Freyr - 01.01.1972, Blaðsíða 33

í Sovétríkjunum. Þeir Grave hefðu því haft
mikinn áhuga fyrir að kynnast að eigin
raun þeim framkvæmdum, sem hér væri
unnið að. Undir leiðsögn Gunnars Finn-
bogasonar skógræktarfræðings hefðu þeir
lagt land undir fót, og ferðast um Norður-
og Austurland. Á ferðalaginu kvað Atrak-
hin þá félaga hafa séð ýmislegt af trjá-
gróðri ættuðum frá ýmsum heimshlutum,
og m. a. frá ýmsum héruðum Sovétríkj-
anna.
Taldi Atrakhin að hér væru aðstæður
sumstaðar nokkuð svipaðar og í Hakaskoja-
héraði í Vestur-Síberíu og í Arkangelsk-
héraði við Hvítahaf, einnig ætti flóran þar
og hér ýmislegt sameiginlegt. Þetta stað-
festi einnig það lerki, sem hér hefði verið
alið upp og ræktað af fræ frá þessum svæð-
um.
Kvað Atrakhin árangur af ræktun lerkis
hér vera mjög góðan, ekki síst í Hallorms-
staðaskógi. Einnig hefði hann séð mjög
góða plöntun á furu og greni. Atrakhin
kvað þó félaga vera undrandi á því starfi,
sem hér hefði verið unnið í þágu skógrækt-
ar, og taldi furðulegt hve fáu fólki hefði
tekist að áorka miklu. Kvað hann öruggt
að skógræktarmenn væru á réttri leið í
stefnu sinni og framkvæmdum, en sagðist
þó vilja benda á í sambandi við gróður-
setningu, að persónulega væri hann á móti
hreinum reitum, þ. e. einhliða gróðursetn-
ingu. Taldi Atrakhin t. d. heppilegra að
blanda saman lerki og greni en að hafa
tegundirnar einar sér, m. a. vegna þess að
lerki væri viðbragðsfljótara en grenið en
hægði fyrr á vexti sínum og tæki þá gren-
ið við.
Aðspurður hvort álíta mætti að fleiri er-
lendar trjátegundir myndu henta okkur
hér til ræktunar, en þær sem þegar hefðu
verið fluttar til landsins, upplýsti Atrak-
hin að mikið væri fengist við það í Sovét-
ríkjunum að láta tegundir nema land þar,
sem þær hafa ekki verið áður, t. d. suð-
rænar tegundir látnar vaxa norðar. Hvað
hér væri unnt að gera væri ekki hægt að
svara að óreyndu. í sambandi við skóg-
ræktarrannsóknir upplýsti Atrakhin að sú
stofnun, sem hann veitti forstöðu hefði 200
milljónir króna til ráðstöfunar vegna rann-
sókna á ári hverju. Rætt var um uppblást-
ur, en þar bentu rússarnir á, að íslenzkir
skógræktarmenn fengjust við hluta af
lausn þess vandamáls, en allt það sem gert
væri, væri þó aðeins lítið brot af því átaki,
sem þyrfti að gera til þess að ráða við
þennan mikla vanda. Bent var á, að skjól-
beltaræktun væri ein bezta aðferðin til að
hefta uppblástur, og að önnur forsenda,
væri sú að hindra ofbeit sauðfjár. Grave
sagðist vilja benda á það í sambandi við
skógrækt hér, að hann væri sannfærður
um, að hér yrðu ágætis skógar í framtíð-
inni. Kvað hann líklegt að fyrstu erlendu
trjánum sem hér var plantað, hafi reynst
jafn erfitt að lifa og mörgu af því fólki, sem
kom hér fyrst. Hafa yrði í huga að tré ættu
erfitt með að fela sig gagnvart aðstæðum
náttúrunnar, og því skyldi þess gætt, að
láta þau vaxa upp í því skjóli, sem fyrir
hendi væri, að svo miklu leyti, sem tök
væru á.
Grave sagðist hafa orðið hrifinn af Hall-
ormsstað og varðandi einstaka tegundir,
kvað hann sembrafuruna hafa vaxið þar
vel. Grave taldi skógræktarstefnuna hér
rétta. Skógræktarmenn yrðu að halda á-
fram sem víðtækastri tilraunastarfsemi
með tegundir úr ýmsum áttum. Kvaðst
Grave geta fullvissað skógræktarmenn um
það að þeir myndu er heim kæmu, gera
allt sem í þeirra valdi stæði til þess að
halda því samstarfi áfram við íslenzka
skógræktarmenn, sem þegar væri hafið.
Tjáði Grave að skógræktarmenn væru á
svipaðri bylgjulengd hvar sem væri, enda
hefði þeim liðið vel hér meðan á dvölinni
stóð. Að síðustu benti svo skógræktarstjóri
á, að rússneskt fræ reyndist mjög vel og
væri auk þess afar ódýrt, hins vegar væri
þar í landi eins og annars staðar, að fræfall
væri mjög misjafnt og yfirleitt ekki gott
nema 6—10 hvert ár. Ó. V. H.
F R E Y R
27