Ný vikutíðindi - 01.11.1963, Blaðsíða 6

6
NV VIKTJTlÐINDI
Kiiibburinn
Tríó Magnúsar
Péturssonar
ásamt söngkonunni
Mjöll Hólm
Framvegis verða efri
salir Klúbbsins einn-
ig opnir mánudaga
og þriðjudaga.
KLtJBBURINN
MÆLIR ME Ð
SÉR SJÁLFUR
Lækjarteig 2.
simi 35 3 55.
Röðul I
Ðidda Sveins
&
Eyþórs Combo
leika og syngja
fyrir dansinum.
Röðul I
SlMI 15327
MERGJUÐ OG FJÖRLEGA SKRIFUÐ
SAGA EFTIR MESTSELDA RITHÖF-
UNDINN 1 DAG —
CARTER BROWN
ELSKENDURNIP
OG LÍKIN
„Ormurinn þinn!“ hreytti Wanda út úr sér með
hækkandi rödd. „Mér býður við að þurfa að horfa á
þig! Farðu burt frá augunum á mér!“
Greg leit á Don og mig; augun voru ráðaleysisleg
bak við umgjarðalaus gleraugun. „Hún veit ekki hvað
hún segir,“ sagði hann hóglátlega. „Afsakið mig.“
Hann steig eitt fet fram og sló Wöndu utan undir,
svo fast að hún riðaði og féll á kné. „Stattu á fætur.“
Hún reis hægt á fætur; lófafar hans roðaði vanga
hennar. Það var ósvikinn ótti í augum hennar, þegar
hún leit á hann. Greg brosti til hennar. „Þetta er
betra,“ sagði hann í sama blíða tóninum. ..Svona,
stundum er þögnin guils ígiidi. Nú ættirðu að fara
upp í herbergið þitt.“
Greg beið unz Wanda hafði gengið út úr stofunni
þUngUm skrefum og lokað á eftir sér. Þá leit hann
glaðlega til okkar og sagði: „Það hlýtur að vera kom-
inn matartími. Ég veit ekki um ykkur, en ég er orð-
inn svangur."
Don leit á mig og yppti öxlum hjálparleysislega —
og ég yppti mínum sem svari, og fann um leið hvern-
ig kjólefnið þrýsti að.
„Eg held að við ættum að fá okkur eitthvað í svang-
inn,“ sagði Greg. „Mér skilst að Frome lögreglufull-
trúi \úlji að við séiun hér öll klukkan hálf-níu. Við
höfum þess vegna takmarkaðan tíma.“
Við sátum aðeins þrjú til borðs — aðrir komu ekki.
Maturinn var vondur, ámóta og sá, sem ég mallaði
einu sinni fyrir strák, sem mig langaði til að láta
halda að ég væri myndarleg og heimakær kona. En
það fór á aðra leið. Hann vildi heldur alls ekki að
ég væri neitt húsmóðurleg. Það eina sem hann vildi
var að elska mig.
Eftir að við höfðum lokið við að borða, fórum við
aftur inn í stofu, og þar beið Frome þegar eftir okk-
ur. Paytonhjónin sátu þar einnig, og Fabian. Við sett-
umst í sófá, og Don þrýsti sér huggulega upp að mér
eins og kærleiksríkur eiginmaður. Cari kom rétt á
eftir okkur og fleygði sér niður í hægindastól.
Frome leit á okkur, hvert fyrir sig: „Allt í lagi,“
sagði hann hryssingsleva ,.I gærkvöld var kona myrt
hér í húsinu, og ' T,er ykkar er morðinginn. Eg
ætla að komast að raun um hver morðinginn er, og
þið sitjið kyrr þangað til ég hef leyst þá gátu!“
Við svöruðum engu, svo að hann hélt áfram: „Það
hefði enginn utanaðkomandi maður getað framið glæp-
inn. Við teljum að hann hafi verið framinn um klukk-
an hálf-þrjú í nótt. Nú skulum við reýna að sann-
prófa hvar hver ykkar var á þeim tíma.“
Eg tók höndina á Don af lærinu á mér, af því
ég sá að Fabian horftV á handbrögð hans og var
farinn að glotta, og það fannst mér óþægilegt.
„Eftir því sem mér skilst af framburði ykkar í
nótt,“ sagði Frome allt i einu, „þá voru Payton-hjón-
in sofandi í sínu herbergi. Þau höfðu ekki hugmynd
um hvað um var að vera fyrr en lögreglan vakti þau
og skipaði þeim að koma niður. Fabian Dark hefur
sömu sögu að segja.“
Hann leit á Don og svo á Carl, sem hvorugur virt-
ist hlusta á orð hans. „Hin þrjú virðast hafa verið
miklu framkvæmdasamari,“ sagði Frome kaldhæðnis-
lega. „Donald Ebhart kveðst hafa heyrt hávaða í
kjallaranum, svo að hann hafi farið niður til þess að
aðgæta hverskyns væri og að hann hafi fengið högg
á höfuðið, þegar hann kom niður kjallarastigann."
Hann þagnaði andartak og hélt svo áfram: „Carl
heyrði einnig einhvern hávaða og fór fram til að at-
huga hvað um væri að vera. Frú Mavis Ebhart vakn-
aði líka við kynleg hljóð og sá að maðurinn hennar
var horfinn. Þegar hún kom fram á ganginn mætti
hún Carli, og þau fóru saman niður í kjallarann,
fundu eiginmann Mavisar meðvitundarlausan þar —
og loks fundu þau lík ráðskonunnar.“
Frome braut vandlega saman minnisblöð sín
og stakk þeim í jakkavasann. „Vill einhver andmæla
þessu?“ spurði hann. „Breyta framburði sínum á ein-
hvern hátt?“
Líklega hefur enginn viljað gera það, því allir
þögðu.
„Allt í lagi,“ sagði Frome aftur, sem var bjánalega
að orði komizt. „Við byrjum á sviðsetningunni í kjall-
aranum — grímu-num á veggnum, hlekkjunum og log-
andi kertunum. Hver vissi um hvemig umhorfs var
þar niðri?“
Það var stutt þögn, imz Carl tók til máls. „Fabian
Dark,“ sagði hann tilbreytingarlausri röddu. „Hann
minnti Edwimná það um kvöldið eftir máltíðina. Don
og Mavis voru þar — þau heyrðu hann segja það.“
‘'‘'FrÖtoédéíf1 á-'bkkur, óg ég kinkaði kolli. Það umlaði
sámþykkjandi í Don. Því næst leit Frome kuldalega
á Fabian.
„Auðvitað vis-si ég allt um kjallarann," sagði Fab-
ian rólega. „Og það vissu hin líka — bæði Donald,
Carl og Wanda. Randolph Ebhart hafði ákaflega und-
arlegar aðferðir til þess að veita sér ánægjustundir
— og þetta var ein þeirra.“
„Einhver hlaut að vita um kjallarann, sem hefur
dröslað vesalings konunni þangað niður,“ sagði Frorne.
Fabian skellti upp úr. „Nú held ég að lögreglufull-
trúinn taki fullmikið upp í sig? Eg efast ekki um
að Edwina hefur farið af fúsum vilja niður í kjallar-
ann, svo ekki sé meira sagt. Hún var vön að vera
mjög virkur þátttakandi i skemmtunum Randolphs,
meðan hann var á lífi.“
Frome roðnaði. „Það kann s-att að- vera. Líklega get-
ur allt gerzt í þessu húsi!“
„Eg efast ekki um,“ sagði Fabian, „að Wanda hafi
skýrt manninum sínum frá því, og að Don hafi sagt
sinni konu ávæning af því. Við höfum því áreiðanlega
öll vitað um kjallarann."
„Eftir vitnisburði ykkar í gærkvöldi að dæma,“
sagði Frome, „veit enginn ykkar um ástæðu fyrir
morðinu á ráðskonunni. Vill nokkur taka aftur fram-
burð sinn í þessum efnum?“
„Ebhart-fólkið er ákaflega undarleg fjölskylda,“
sagði Fabian. „Og hefur alltaf verið. ’ Sennilega þurfið
þér að líta yfir venjulega rökvísi, ef þér ætlið að finna
orsök og ástæðu fyrir morðinu, Frome.“
„Hvað eigið þér við?“
„Jú. litið þér á,“ sagði Frome hæglátlega. „Líkið
finnst í kjallaranum; maður finnst rétt hjá því. En
hann fær ekkert nema samúð, vegna þess að hann hef-
ur áverka á höfðinu. Ef til vill hefur hann nýlega myrt
Edwinu. þegar hann heyrir einhvem koma niður í
kjallarann. Hann á sér engrar undankomu auðið. Vissu
lega var eini hugsanlegi möguleikinn til að leiða af
sér grun undir þessum kringumstæðum sá, að slá
höfðinu á sér við vegginn, detta á gólfið og falla í
öngvit.“
Frome leit á Don. „Hvað segið þér við þessu, Eb-
hart?“ spurði hann.