Safnaðarblaðið Geisli - 01.03.1954, Blaðsíða 4

-CEISLI
44
IX. ÁRGANGUR.
híi£;bi nds mínum allt sem ég vissi um
yður,og hann tók því mikið vel lét
mig sækja blaðið,sem þér gáfuð mer.Og
hann las það vandlega og mælti: "Mér
lízt bæði vel á kvæðið og höndina.
Vilji hann koma til mín,þessi ungi mað-
ur,þá getum við séð hvað semur".Og nú
ræð ég yður til að koma sem fyrst með
mér til barónsins".
Að lítilli stundu liðinni var Ge-
org Neumark staddur inni hjá Rósin-
kranz baróni,sem tók honum vinsamlega
og spurði hann,hvort hann hefði ort
þetta,sem á blaðinu stóð,og hvort það
væri hans hönd á því,og játaði Georg
því hæverskulega. "í>ér easuð þá skéld",
mælti sendiherrann, "en hafið þér ekki
ort'ánnað en andleg ljóð?"
"LÍtið er um það",mælti Georg, "fa-
tækra er himnaríki,og mótlætið knýr
manninn til að biðja og akalla Guð. Ég
hefi ekki enn rekist á neinn, sem í
þessa heims fögnuði og fullsælu hefir
lyft huga sínum til Guðs í andlegum
ljóðum. Undir krossinum opnast munnur
og hjarta af sjálfu sér".
Sendiherrann var ekki alveg á•
sama máli um þetta,og minnti hinn unge
mann á konung þeirra Stíanna, Gustaf
Adolf,sem á sinni frægu breut hefði
ort hafleyga og innilega sálma; "en
þér hafið reynt svo mikið mótdrægt i
lifinu",bætti^hann við,"að þér hafið
vísast óbeit á öllum,sem betur eru
settir?"
"Nei, Guði sé^lofjég he.fi aldrei
orðið mannhateri, þó tt ég sé aumur og
fátækur", svaraði Neumark.Það er svo
margs konar fátækt til,suma vantar fé
og mannvirðingar,aðra hjartefriðinn og
ánægjuna,sume vanter þekkingu skiln-
ing,aðra heilsu og vellíðen. Patækt
mín er ekki hið þyngsta böl. Kristur
sjálfur var fátækut vor vegna,og eftir
orðum hans verðe guðspjöllin boðuð fá-
tækum,og postulinn Pall segir, að
hinir fatæku auðgi msrgai' (II.Kor„6,10
‘Sendiherrann hlustaði með at-
hygli á unga manninn og gazt auðsjaen-
lega vel að orðum hans og framkomu.
"Pjónninn minn hefir sagt mér,að
þér hafið stundeð lögfræði",sagði bar-
óninn. "Nú liggur hér fyrir að svara
bréfi frá Oxenstjerna^kanslarajþar sem
hann spyrst fyrir um ýmislegt.I þessu
veski hafið þér bréfið frá Stokkhólmi,
en i hinu er á leusum blöðum allt,sem
ég hefi getað spurt uppi til að svara
kanslarabréfinu. En það er eftir að
koma því seman í sem styzt og skipu-
legast mál.Nú getið þér reynt yður á
þvi,og heitið því jafnfremt við dreng-
skap yðar að þegja yfir því,sem þér
lesið og heyrið frá mér.Þjónninn fær-
ir yður morgunverð,og hér hafið þér
næði til að leysa verk yðar af hendi.
Þegar bréfið er fullsamið,hringið þér
bjöllunni,sem þér s^áið fyrir framan
yður,og ^erir þá þjonninn mér aövarti*
Að aliðnum degi gekk Georg Neu-
mark út úr hinum reisulega garði
sendiherrans,en það var annar svipur
yfir honum nú,en þegar hann fyrir
rúmri viku læddist grátklökkur til
veðmangarans,I>angað var förinni nú
heitið.Hann hljóp við fót og kvað við
raust: "Hver sa,er góðan Guð lét
ráða".(Þessi sálmur er nr.64 í sálma-
bókinni).- Það gekk greiðle^a að
leysa út fiðluna,og hann flytti sér
heim með hana.Þegar heim kom, varð
fiðlan að túlka ^leði hans,ekki síð-
ur en hún áður tulkað i íeorg hans.
Gamla konan,sern^var húsráðandinn,
og hafði komið mannúðlega fram við
unga stúdentinn,heyrði að eitthvað
nýtt var um að vera.Hún gerði sér er-
indi inn til hans.En hann opnaði dyrn-
ar á gátt a>.g bað hana og allt hennar
fólk að koma inn til sín og samfagna
9Ór,því að nú væri hann í góðri stöðu
hjá göfuglyndum manni,og honum væri
það að þakka,að hann^hefði aftur feng-
ið fiðluna sína,og nú vildi hann leika
og syngja ljóðin,sem hefðu komið upp
i huga hans þetta kvöld.
Og áheyrendurnir voru bæði hljóð-
ir og klökkir,begar í fyrsta sinn var
farið með hinn trúarörugga fagra sálm:
"Hver sá, er góðan Guð let ráða".
Georg Neumark var ekki lengi
skrifari hjá Rósinkranz.Velgjörðamað-
ur hans kom honum að bókavarðarembætti
i ¥eimar,og þar lifði hann það sem
eftir var ævinnar,virtur og mikils
metinn sem skáld og fræðimaður.Hann
andaðist rúmlega sextugur,8. júli
1681.
Þetta er sagan um skáldið og
sálminn,og oss verður hann kærari á
eftir. "Á bjargi föstu byggir sá,
er byggir miskunn Drottins á".
(Tekið samen úr "Ný kristileg smá-
rit",sem út komu 1897).