Bræðrabandið - 01.11.1980, Page 7

Öruggt skjól
Er lúin ég geng um lxfsins veg
og Ijósgeisla tæpast fæ séö,
finnst ég sé umvafin þrúgandi þögn
og þungt er mitt frióvana geö,
þá flý ég, minn Drottinn, i faöminn þinn,
þar finn ég mér öruggast skjól.
Þá geislar á braut mina glampa á ný,
ég gleö mig viö kærleikans sól.
Er sorgin mig hrjáir og syrtir á braut,
ég sé aöeins koldimma nótt,
kjarkurinn þverr og mín veik reynist vörn
er vegur aö freistinga gnótt.
Þá flý égminn Drottinn, i faöminn þinn,
þar finn ég hiö örugga skjól.
Þú veitir mér hugrekki, huggun og styrk,
þú ert hjarta míns skærasta sól.
Er geng ég mín spor inn um gleðinnar dyr
og gæfunnar finn ég þar mund
meö ljómandi sólarskin lýsa hvern blett
um lífsbraut, á fagnaöar stund.
Þá fel ég mig Drottinn minn, faöm'þínum í
og færi þér lofgjöróar óö.
Þú skilur mig best og ég skynja hjá þér
minn skapari, himinsins glóö.
Þá ellin mig grýpur meö harðgerri hönd
og heldur í greip sinni, sterk
þá skrefin min styttast og styrkurinn þverr,
og ég stunda ei lengur neitt verk.
Þá flý ég minn Drottinn í faóminn þinn
og fel þar mín titrandi skref.
Allan minn hrumleik, mitt hjálpvana líf.
Viö hjarta þitt skjól mitt ég hef.
Þú dag hvern ert samur og náö þín æ ný,
ég nýt hennar daglega hér,
i nægtum, í skorti, í sælu og sorg,
sama hvert hlutskiptiö er. -
Þvi flý ég, minn Drottinn, í faöminn þinn
og fel þér min lífstíðar spor.
Ég veit, þú að lokum munt leiöa mig inn
þar sem ljómar hiö eilífa vor.
Björk