Reykvíkingur - 04.10.1928, Blaðsíða 18

602'
REYKVIKINGUR
Gulu krumlurnar.
(Frb.)
Max stóð ni'i í langan tímB graf-
kyr á rúmbríkiinmi, þangað til hanm
loks áleit nógu langt ura liðið,
til þess að sér væri óhætt að gera
hávaða með því að fara
nii'ður á gólf
Tfaam fór nú að ra r' sá'-.a alt
herbergiið fet fyrir fet, oig loiks
\ar hann komin að hurðinnni.
Sóttt hanin þá úrið sití og bar það
upp að skráargatimu. Kom þá í
Ijós að það var ja[nirra(mt rafljós
þó Ho-Pin hefði ekiri séð það
þegar hami skoðaði það.
„Hver fjandiinn! það er Yale-
lás" sagði' hann í lágum hlj'ið-
um við sjálfan sig „það etr ó-
garniimgur að opna án þess að
gera hávaða “
Hanin snóri aftur að rúmii \\ og
lagðist i það. Hanin got ekkert
gert frekara til morguns.
Ilamm þorði ekki að reykja, en
lá þannig' hreyl ingai laus og hugs-
aðr til morguns.
2. kafli
Morgunn.
Þegar Sakl næsta morgun kom
miJð te á kínverskum bakka, virt-
iist Max vera i fa- la svefni, eins
og gesti'rnir þarna voru vanir að
vera, þegar komið var til þeirra.
Said átti erfitt með að vekja
hann en tókst það þó að lokum;
að því búnu fótr hann út og sk'!' 1
eftir tebakkann og lyklahring,
var einin iykillinn Yale-lyk'^ •
Vatrla var hamn farinn út ur
hcí'
berginu fyr en Max fór út 1,1
rúmiinu, sótti sápuna inn í bl ð'*r
hierberg’ið i snatri og þiý-rii
inum þrfsvar niður í hana-
lyikl-
;f air*
var kominn upp í rúmið afú*''
þegax Said kom inin og sótti lyr
ana og með hoinum þjónn, en Pa
\'ar Soames, vor gam.lT vinur-
„Góðan daginn herra" sa’
þjónininn, en Max virtrst þ‘á v( ,a
sofnaður aftur, og viirtiist IrLir ‘
nokkra fyrirböfn a.ð vekja ka
Sóames hjáJpaði honum 11!U
bað, rakaði hanin og var holllinl
hjálpfegur með að klæða sig- ^
meðan reyndi Max að konn05t
tal við hamn. En Soamos var 0
hræddur tii þe&s að það t cb-is
Loks hugkvæmdiist Max 011,1
að ráð.
„Viljið ]jér græða 100 sterlii0©*
pund" sagði hainm alt í eim*1,
Soames varð svo h erft við 1
hanin næsti.m irtisti rakhriíf11111
sem hanin hélt á.
„Fyriirgefið" sagði hainm nlC’
skjálfaindi röddu „ég skil ekki a
menlega"
„Það er auðvelt að skilj0 l10
sagði Max. „Ég spurði hvort P^
hefðuð nokkra þörf fyT®r
sterlingspund, því ef þér 1
það, þá getið þér grætt þaUi ^