-
dal, en ætt Páls kann ég ekki að rekja.
Ungur missti hann föður sinn og leystist
heimilið upp, en á brattann sótti hann
strax, þótt ungur væri, og aflaði sér lær-
dóms og menntunar á ýmsan hátt, þar á
meðal í söng og hljómlist, en stundaði
fi’aman af algeng störf til lands og
sjávar, og var jafnfi’amt eftirsóttur til
bai'nakennslu.
Mikill lánsmaður var Páll, þegar
hann árið 1919 giftist sinni elskulegu
og ágætu konu, Lovísu Þorláksdóttur,
sem lifir mann sinn. Næsta ár fluttust
þau svo til ísafjai’ðar og hefst þar með
allmerkur kafli í lífi þeix’i’a hjónanna.
Páll gerist kaupmaðui', en jafnfi'amt
dugandi og athafnasamur liðsmaður
ýmissa félagsmála, t.d. á sviði kirkjr