Ný vikutíðindi - 27.07.1962, Blaðsíða 6

Ní VIKUTlÐINDI
H
— Ef við förum annan hring,
Þá komumst við ekki neitt ann-
að. Barry, ég get það ekki —
mér er það ómögulegt — lang-
ar ])ig lij að reyna?
— Eg er að hugsa, sagði
hann.
- Hvað?
— Svarið. Hað er nei.
— Barry, þú ert betri flug-
maður en ég. Vilt þú reyna?
— Gott og vel, flyttu þig.
Við skiptum um, og hann
sagði:
— Reyrðu öryggisbeltið uin
þig. Ef við rekumst á, þá
steypumst við fram yfir okkur
og veltum. Svo að ég ætla að
drepa á vélinni strax og við
snerlum jörðina.
Pað myndi draga úr eldhætt-
unni í árekstrinum.
Við vorum sannfærðir um, að
við ættum árekstur í vændum,
en það var annað hvort að duga
eða drepast. Barry nálgaðist
flugvöllinn.
Hann kom inn í nokkurri
hæð, steypti sér beint niður á
helvízkt tréð eins og örn á
hænuunga og skellti sér niður
á jörðina handan við strax og
það var frekast unnt.
Hann rétti liana af, og hún
hentist eftir hryllilega dældótt-
um jarðveginum.
Kókostréð fyrir endanum kom
nær og nær. Handan við það
var steinveggur. Það var ann-
«5 hvort að rekast á annað eða
Vélin snerist á einu hjóli.
'hitt.
Flugvélin rambaði eins og^
línudansari yfir völlinn, og það
var ekki fyrr en rétt hjá stein-1
veggnum, sem við námum stað-
ar — ekki nema eins og tvo
þumlunga frá.
Eg leit á Barry. Litarháttur-
hans er venjulegasl grár, en í
þetta skiptið var hann í fram-;
an eins og Bela Lugosi áður en ■
hann fær blóðsopann sinn.,
Hjartað hamaðist í brjósti mér, \
og ég gat mig hvergi hreyft.
Þau komu hlaupandi: faðir
minn og móðir min og Sean
sonur minn, sem var í heim-
sókn hjá afa og ömmu, nágrann
arnir, vinnumennirnir á búgarð
inum.
Eg kyssti á hönd móður minn
ar.
Eg faðmaði og kyssti Sean.
Eg vafði föður minn örmum.
Eg sagði halló til hinna ...
síðan lét ég mig hafa það,
frammi fyrir öllum, að kasta
upp ...
Þegar ég fór að jafna mig,
grasseraði reiðin í mér. Eg
hvæsti í eyrað á föður mínum:
— Pabbi, hvað í lieitbrenndu
kom þér eiginlega til að búa
svona flugvölj til? ... Þú hlýt-
ur að vera geðveikur. Það mun-
aði minnstu, að við dræpum
okkur.
Hann róaði mig á sinn venju-
lega hátt:
Ólgandi iáí
SJÁLFSÆVISAGA errol flynn
— Svona, svona, gamli seig-
ur, vertu ekki með þessi kjána-
læti, við skulum l'á okkur glas,
og þá jafnar þú þig.
— Nei, andskotinn, pabbi.
Þetta er hroðalegt. Eg var næst-
um búinn að hálsbrjóta mig.
Hvar í heitasta helvíti getur
maður búizt við að finna hlykkj
óttan flugvöll með þrjátíu metra
háu tré í miðjunni?
— Svona, sonur minn, ekki
þetta orðbragð í viðurvist móð-
ur þinnar.
Við gengum upp að húsinu,
gamaldags, heimilislegu, þægi-
legu. Síðan þá brann það til
kaldra kola.
Þegar heiin kom bauð móðir
mín mér te. Te, ekki nema það
þó! Hversu óskilningsrík getur
manneskjan ekki verið á slíkri
stundu, þegar við Barry þörfn-
uðumst hressingar af sterkustu
tegund.
Eg talaði við föður minn á
þann hátt, sem ég gerði naum-
ast nokkurn tíma; venjulegast
vorum það við mamma, sem
tókum fyrir helztu deilumálin
innan fjölskyldunnar.
— Pabbi, hvernig í fjandan-
um f/aztu gert þetta? Eg sendi
þér uppdrátt. Þú veizt, hvernig
flugvöllur á að vera í laginu
—- eða ættir að minnsta kosti
að vita það.
— Drengur minn, sagði hann,
við skulum ekki vera að ræða
— Jj, svo sannarlegar, ég
lieimta að fá að vita það. Er
ég tilneyddur að trúa því, að
maður sem álitinn er vera gædd
ur vísindagáfum á borð við
þig, hafi ekki hugmynd um,
hvernig flugvöllur á að vera
í laginu?
— Ef þú endilega vilt, son-
ur, þá verð ég að segja þér,
að móðir þín hefur alltaf haft
'dálæti á þessu tré. Hún hefur
gaman af að sjá litlu kálfana
safnazt að því á kvöldin. Hún
bannaði mér að höggva það.
Eg beið fram að kvöldverði
uæsta dags áður en ég negldi
hana á kross. Hún skyldi fá
orð í eyra yfir bruðlinu á pen-
ingum mínum i klukkuturna.
Það var ánægjulegt og fjör-
ugt yfir kvöldverðarborðinu.
Þrátt fyrir allt, þá er mamma
stórkostlegur kokkur. Við sett-
umst út á svalaganginn með te
bollana.
Loksins sagði ég við son
minn:
—- Heyrðu, gamli, er þér
sama þótt ég fái að segja eitt
orð við mörnmu?
Hún sat hnarrreist, hertoga-
ynjan í Boston.
Sean rölti á brott, rétt úr
augsýn, þar sem hann gat
fylgzt með öllu. Eg dró upp
reikninginn fyrir klukkuturn-
inn.
— Mamma, ])að cru nokkur
atriði . ..
Hún greip fram í:
— Errol, hvaða atriði?
Þetta var alls engin spurning,
þetta var hrein og hein árás!
— Smávegis hérna, sem ég
vildi fá skýringar þínar á. Til
dæmis er mér það óskiljanlegt,
að snekkjan okkar, báturinn . ..
Lengra koinst ég ekki. Hún
sagði:
— Hvað fleira?
Hérna kemur að því, sem
ég vildi fá útskýrt.
Taugarnar voru komnar í rusl.
það leyndi sér ekki.
— Mig langar til að fá skýr-
ingu á, hvernig þú gazt komið
upp klukkuturni undir gamla
klukku og látið það kosta mig
fimm þúsund kolgræna! Held-
urðu ekki, að það hefði verið
hægt nokkurn veginn að end-
urbyggja kirkjuna fyrir þá upp-
hæð? Og auk þess ...
Lengra komst ég ekki. Hún
sneri sér frá mér og otaði ein-
um fingri að föður mínum:
Theodore! Eg sagði þér!
Eg sagði þér, að Errol myndi
bregðast svona við!
Faðir minn reis á fætur.
Hann sagði:
—- Eg þekki ekki nógu vel
til málanna, elskan mín.
Og var ósköp hjárænulegur á
svipinn, eins og hans er venja
í eldhríð.
— Auðvitað. Þú þekkir aldrei
neitt til neins, en Errol er allt-
af svona, Theodore. Hann hef-
ur alls engan skilning á neinu!
Faðir minn nam staðar í dyra
gættinni og bjó sig undir að
hverfa inn í húsið.
— Hvernig, ávarpaði hún
hann og skírskotaði til rökfræð-
innar — rökfræði móðurinnar,
— heldur liann —- og nú benti
hún á mig — að maður geti
reist klukkuturn með engri
kirkju undir? Heldur hann kann
ske, að klukkuturninn geti hang
ið í lausu lofti, með klukkunni
innan í, en engin kirkja undir
til að halda honum uppi?
Það var þá, sem faðir minn
forðaði sér, meðan ég var að
reyna að gera mér í hugarlund
klukkuturn, sem byði þyngdar-
lögmálinu byrginn, liéngi í
lausu lofti, með klukkunni, en
engri kirkju undir. Það yrði
•:v:ýXví»%>:
handleggur, jafnvel fyrir sviðs-
snillingana hjá Warner, að
koma því í kring.
Handan við liúshornið heyrð-
ist stöðugt fliss. Það var Sean,
skellihlæjandi að vanda, þegar
okkur mömmu lenti svona sam-
an. Það var þó gott, að ein-
hverjum skyldi vera skemmt!
Hún sneri sér að mér. Henni
var það óskiljanlegt, hvernig ég
gat verið svona ósanngjarn.
Gerði ég mér þetta ekki Ijóst?
Skildi ég þetta ekki? Nú, í
þetta fóru peningarnir!
Nei, ég gerði mér þetta ekki
ljóst!
— Nú, ég gerði svo sem held-
ur ekki ráð fyrir því, hreytti
hún út úr sér nokkuð rólegri.
Hún reis upp af stólnum á
svalaganginum. Hún benti út
yfir Errol Flynn landareignina,
fimm þúsund ekrur, sem ég
hafði lagt lífsstarf mitt í, pen-
inga, tíma, hagsmuni, árin.
Mína eigin eign. Mitt nýja
lieimili, þar sem ég var að leita
að friði.
— Fáðu þér göngutúr, Errol,
og komdu ekki fyrr en þú ert
búinn að átta þig! skipaði hún,
og kastaði mér út úr mínu eig-
in húsi.
Sean syni mínum fannst þetta
sprenghlægilegt, og mig lang-
aði mest til að klípa í eyrað
á honum, þegar við röltum af
stað — í langan göngutúr.
ÁTJÁN ÁRA starf mitt hjá
Warner-bræðrum var á enda
Hasarinn, sem við Jack lentum
í þá var einn sá liarkalegasti,
enda þótt við hlæjum að hon-
um í dag.
Flestir, sem vinna svo lengi
hjá sama fyrirtæki, öðlast ein-
hvers konar viðurkenningu. Mín
viðurkenning kom árið 1952,
þegar ég var að enda starf mitt
hjá Warner. Það var bréf, þar
sem ég var ásakaður um samn-
ingsrof, vinnusvik og slæina
liegðun almennt.
Þegar ég hitti Jack í skrif-
stofu hans, var hann brosandi
glaðlegur og elskulegur, en eins
og á varðbergi undir niðii.
Samræðurnar voru eitthvað a
þessa leið:
—- Eg held, barón, sagði
liann, að við afgreiðum málið
á sama hátt og við gerðum við
Bogart.
- Hvernig þá?
—- Hann greiddi okkur 100.000
dali fyrir að losna undan samn-
ingnum.
Eg brosti við honum:
— Heldurðu ekki, að það sé
miklu betri hugmynd að snúa
dæminu alveg við - þið borgið
mér 100.000 dali?
Hann spratt á fætur til að
slita samtalinu:
— Hvað þá? Ertu kolvitlaus?
— Nei, mig langar bara til
að slíta samningnum.
Eg var í raun og veru ákaf-
ur í að losna við samninginn-
Eg sagði:
—• Eg er hæstánægður eftir
að hafa verið liérna svona lengi-
Mér líkar þetta svo prýðilega.
— Hvort viltu heldur?
—• Það, sem ég var að enda
við að segja. „Þú borgar mér.‘
Nú hló hann beinlínis vin-
samlega:
—• Svona, svona, við skulum
ræða málið af viti. Heyrðu>
sjáðu nú til, þú borgar okkur
50.000 dollara og við sleppum
þér.
Eg hermdi eftir lilátri hans-
Eg hafði dálitla reynslu sem
leikari.
Það varð ekkert samkomulag-
Við skildum.
Viku seinna var ég aftur
kvaddur til skrifstofu Jack. Enn
einu sinni spurði hann:
— Hvað viltu borga okkur?
—- Borga ykkur? Ekkert!
Þú veizt, livaða afleiðing-
ar þetta getur haft? Eg er ekk-
ert að ógna iþér. Við getuin kast
að í þig livaða hlutverki, sem
okkur sýnist —• samkvsemt
samningnum. Við þurfum ekk-
ert endilega að hafa þig t aú'
alhlutverki. Þú þekkir samning'
inn.
Eg sagðist gera það.
— Heyrðu nú, Jack. Ef Þú
ert að gefa í skyn, að þú eett*1
að fara að láta mig leika bíl'
stjórann, sem kemur inn
segir: Bíllinn yðar er reiðubú-
inn, herra, og fer síðan út
þá geri ég það. Sjáðu til, Þ1^
kallið á mig í vinnuna, og
skal koma. Og ég skal meira að
segja ganga lengra. Eg skal f>'ir
sópa karlaklósettin en að boiga
ykkur svo mikið sem túskild
ing!
Þetta liefur verið það, sem
Jack var að bíða eftir:
— Fyrst svo er, eigum v ll5
þá ekki að binda endi á Þetta
bara á stundinni?
—- Samþykkt frá minni hendi-
Þannig yfirgaf ég Wai'i’er
bræður.
(Framh. í næsta blaði)