Ný vikutíðindi - 06.12.1962, Blaðsíða 6

6
Ní VIKDTÍÐINDI
r .....n
eftir Jónas Guðmunds-
son stýrimann.
Þetta er sjómannabókin
ársins.
Vilhjálmur Stefánsson
segir af Iandkönnuðum
allra alda í bókinni
Hetjuleiðir og landa-
fundir.
Er eftir Ib H. Cavling
mest lesna rithöfund
Norðurlanda.
200 síður af æsispenn-
andi Iestrarefni.
»■ *
Framhnldssae'o oftir
CHAKJLES WILLIAMS:
*
Mér varð aftur hugsað til Suzy og gerði mér í hug-
arlund, að hún lægi dauð heima í íbúð sinni. Það hefði
verið auðvelt fyrir górilluna að vinna á henni. Það
þurfti ekki annað en ganga upp að dyrunum Jajá henni
og berja. Hún myndi opna í þeirri trú, að það væri ég
á ferðinni. En kannske hefði ekkert komið fyrir hana.
Það gátu legið ótal ástæður til þess, að hún skyldi ekki
svara í símann. Eg reyndi að grafa upp einhverja, en
ég varð að gefast upp.
Hitt var svo annað mál, að það stoðaðj ekkert að
vera að kvelja sig á svona heilabrotum. Það var leng-
ur vegur enn eftir að fimmtu hafnarbryggju, og það
yrði enginn hægðarleikur að komast alla leið, ef lög-
reglan gengi í leitina með oddi og egg.
Eg lá kyrr og hvíldi mig þangað til klukkan var
fimm mínútur yfir hálffjögur, en þá reisti ég mig
upp og hélt áfram leiðar minnar.
Eg var að niðurlotum kominn af þreytu. Tvisvar
sinnum á leiðinni til járbrautarstöðvarinnar hafði ég
næstum náðst, og ég náði rétt með naumindum að
forða mér. í annað skipti beygði bíll með leitarljós inn
í götuna að baki mér, og með naumindum komst ég
á bak við stafla áður en geislinn náði mér.
Þegar klukkan var tíu mínútur yfir fjögur, stóð ég
á milli tveggja raða af flutningavögnum. og skammt
undan heyrðist bægsalangurinn i skiptívagni. Þegar ég
beygði mig og gægðist á millivagnhjólanna, var
fimmta hafnarbryggjan hinum megin vagnanna. Eg sá
ljósglampann fyrir framan hliðið, og í litlu skýli sat
vaktmaðurinn og las í blaði.
Það var ógjörningur að komast út á bryggjuna án
þess að hafa tal af honum. Eg var að laumast út á
götuna. þegar ég sá lögreglubíl nálgast. Hann nam
staðar hjá skýlinu og lögregiuþiónarnir töluðu við varð
manninn. Mér var ljóst. að þeir voru að segja frá mér
á öllum hafnarbryggjunum, en númer sex hlupu þeir
yfir, bar sem sú bryggja var ekki í notkun.
Það var mvegis möguleiki fyrir því, að það væri
ekki nm miv að ræða. en ég rnátti ekki eiga neitt á
hæt.tu Ef gæfi mig á tal við va.ktmanninn. og hann
hefði fengið lýsingu á mér, þá myndi ég aldrei komast
hálfa leið út að Marilyn, áður en hlekkimir væru
komnir á mig. Hvað átti ég að gera núna?
Eg tók á mig stóran krók til þess að eiga ekki á
hættu, að vaktmaðurinn sæi mig, og loks var ég kom-
inn að sjöttu hafnarbryggju. Sú fimmta var á að
gizka tvö hundruð fet á lengd með tvær viðbætur á
bryggjusporðinum. svo að hún var einna líkust gríðar-
stóru T-i í laginu. Við hana voru bundnir tíu-tólf
bátar.
Við sjöttu hafnarbryggjuna lá kranaprammi, og í
daufri birtunni sá ég pramma við hliðina á honum.
Eg fór þangað og hoppaði niður á þilfar kranapramm-
ans. Til frekara öryggis fór ég eins hljóðlega og mér
var framast unnt, en það var ekki nokkur maður um
borð. Eg dró léttbátinn að, og komst að raun um, að
það var ár í honum.
Eg stökk út í hann, leysti frá og damlaði yfir að
fimmtu bryggju. Það gekk fljótt, því að ég hafði
strauminn með.
Þegar ég nálgaðist hafnarbryggjuna, hvessti ég aug-
un út í rökkrið til að reyna að finna bátinn, og heppn-
in var mér hliðholl. Rétt innan við útskotið á bryggju-
sporðinum kom ég auga á nafnið Marilyn á bátsskut.
Marilyn frá Sanport stóð þar skýrum stöfum. Þetta var
hreinasta ferlíki, líklega gömul skúta, sem sett hafði
verið vél í. Möstrin höfðu verið stytt, og á hana sett
rórhús, sem minnti einna helzt á hænsnakofa. Líklega
var hún á skjaldbökuveiðum. Það var skelfilegur óþef-
ur af henni, og ég gat gert mér í hugarlund, hvemig
hún myndi líta út í dagsbirtu — drullug og illa til
reika.
Eg lá kyrr og lagði við hlustirnar, en þegar ég
heyrði ekki neitt, festi ég bátinn og klifraði upp á þil-
far.
Eg var í skjóli við rórhúsið, þegar sírenuvæl barst
til mín úr landi. Það fór hrollur um mig, og ég hopp-
aði aftur á bak, og steig ofan á einhvem í skugganum.
Eg heyrði blótstuldur og glamur í tómum bjórdósum.
Eg þrýsti mér upp að húsinu, meðan glamrið var
að hljóðna, en það hrópaði enginn á mig. Þessi vesal-
ingur var kannske eini maðurinn um borð, nema hinir
væru dauðadrukknir líka. Að líkindum var þetta vakt-
maðurinn, hugsaði ég, skrefaði yfir manninn og hélt
aftur á. Það voru mestar líkur á, að mannskapurinn
hefði hreiðrað um sig.
Eg kom að þröngum stiga og fálmaði mig niður
hann. Þegar ég var komin í neðstu rimina, nam ég
staðar og hlustaði eftir anda.rdrætti, en þama niðri
var dauðakyrrð. Það var kolniðamyrkur niðri og óþef-
ur af óhreinum fatadruslum og timbri. Eg kveikti á
vindlakveikjaranum, og litaðist um. Þama var ekki
nokkur maður. Þetta var lítil og óhrein káeta með
kojum beggja vegna, og klæðaskáp úr jáni úti í einu
horninu. Þarna hékk parafínlukt í hanka, og ég gekk
að henni og kveikti á henni. Káetan lýstist upp að
daufu, gulleitu ljósi.
Þarna voru átta kojur, en dýnur í aðeins fimm
Þarna voru sígarettustubbar út um allt og undan einni
neðrikojunni sköguðu tvenn-þrenn klofstígvél. Yfir
flestum kojunum héngu myndir af nöktu kvenfólki, og
í tveim efrikojunum, sem voru auðar, hafði verið kom-
ið fyrir fatapokum oe gömlum töskum. í einni neðri-
kojunni var ný plasttaska.
Eg tók einn fatapokann og helltj draslinu í kojuna
og tók að gramsa í því. Þetta var bara fatnaður, Eg
tróð honum aftur nið’" og tók til við þann næsta. Þar
var ekki mikið að ’ nema bankabók, sem stíluð
var á einhvern Raoul Sanchez
Eg vissi þá alltaf nafnið á einhverjum af áhöfninni
Eg tók töskuna niður og svipaðist um eftir ein-
hverju til sprengja hana upp með. því að ég komst
fljótlega að raun um, að hún var læst; það tók mig
f’-kki langan tíma.
Eg skalf af taugaspenning, því að þetta leit strax
betur út. Efst lá þýzk hermannaskammbvssa innvafin
í silkiklút. Hjá henni voru staflar af klámmvndum, og
brjú bréf. sem stíluð vom til Ernie Bovle Undir þeím
var ljósmynd af manni og stúlku, sem sátu saman á
útiveitingahúsi. Það var eitthvað kunnuglegt við mann- -
inn.
(Framnald)