Freyr - 01.08.1941, Side 16

126
FREYR
En hafi rannsóknin leitt í ljós, að kærurnar voru
á rökum reistar, þarf að senda þær lengra, og tekur
það oft langan tíma að knýja fram einhver mála-
lok. Það er sjaldgæft, að yfirvöldin hraði slíkum
málufn, þegar kært er til þeirra, en þó er það í
áttina, að máliö komist einhvern tíma til fram-
kvæmda.
Ég hefi, frá því ég komst til vits og ára, kynnt
mér fleira en eitt viðvíkjandi aflífun á skepnum,
og með hryllingi hefi ég hugsað um sumt, eins og
t. d. þegar nautgripir voru svæfðir með þessum
mjóu, slitnu járnum, sem stungið var ofan í svæf-
ingarholuna á höfði skepnunnar, sem við það hné
máttlaus niður, en renndi svo á eftir manni aug-
unum, á meðan gripið var til hnífanna og þeim
brugðið á hálsinn.
Þessa aflífunaraðferð sá ég aldrei heima, því
að foreldrar mínir hötuðu svæfingar, töldu áreið-
anlegt, að skepnan vissi af sér, þrátt fyrir svæfing-
una. En ég var eitt sinn stödd á ókunnugum bæ og
sá þar svæíða kú, og fór það fram, sem að ofan
getur.
Vafalaust reyndu menn að framkvæma svæfing-
una eins vel og hægt var, en margir menn voru
svo skapi farnir, að þeir tóku sér mjög nærri að
þurfa að beita slikri aflífun stórgripa. Ég man
alltaf eftir öldruðum manni, sem eitt sinn var að
tala við föður minn og fórust orð eitthvað á þessa
leið:
„Aldrei gleymi ég því, Páll minn, er ég eitt sinn á
bæ, sem hann nefndi, átti að svæfa naut. Mér
líkaði ekki svæfingarjárnið og kveið fyrir verkinu,
eins og raunar oftar, því að ég áleit þetta vondan
dauðdaga. En sama morgunin og ég átti að svæfa
nautið, sendir þú mann til að skjóta það, og mikið
þótti mér vænt um það, og var ég þó álitinn á
þeim dögum fullgildur maður við hvers konar
slátrun og önnur verk. Og þótt þú, Páll minn, haf-
ir allt gert vel fyrir þitt sveitarfélag yfirleitt, þá
held ég þó, að telja megi með því þarfasta, hvað
ykkur hjónunum tókst að útrýma þessum viðbjóðs-
legu svæfingum, enda hlutuð þið miklar vinsældir
að maklegleikum".
Væri nú ekki reynandi að stjórn Dýraverndunar-
félags íslands, og beini ég þar sérstaklega orðum
mínum til formanns félagsins, herra hafnarstjóra
Þórarins Kristjánssonar, að hann skrifaði öllum
hreppstjórum á landinu og bæði þá liðsinnis, að
þeir stofnuðu dýraverndunarfélag, hver í sínum
hreppi. Félögin yrðu máske afar fámenn, kannske
ekki nema tveir og þrír menn að hreppstjóranum
meðtöldum, en samt yrði það félagskapur, sem
gæti komið í veg fyrir, að óhæfuverk yrðu framin
á skepnunum. Kostnaðurinn við þettta yrði ekki
mikill, enda er ekki hægt að horfa í það, hjálpin
verður að koma. Hjálpin, sejn getur útrýmt ó-
leyfileg aflífunaraðferðir á skepnum, og yfir-
leitt vítaverðri meðferð á þeim.
Ingunn Pálsdóttir frá Akri.
Spuniingar og svör
Er heppilegt að láta hitna það í heyj-
inu að ormalirfur drepist, sem í því kunna
að vera úr sauðataði.
Vestfirðingur.
Mikill og langvarandi hiti í heyi hefir
drepandi áhrif á ormalirfurnar, sem í því
finnast, nema út við veggi, þar verður hit-
inn ekki svo mikill að lirfurnar drepist. En
mikill hiti í heyi hefir svo mikið fóðurefna-
tap í för með sér, að það getur ekki komið
til mála að verka heyin með tilliti til þess,
að láta hitna svo mikið í þeim, að orma-
lirfurnar drepist. Líka vegna þess, að nú
eru þekkt svo góð meðul til að eyða orm-
um úr sauðfé.
í þessu sambandi má benda á, að það er
ágæt regla að gefa hestum eða kúm töðuna
af túninu kringum fjárhúsin og annars-
staðar, þar sem sauðatað er borið á túnið.
í töðu, sem sprettur upp af sauðataði, er
mjög mikið af ormalirfum, sem ekki saka
kýr eða hesta, en sauðfé getur orðið meint
af. Það er því ekki rétt að hafa þann sið,
sem þó er mjög algengur, að taðan af vell-
inum næst fjárhúsunum er látin í fjárhús-
hlöðuna. P. G.
Alumíníumvír
í hríiutinda er kominn
Samb, ísl. samvinnuíélaga