Freyr - 01.12.1977, Blaðsíða 7

• Allir kannast við brúnleitt þangbeltið í grýttri fjöru, það vex á
stéinum, er flatt og fast í neðri enda. Auk þessa rekur oft á land
mikið magn þönglaþara, sem vaxa utar og dýpra, en aldan
rífur þá stundum upp og skolar í land, svo myndast geta stórar
hrannir.
INGÓLFUR DAVÍÐSSON:
Þekkirðu algengustu
þörunga í fjöru?
Kindur eru sólgnar í ýmsar þörungateg-
undir, þær ganga oft á beit í þangiS á
skerjunum og éta einnig blöð hinna reknu
þöngiaþara. Sériega gráðugar eru þær í
söl. Fyrrum voru þarabiöðkur fluttar heim
handa kúnum og þaraþönglar brytjaðir í
þær á vorin. Þóttu þær græða sig vel af
þaranum og söxuðum, nýveiddum grá-
sleppum. Sumir hestar, kallaðir fjöruhestar,
gengu talsvert í fjörur. Kindur eru sólgnar
í þörunga á vorin og raunar allt árið. „Bráð-
um þarf að reka ærnar úr fjörunni, annars
bleyta þær svo rækalli mikið undir sér í
húsunum, og lömbin geta fengið fjöruskjög-
ur, en oft verða þær tvílembdar af þaran-
um, það hef ég sannreynt,“ heyrði ég gaml-
an bónda segja að vorlagi og satt var orðið.
Dýralæknar ráða nú bót á fjöruskjögrinu
með efnafræðilegum aðferðum, og til eru
frjósemislyf öflugri en fjörubeitin.
Lítum nú aftur á þangið brúna, er myndar
þangbeitið, sem mikið ber á um háfjöru en
fer í kaf á flóði. Þar er um nokkrar tegundir
þangs að ræða, og skal hér aðallega rætt
um þrjár hinar algengustu.
Mest ber á bóluþanginu (blöðruþanginu),
843
F R E Y R