Ný vikutíðindi - 09.05.1969, Síða 3

NÝ VIKUTÍÐINDI
3
vil ekki láta úthella frönsku
blóði mín vegna,“ sagði
hann.
Hún var ósamþykk, en
brá ekki tryggð sinni, og á
flóttanum yfir Frakkland,
reyndi liún að hughreysta
mann sinn.
Seinna varð hún að þola
beiskju útlegðarinnar með
lionum, en reyndist jafn stað-
föst til dauðadags.
Frú Jefferson Davis, sem
bréfið í upphafi þessarar
greinar var skrifað til, fór á
fund andstæðings manns síns.
er liann var fangelsaður í
Fort Monroe. Hún gekk hug-
rökk fyrir Horace Greeley og
sagði:
„Herra Greeley, maðurinn
minn hefur verið hér í
marga, þungbæra mánuði.
Hann er veikburða, gamall
maður, og honum hrakar óð-
uin. Hann deyr brátt, ef liann
verður hér lengur... Ég
spurði, livort ekki væri hægt
að fá hann látinn lausan, og
mér var sagt, að þess væri
sá einn kostur, að þér undir-
rituðuð þetta skjal.“
Greeley tók liönd frú Davis
og sagði: „Frú, fyrir yður
mun ég undirrita það.“ Kon-
an hafði frelsað mann sinn
og þau lifðu saman mörg far-
sæl ár eftir það.
Því lengur sém maður lif-
ir, því Ijósara verður manni,
að elztu stofnanir mannkyns-
ins eru hezt fallnar til að
varðveita siðmenninguna. Ef
þær væru ekki ágætar,
myndu þær ekki hafa haldizt
svo lengi, né náð til alli’a
þjóða. Hjónabandið er ein af
þeim. Það varð til á þeim
tíma, er daglegt hf var hörð
barátta, og er því vel til þess
fallið að mæta þrengingum.
Stríðið, sem leiddi af sér
meiri óhamingju í heiminum
en nokkurt annað stríð, hef-
ur sýnt, að hjónabandið
stenzt mótlætið betur en
nokkurt annað mannlegt
band. Margir okkar, þar á
meðal ég, gætum þá hafa rit-
að bréf Jefferson Davis:
„Elsku konan mín, þetta eru
ekki þau örlög, sem ég bauð
þér ... en ég veit, að þú mun-
ir bera þau belur en ég sjálf-
ÉiveM'Mtifj er yád
t* ÍfJ í Mt /■ OII ít ?
Hver einasta stúlka, sem vonast eftir hamingju i hjóna-
bandi, ætti að glöggva sig á þessari stuttu grein eftir
írska kennimanninn D. T. MILLER.
Það er starf að vera góð
eiginkona, og þær, sem tekn
ið hafa þá stöðu að sér, ættu
að búa sig undir hana með.
því að rækta með sér þrjá
athyglisverða eiginleika.
Sá fyrsti er áhyrgðartil-
finning, sérstök ábyrgðartil-
finning gagnvart þeim
manni, sem konan héfur
bundizt ævilöngum félags-
skap. Þessi ábvrgðartilfinn-
ing tekur lil tvenns: í fyrsla
lagi er það andleg velferð og
eilíf hamingja eiginmaims-
ins, og í öðru lagi hamingja
hans og velferð hér á jörð-
unni.
Konan hefur hátíðlega og
af frjálsum vilja lofað að
nota öll þau tök, sem góð
kona hefur ætíð á mannin-
um, til að lijálpa honum að
muna mikilvægasta hlutverk
hans í lífinu og til að leysa
það sem hezt af liendi.
— • —
Ábyrgðarlilfinning hennar
nær og til að stuðla að tím-
anlegum velfarnaði hans og
hanhngju. Ung kona, sem er
í þann veginn að giftast, ætli
ekki að hugsa um að verða
hamingjusöm sjálf, heldur
um ]iað, að gera eiginmann
sinn hamingjusaman. IJennar
eigin hamingja kemur af
sjálfu sér fyrir þá ákvörðun,
og fæst ekki á nokkurn ann-
an Iiátt.
Ovinur þessarar áhyrgðar-
tilfinningar er eigingirnin.
Sá eigingjarni setur „sjálf-
an“ sig alls staðar fyrstan.
Eigingjörn kona verður eig-
inkona lil að öðlast ýmsa
liluti fyrir sjálfa sig: heim-
ili, öryggi, ástúð, einhvern
til að þjóna sér, bjóða sér út
og ala önn fyrir sér. Góð eig-
inkona gerir sér Ijóst, að þeg-
ar lnin giftist, lofar hún að
gleyma eiginhágsmunum og
setja liamingju manhsins of-
ar sinni eigin.
Annar nauðsynlegur eigin -
leiki góðrar eiginkonu er
hollusta. Það er einkar mik-
ilvægt að leggja mikla rækl
við þennan eiginleika nú á
dögum, þegar svo mikið er
um ótrúar eiginkonur.
Hollusta tekur til tvenns:
1. skilyrðislausa játning ]iess,
að hjónabandið sé ævilangt,
og 2. allar veirjur og öll
breytni miðist vio þettá við-
horf, hæði í stóru og smáu.
I hugskoti góðrar konu er
ekkert rúm fyrir útgöngudyr
úr hjónabandinu; þar er eng-
inn vottur þeirrar hugsunar,
að ef maðurinn verði ekki
eflir hennar höfði, gcti hún
losað sig og ef til vill reynt
aftur.
Þessi hollusta lætur sífellt
til sín taka. Hún gerist ekki
völt og efagjörn með árun-
um, þegar dofna fer yfir
rómantískum tilfinningum.
Hún hættir ekki á að leyfa
hjartanu að taka hliðarspor
í huganum, hnyndun eða
látalátum. Þar á enginn að
komast að annar en maður
hennar.
Sama hollusta er sýnd við
Framh. á bls. 5.
KOMPAN
Vorið er komið. - Aukinn ferðamanna-
straumur. - Sjálfsögð hressing.
Búskmenn. - Sundlaug Vesturbæjar.
Það má með sanni segja, að sumarið
sé búið að heilsa landsmönnum, að
minnsta kosti hér sunnan lands.
f síðustu viku var glampandi sólskin
dag eftir dag, að vísu nokkuð svalt fyrst
á morgnana, en síðan hlýnandi með
hækkandi sól.
Eins og vænta má, tekur fólk tals-
verðan kipp, þegar sumarið heilsar á
svo ótvíræðan hátt. Menn fara að hugsa
til ferðalaga út úr bænum, bílar eru
þvegnir, rykið dustað af útilegutækj-
um og, sem sagt, fólk hristir af sér
vetrardrungann.
Vonandi er, að þetta suniar eigi eftir
að verða gjöfult og gott, — ekki mun
af veita á þessurn síðustu og verstu
tímum.
Talið er víst, að ferðamannastraum-
urinn stóraukist hingað til lands í sum-
ar og veitir víst sannarlega ekki aí'
þeirri búbót.
Sannleikurinn er sá, að ráðamenn
hafa ekki gert sér nærri nógu góða
grein fyrir því, hvert búsílag tekjur af
erlendum ferðamönnum er í þjóðarbú-
ið. Og ekki hefur nándar nærri nóg
verið gert af því að auglýsa landið fyr-
ir erlenda ferðamenn, að ekki sé nú tal-
að um, hve mikið vantar á, að hægt sé
að taka á móti auknum ferðamanna-
straumi á sómasamlegan hátt.
er gangandi, í rútubíl eða jafnvel é
hestbaki.
Því ber sannarlega að fagna, ef lög-
gjafarsamkundan hristir svolítið upp í
þessum málum. því megnið af túristum
nota áfengi ekki til þess að missa vit-
glóruna, heldur til þess að fá sér nota-
lega liressingu eftir erfiði dagsins.
Það er víst sannarlega að bera í
bakkafullan 1 ækinn að minnast á
áfengan bjór, en sannleikurinn er sá,
að þeir útlendingar, sem okkur sækja
heim yfir sumartímann, verða jafnan
höggdofa, þegar þeim er sagt, að hér
sé hægt að kaupa sterkt vín, en áfengur
bjór sé bannaður samkvæmt lögum.
Að sjálfsögðu er vonlaust að skýra
eðli málsins fyrir venjulegu, vitibornu
fólki — slíka fásinnu. Venjulegt fólk
hefur ekki heyrt slíkt, og eru svona
smámunir öðru fremur til þess fallnir
að styggja ferðafólk frá landinu.
Auðvitað hafa útlendingar gaman af
því að Iíta á Islendinga sem skrítinn
þjóðflokk, svona eins og búskmenn eða
eitthvað þvílíkt, og er áfengislöggjöfin
sannarlega til þess fallin að sanna
ferðamönnum, sem okkur sækja heim,
að enn séum við á skrælingjastiginu.
Fyrir Alþingi Iiggur nú frumvarp
um aukið frjálsræði veitingastaða úti
á landi til vínveitinga, og er það ný-
mæli sannarlega aðkallandi. Sannleik-
urinn er sá, að ferðafólk, eða túristar,
sem hingað koma, amast ekki svo mjög
við því, þótt ekki séu hér lúxushótel.
Yfirleitt munu þeir harðánægðir með
vistarverur þeirra skóla, sem Ferða-
skrifstofa ríkisins hefur til umráða yfir
sumartímann, og það mun harla fátítt,
að erlendir ferðamenn kvarti yfir mat
hér á hótelum.
Hitt er svo annað mál, að ferðamönn-
um þykir það hámark ósvífninnar —
og raunar heimskulegt og óskiljanlegt
— að ekki skuli með neinu móti vera
hægt að fá sér „drink“ þeg'ar komið er
úr erfiðu ferðalagi, hvort sem það nú
Islendingar nota vorið og sólskinið
óspart þessa dagana, og eru baðstaðir
þéttskipaðir dag hvern.
Sundlaug Vesturbæjar er einstaklega
hentug fyrir litla krakka, en grunna
laugin er bæði stór og svo grunn, að
þriggja til fjögurra ára kríli geta sem
hægast buslað þar, án þess að nokkur
hætta sé á ferðum.
Daglegur rekstur þessarar sundlaug-
ar ber það með sér, að ágætur maður
er þar við stjórn, en hins vegar er ekki
sama að segja um allt starfsfólkið.
Sannleikurinn er sá, að við laugina
starfa ein eða tvær kerlingar, sem ekki
eru starfi sínu vaxnar vegna skorts á
venjulegri háttvísi og skapbresta, sem
gjarnan einkenna kver.fólk á vissurn
aldri. Kemur þetta oft illa niður á litl-
um krökkum.
Jafnvinsælir staðir og sundlaugar
höfuðstaðarins eiga að hafa á að skipa
lipru og kurteisu starfsfólki, en ekki
skapvondum kerlingum, sem láðst hef-
ur að kenna mannasiði í uppvextinum.
BÖKKUK
rwvvvvwTWW^w^vvvwvvVvVyvvvvwvvvvwvvwvwvvMW