Freyr - 01.09.1957, Blaðsíða 15

FRE YR
267
Um vothey
Svar til Benedikts Björnssonar, Sandfellshaga
Rúmleysi hefur valdi'ð því, að svar við
greininni Yotheysgerð og saufffjárbændur,
er birtist í 4.—5. hefti Freys þetta ár, kem-
ur fyrst nú og er raunar styttra en ástæða
væri til. En sitt af hverju liefur verið um
vothey skrifað, og eftir að umrædd grein
birtist í vor, voru FREY sendar grein-
ar úr ýmsum áttum, er birta skyldi og
höfðu önnur sjónarmið fram að færa en
Benedikt í Sandfellshaga. Birtist ein þeirra
hér að framan. Að sjálfsögðu verður
Freyr að flytja lesmál um fjölmargt ann-
að en vothey, þó að gerð þess og verkun sé
enn og muni lengi verða eitt hið þýðingar-
mesta fjárhagsatriði, er miklu orkar í bú-
skap bænda, einmitt af því að bóndinn
ræður engu um hversu viðrar þann stutta
tíma ársins, sem vetrarfóðrinu er bjargað.
Það er nú svo, að senn heyj a bændur lands-
ins vonandi ekki annað en tún og gjöful-
ar starengjar, sem vel er borið á og vaxin
eru kjarngrösum(eða hálfgrösum), sem tor-
velt er að þurrka — svo torvelt, að í meðal
hefðu þeir almennt verið búnir að tileinka
sér votheysgerðina í jafn ríkum mæli og
margir bændur hér hafa gert, hefðu þeir
áreiðanlega getað hjálpað sér sjálfir. Og
hefði óneitanlega verið ódýrara fyrir þjóð-
arheildina og þeim sjálfum, að ég held, til
meiri blessunar. Vonandi verða þeir og
bændur almennt betur viðbúnir næsta
hallæris sumri.
Að endingu vil ég svo þakka Frey og
ritstjóra hans margháttaðar leiðbeinihgar
og fræðslu varðandi votheysgerð á liðnum
árum.
Kollafjarðarnesi, 8. april 1957.
Alfreð Halldórsson.
sumri eða lakara er eða verður engin leið að
þurrka nema nokkurn hluta fóðurfengsins.
Og þó að súgþurrkun sé góð og blessuð, þá
er og verður hún alltaf dýrari heyverkun-
araðferð en votheysgerðin þegar á allt er
litið.
Við þau skilyrði, sem ríkja þurfa í sam-
bandi við votheysgerð, skyldi jafnan miða
við að sem minnst fóðurtap verði og að
ekki tapist nema í hæsta lagi 20% af fóð-
urgildi frá því er grösin stóðu á teig unz þau
koma sem fóður í jötu, en við aðrar verk-
unaraöferðir verður tapið um 30—40%. En
verst fer það í lökustu árunum, þegar verk-
unartapið kemst upp í 50—70% við þurrk-
un og til fóðurs er aðeins hismið. Því var
það árið 1950, er Eggert á Möðruvöllum í
Hörgárdal og Sigurjón bóndi á Brautarhóli
í Svarfaðardal töldu turnana, sem þeir
byggðu haustið áður, því nær hafa borgað
sig á þessu eina sumri, að þeir fylltu þá og
áttu í þeim ágætis fóður næsta vetur, þó að
hinn hluti fóðurfengsins væri aöeins hismi.
Hið sama gerðist á Suðurlandi sumarið
1955, þegar kaupa þurfti auka kjarnfóður
fyrir 20 milljónir (áætlað var það meira)
frá útlöndum af því að menn höfðu ekki
viðbúnað til að verka í vothey svo teljandi
væri af hinu mikla grasi, er á túnunum óx
það sumar og varð því ónýtt úti og inni
og varla þess vert að kallast fóður.
Annarra affferffir.
Hjá okkur íslendingum, sem ræktum að-
eins gras til fóðurs, er engin leið auðveld-
ari né ódýrari til þess að varðveita það til
vetrar, sem líkast grængresinu að gæðum,
‘úns og með því að verka það í miklum mæli
í góðum votheyshlöðum. Þeir nota þessa
aðferð í vaxandi mæli, sem hafa miklu
minna hey og gras til fóðurs en við og
leggja fjármuni og fyrirhöfn mikla í að
efla þessa fóðurverkunaraðferð á sama
tíma og verðmætin rigna niður, fjúka út
í veður og vind eða brenna í hlöðunum hiá
okkur íslendingum, af því að ísl yfirvöld
hafa tekið þessari fóðurverkunaraðferð
með andúð og fjöldi bænda lítur á hana
með hugarfari og augum Benedikts í Sand-
fellshaga. Finnar hafa árum saman haft