Almanak Hins íslenska þjóðvinafélags - 01.01.1925, Qupperneq 82

hver kynslóðin geti rekið aðra, þarf ormurinn að
lifa í tvennskonar dýrum en sýkir þó ekki nema aðra
dýrategundina. Ef islenzkir hundar ná ekki upp frá
þessum degi að éta sull — sem er einn þátturinn í
æflskeiði ormsins — verður enginn hundur framar
ormaveikur og bandormurinn því útdauður með þeirri
hunds-kynslóð sem nú lifir. Afleiðingin af því yrði
aftur sú, að menn sýktust ekki framar af sullaveiki
á íslandi og bændur hættu að missa fje sitt úr höf-
uðsótt; en liöfuðsótt eða vanki er sullaveiki í heila
sauðkindarinnar.
Tvær leiðir liafa verið farnar hér á Iandi til þess
að verjast sullaveiki. Önnur er sú að »lækna« hunda,
þ. e. a. s., hreinsa niður af þeim ormana með lyfj-
um. Engin lyf þekkjast sem geta drepið ormana í
görnum liundsins; inntökur þær sem notaðar eru við
hunda-»lækningar« eru taldar að deyfa bandormana
um stund, þannig að þeir fái ekki haldið sér föstum
með krókum sínum og berist af stað með saurnura.
»Lækning« þessi er ótrygg enda munu margir hundar
lítt fáanlegir til að éta lyfin nema í eitt skifti. Pó
telja menn að hundalækningarnar séu lil gagns ef
þær eru samviskusamlega framkvæmdar; hundana
verður að einangra meðan hreinsunin fer fram og
baða þá vandlega áður en þeim er sleppt út. Á hinn
bóginn geta lækningatilraunirnar verið til hins mesta
háska ef hundarnir fá að rása um meðan ormar
ganga niður af þeim eða böðun vanrækt; bandorm-
arnir og egg þeirra dreifast þá víða um og geta sýkt
menn og fénað í hópum. Sumir bandormarnir eru
ekki nema tæpur V2 sentimetri á lengd og mega menn
því ekki hugsa, að þeir sjái alla þá orma sem
kunna að ganga niður af hundunum. Petta eru ein-
mitt þeir ormar sem valda sullaveiki í mönnum.
Sauðfé er mjög hætt ef ormaveikir hundar liggja í
heyjum eða í slægjunum. Petta var einmitt orsök til
þess að höfuðsóttarfaraldur gaus upp á 2 bæjum
(80)