Ný vikutíðindi - 03.08.1962, Blaðsíða 6

NY VIKUTlÐINDI
fi
HÆTTUR í kvikmyridunum,
hafandi ekki hugmynd um,
hvernig ég œtti að sjá mér far-
borða, þar sem eignir mínar
máttu heita bundnar í landar-
eigninni á Jamaica, og staðráð-
inn í að selja liana aldrei, hvað
sem tautaði og raulaði, stóð ég
nú andspænis erfiðasta vanda-
máli ævinnar,
Hvað átli ég til bragðs að
taka? Vera kyrr í Bandaríkjun-
um án Jjess að haifa nokkur
laun og reyna að vinna fyrir
öllum vöxtunum af öilum
skuldunum? Hvernig gat ég kiof
ið það? Eg átti börn, fyrrver-
Úlgmndi líf
SJÁLFSÆJVISAGA ERROL FLYNN
Lili var á góðum vegi með á augabragði, í einni kyngju.
að ganga fram af mér, og þeg- ^ Kavíar hvarf eins og fyrir
ar kvikmyndaferill minn var að sprota töframanns. Ein skeið og
heita mátti á enda, fullunnu þau —• vaff — krukkan horfin.
verkið, hún
okkar Jæggja.
og lögfræðingar
Aldrei datt honum í hug að
endurgjalda matinn. Kannske
Og núna, þegar peningarnir hefur honum fundizt ])etta vera
andi eiginkonur, aðstoðarfólk hættu að koma inn, ákvað ég að konungleg forréttindi. Þegar
og nýja eiginkonu. Eg átti meira hringja til hennar og biðja hana hann hafði hreinsað ísskápinn
Arnellu, a<5 sleppa af mér tökunum.
Hún var þá á Palm Beach.
Halló, Lili ?
— Já.
— Þetta er Errol.
- Já.
— Eg gel ekki staðið við
greiðslurnar til þín lengur. Þú
Eg lief yndi af að minnast verður að gera eitthvað lil að
Lili Damita. Hún rændi mig h<ga það.
að segja kornabarn
með Patrice.
Og svo var það skapadómur
minn, Lili.
Heilum mannsaldri eftir okk
ar brennheitu ást varð ég að
gjöra svo vel og borga og
borga.
ekki bezlu árum ævinnar, eins
og máltækið segir
og
Eg hef ekki hugmynd um,
er hvað þú ert að fara.
venjulegast notað af kvenfólki.l
Eg er hættur hjá Warner-
Endurminningin um hana er | bræðrum. Eg vinn ekki lengur
alltaf jafn skýr, Jægar ég rek fyrir mér. Þú verður að sleppa
mig á gömlu glappaskotin. I mér.
Lili kenndi mér meira en mig| — Flynn, þú verður að tala
langaði iil að Jæra. Heilastarf- vi<5 lögfræðingana mina.
semi kvenmannsins er ekki eins Hún skellti simtólinu
kvalsjúk og ýmsir halda. Skáld-
Ragnaliöfundarnir skapa óskap-
Eg sagði við sjálfan mig:
Fjandinn hafi Kaliforníu!
lega dulúð um sálarlíf kvenna; Fjandinn hafi Ameríku. Eg skal
en það er vafamál, hvort þess- j setjast að um horð í Zaea! Út
ir skáldsagnahöfundar hafi ekki a hafið, hláa! Forðn mér!
I
renndi hann augunum viður-
kennandi á allt kvenkyns í nánd
inni.
Um Jjað bil, sem kunnings-
skapur okkar var að enda,
hringdi hann boð á undan sér.
Þá veittist mér tími ti] þess að
hjarga innihaldi ísskápsins áð-
ur en hann kom æðandi. Eg
man ekki eftir nokkrum sköp-
uðum hlut, sem liægt er að liafa
eftir honum, nokkurri eftir-
minnilegri setningu. Hann kom
til að éta, láta skemmta sér,
glápa og ropa. .
Um þær mundir kom Jack
fræði. Afi Rainier hafði gerl
mikið fyrir hafrannsóknir, og
hann byggði hið fræga sjávar-
dýrasafn í Monte Carlo. Eg
minnist þess, að þegar ég var
strákur lofsöng faðir minn
hann, kallaði hann annan Dar-
win. IJess vegna héll ég til fund
ar við Rainier í Monte Carlo,
við áttum sameiginleg áhugamál.
Eg lagði til að ráðizt yrði í
eitt uppáhaldsfyrirtæki rriitt,
neðansjávarmynd, og hugðist fá
afnot af hinu fræga sjávardýra-
þegar Farúk
ingahúsi Rómar
kom inn.
Eg sagði:
— Jack, þú kannast við
„Stóra Kohba“ Farúk, ekki satt?
Má ég kynna ykkur?
haft nema lausleg kynni af kven ' Um annað var-ekki að gera, j Iack fölnaði greinilega.
fólki til að hyggja niðurstöður c‘5a verða brjálaður, eða drepa' Hann reis á fætur. Mér of-
sinar á og brjóta heilann. Það miR undir þessum klyfjum. Og i)auð sjónin: Jack Warner, sem
er alveg satt, að ég kynntist hvori’-t vildi ég. j var tíu sinnum voldugri maður
seint kveneðlinu, en Lili vnr E" :rtla að yfirgefa Jietta upp- j °8 áhrifameiri en Farúk, mað-
nógu kraftmikil ti! að kevra fósturland fyrir fullt og allt! | ur sem ótal sinnum liafði sann-
að tilverurétt sinn, hann hneigði
sig! Svona mikið þótti honum
til um Jjetta.
Jack hefur bersýnilega fallið
fyrir sýndargildi Farúk. Þeir
röbhuðu saman um reynslu
þeirra við spilaborðið.
Eitt vissi ég, að kóngurinn
fyrrverandi myndi ekki taka
reikninginn.
Kóngdæmi er ekki allt, sem
Jiað lítur út fyrir að vera.
Warner lil Italíu. Dag nokkurn safni í því skvni. Söinuleiðis
vorum við i einu flottasta veit-j bar ég fram þá hugmynd, hvort
Monacostjórn myndi ekki vilja
styrkja fyrirtækið fjárhagslega.
mig Iangt fram fyrir meðbræður Látum þá elta mig um allan
mína hvað þá hlið lærdómsins heim! Látum bannsettar lýsnar
snerti. j reyna að mergsjúga mig! Lát-
Jafnframt þessu vil ég taka 11 m Lili ráða fleiri lögfræðinga
það fram, að kunningjakona °fí löggur og rukkara og látum
sé bezti kunningi manns. t upp
vextinum vandist ég á það, að
vinkona gæti alls ekki verið
sannur vinur. Þetta er ekki rétt
— samkvæmt minni kokkabók.
Eg hef eignazl tvær vinkonur;
ég á þær enn. Þær skara svo
langt fram úr vinum mínum,
svo miklu skilningsríkari, svo
miklu örlátari að skapferli.
Traustir vinir — báðir kven-
kyns.
Meðan allt var upp í loft
sannreyndi ég það, hverjir væru
vinir, og hverjir ekki — og
þær voru það.
J)á alla elta mig um Evrópu!
Eg var orðinn hund-andskoti
leiður á að heyra röflið í pakk-
inu:
— Þarna er Flynn! Um að
gera að reyna að græða á skepn
unni meðan unnt er!
Ásamt Pat konu minni og
Arnellu dóttur minni tók ég flug
vél til Rómar!
IBÚÐIN okkar í Róm var op-
ið hús. Flakkarar Evrópu, fyrr
verandi kóngar, ráfandi aðall,
kvikmyndafólk kom og fór eins
og gustur um opnar dyr. Prins
lietta og prins hitt. Eg hafði
verið settur af hjá Warner, og
MÁLIN stóðu þannig, eftir að ^ afsettur kóngur, Farúk frá Eg-
ég yfirgaf Warner-hræður: Eg yptalandi, var tíður gestur hjá
myndi aldrei geta staðið við mér.
ársgreiðslurnar, sem dómstóll-j Farúk var feiknarlegt átvaffl.
inn hafði skuldlnindið mig til Hann elskaði búrið heima hiá
að greiða Lili. Upphæðin var mér. Hann gaf sér naumast
orðin svimhá. Vextirnir á vext- tíma fil að heilsa áður en hann
ina af vöxtunum voru óskapleg flýtti sér að ísskápnum. Ætti ég
SKÖMMU síðar, þegar ég var
að þreifa fyrir mér um kvik-
myndastarf, að reyna að koma
fótunum undir eigin framleiðslu
átti ég viðskipti við annan kon-
ungborinn.
Rainier prins af Monaco er af
hurða maður með afburða skap.
Snekkjan mín var oft í Monte
Carlo, svo að ég liitti hann
stöku sinnum, og ég verð að
segja ])að, að hann var algjör
andstæða Farúk. Rainier er mað
ur, sem tekur ábyrgðarstarf sitt
alvarlega, og leysir það frábær-
lega vel af hendi, að mínu á-
liti.
Við áttum sameiginleg áhuga
ír.
einliverja feita sósu, hvarf hún mál, þar sem var undirdjúpa-
Hans hátign hafði mikinn lmg
á þessu. Augu hans ljómuðu, er
ég skýrði frá myndinni, sem ég .
hafði í hyggju að gera. Hún J
yrði í litum og tekinn neðan-
sjávar.
1 lýsingu minni komst ég svo
að orði:
—■ Að sjálfsögðu verður ekki
hægt að ná í stóran kolkrabba.
Eg skal útbúa slíkan krabba úr
gúmmíi, sem síðan verður sett-
ur i safnið með tilheyrandi út-
búnaði.
Hann var furðu lostinn:
—■ Þér eigið við, að þér ætl-
ið ekki að notast við raunveru-
legan kolkrabba? Þér eigið við,
að þér ætlið að nota gerfi-bá-
karla og kolkrabba?
—■ Sjáið nú til, yðar Hátign,
hvers ætlizt J)ér til? Að það
verði beðið niðri á hafsbotni í
hálfan mánuð eftir kolkrabba
eða hákarli, svo að við náum
þeim? Maður gæti kvefazt ])ar
niðri?
Hann vildi hafa allt raunveru
legt. Hann gerði sér ekki ljóst,
að það er ekki mögulegt að ná
öllu því, sem kvikmyndað er.
Eg varð að útskýra málið.
•—• Gúmmikolkrabbi er miklu
áhrifameiri í kvikmyndum en
raunverulegur kolkrabbi getur
nokkru sinni orðið. Sama máli
gegnir um gúmmíhákarl.
Hann virtist ekki sannfærður.
Eg hélt áfram:
-—■ Auk ])ess er hann miklu
stórfenglegri á sýningartjaldinu
líka, vðar hátign. Svo getur
hann heldur ekki bitið frá sér.
- - En hvað um eðlilegt ú11 it?
— Áhorfendur hafa ekki huá
mynd um, livort þetta er raun-
verulegt eða ekki, né heldur
hvernig þetta er gert. Sjáið nú
til, prins — og nú beitti ég
allri minni mælsku — maður
finnur ekki lifandi kolkrabb8’
sem liægt er að tjónka við, sér-
staklega þessa risastóru. Sania
máli gegnir um hákarlana. Þeir
eru afar ósamvinnuþýðir.
Myndin var aldrei gerð. En
kannske hefði Grace litlu Kel-
ly heppnazt að koma vitinu fyr
ir hans hátign núna.
EG slæptist, ég drakk, ég
sigldi, ég kafaði niður á mikið
dýpi.
Meðan Zaca lá fyrir akkerum
hjá Mallorca, veðjaði ég um l>;ið
við einn kunningjann, Emanuel
Cervantes, að ég gæli stungið
mér ofan af ránni á mastrinu.
Þetta var eill þessara veðmála>
sem maður ræðst í, þegar mað-
ur er ekki alveg bláedrú.
Mastrið á Zaca er 110 fet á
hæð. Hæðin er ekki svo ýkja
mikil, þegar maður horfir upP
eftir því -— en þegar niaður er
kominn upp, þá er þilfarið
einna líkast sardínu fyrir neð-
an mann. Hæðin er eins og a
tíu-tólf liæða húsi. Þegar mað-
ur er kominn upp, og skipið
ruggar, heldur maður sér dauða
haldi. Nema þú hafir sjálfur
klifrað upp í mastur, geturðu
ekki gert þér í hugarlund skelk
inn, óttann og stundum skelf-
inguna að komast alla leið. En
sem skipstjóri mátti maður
engan bilbug láta á sér finna.
Þá varð maður að fara sjálfur
upp og atliuga, hvort ekki v:cn
allí í lagi. Yæri eitthvað ai"
hugavert. hefði maður getað
gengið úr skugga um það nU'ð
kíki neðan af þilfarinu, en mað
ur varð að gera svo vel flð
ganga úr skugga um það sjálf"
ur.
Emanúel sussaði á þessa fyii_
eríishugmynd mina að stinga
mér til sunds af ránni.
Þetta er ógjörningur’
Flyn n.
Eg svaraði kæruleysislega;
—- Fyrir þúsund dollara skal
ég gera það í kvöld.
Að þessari kokhreysti niinn1
voru nokkrir áheyrendur. Æ'iil
ég hafi ekki verið búinn að
skella í mig vodkaflösku eða
—- Þúsund dollara bergmálað1
hann. Samþykkt! Gjörðu s'°
vel!
Og þá varð ég að standa vi®
þennan hrylling. Barasta af Þvl
að mér geðjaðist ekki allskostar
að náunganum og var það ei{i{(
ert á móti skapi að krækja 1
aurana hans, var ég þarna k°:"
inn í verstu klípu. Hjá besSl'
varð ekki komizt. Eg setti giaS
ið frá mér.
(Framh. í næsta blnð;)