Safnaðarblaðið Geisli - 01.03.1954, Blaðsíða 11

67
IX. ÁRGANGUR
G E I S L I
Erani3igldss8gan/:
M 6 B I R I N.
(Sigurður Pr. Einarsson endursagði úr ensku).
Um morguninn var hún orðin hvíld
og endurnærð. HÚn söng,t>egar hún var
að útbúa morgunverðinn. Rigningunni
var stytt upp. Rósofin skýin svifu
um loftið. A húsþakinu andspænis hús-
inu,sem Bess leigði þakherhergið í,
kvökuðu fuglarnir o^: loguðu^ f jaðrir
sínar,þegar sólin for allt í einu að
skína. Og hugsun,sem búin var aö gera
vart við sig hja henni allan fyrri
hluta næturinnar,varð að föstu áformi.
Hún tók Roddy upp í fangið og
legði heitu kinnina hans að vanga sér.
"Roddy,hjartans bernið mitt. Við
förum upp í sveit í dag. Ja,mér er al-
vara. Ég fer með þig upp í litla þorp-
ið,þangað,sem ég átti heima,þegar ég
var lítil. í“ú skalt fá að sjá trén og
ána,stóru akrana og litlu hestana,og
allt og allt, Og við drekkum te 1 ein-
hverju kotinu,rjómate,og borðum sætar
kökur með. Heldurðu ekki að þú þiggir
það?" Og hún skelli-hló að því,hversu
orðlaus hann varð við þessa gleðilegu
frétt. Svona glaðan hafði hún ekki
séð han'n' lengi - lengi.
Svo bjó hún um bláa kjólinn í
pappír. Hun ætlaði að afhenda hann
leiðinni til járnbrautarstöðvarinpsr.
Vonandi var,aö hefðermærin, ungfru
Turner^greiddi^ saumalaunin/'út í höndj'
En ef ekki - þá átti hún þó aurana,sem
hún hafði dregið saman,til þess að fá
sér fyrir þá efni í vetrarkjól,- Á-
hætta - skortur á fyrirhyggju - o-ja-
ja-á. Það var hægt að segja svo,- Og
svo var Roddy orðinn flmmara.Og hann
hafði ekki fengið að fara upp í sveit
- eldrei fengið að fara neitt út úr
£>essu sár-leiðinlega umhverfi,neme út
a götuna - jú. En þar var sífelld
lífshætta - og hún h'afð i engan til að
gæta hans þar. Enhvað sem öllu öðru
leið,skyldi hpnn fá að fara núna.Einn
- einn einastp dag,- langen,yndisleg-
an,fagran dag,sem hann gæti munað eft-
ir lengi. - -
Eorlögin voru henni hliðholl. Ung-
frú Turner greiddi saimalaunin starx,
og það sem betra var: Hún hrósaði
vinnunni og lofaði Bess að lsta hana
fá meir^ að starfa.
"Blett er litur hamingjunnar", -
hugsaði Bess,þegar hún lyfti Roddy
upp í vagninn. Henni fannst að hún
væri að sleppa úr fengelsi,þegar eim-
lestin brunaði af stað - og Roddy
fengi nú að sjá sveitina fögru, sem
blasti við - eftir örstutta stund.En
þegar þau stigu út á stöðvarpallinn
í Hartswood,brást léttlyndi hennar.
Henni fannst,að hún gæti látið Roddy
inn í vagninn aftur og þotið með hann
eitthvað - eitthvað út í veröldina,
heldur en að koma aftur þangað,- til
hins elskaða æsku heimkynnis hennar,
Það, að kome bangað nú,myndi særa
hjprto hennar - það myndi opna of
mörg ógróin sér. Þeð yrði óbærilegt
að verða að hugsa til þess,að hverfa
aftur til litla,óhugnanlega þakher-
bergins,- að þessum sífelldu,þreyt-
endi saumum.
Ég var flón,hugsaði hún, að ég
skyldi leggja upp í þessa ferð. Og
einstæðingshátturinn og allsleysið
blasti svo ömurlega við í huga henn-
er, En úr því sem komið var,métti hún
ekki og get ekki látið blessað barn*
ið sitt verða fyrir svo herfilegum
vonbrigðum,- Og svo var nú líka eitt
eð a.thuga: Það var mjög svo líklegt,
að enginn myndi þekkja hana. Að helm#
en hafði hún ferið,þegar hún var 20
ára gömul stúlke. SÍðan voru liðin
10 löng ár. Og það voru komin grá
hár í vengpna og hún var grennri og
fölari, Nei,það var ekki líklegt,að
hún myndi þekkjast. Davíð móðurbróð-
ir hennar var dáinn. Tom myndi vera
kvæntur - líklege yngstu Cartwright
stúlkunni,sem plltaf hafði verlð svo
hrifin af honum. Eðo hann hefði far-
ið til Ástralíu,eins og hann hefði
veríð að hugsa um,einu sinni. NÚ,og
svo va.r heimili hans nokkuð langt
frá þorpinu - allt að hálfri annari
mílu. Og svo var skógurinn,sem hún
ætlaði að skoða,nokkuð langt frá al#
fBTöVBgÍ•
"Mig langar til að sjá litlu
hestana,mpmma", sagði Roddy,þegar þau
voru komin frá stöðinni.
"Nei", svaraði hún ákveðin.
"Hlustaðu nú á,Roddy minn.Litlu hest-
ernir eiga heima svo langt héðan,-
þarna langt frá langa veginum. Og,nú
er mamma svo þreytt og þerf að hvila