Ný vikutíðindi - 19.09.1969, Blaðsíða 6

-O1
NÝ VIEUTÍÐINDI
£í<fil4at gleÍiAöqut
RÉTTVÍSIM LOSAR
BIMDIÐ FRÁ AUGUIU SÍMUM
„Alexander Wopkalin,
þér eruð kærður fyrir að
hafa falizt í trjárunna, hinn
17. júni þetta ár, og legiö
á gægjum meðan nokkrar
ungar stúlkur voru að baða
sig. — Játið þér sekt yðar?“
Wopkalin brosti lítið eitt,
svo sag'ði hann andvarpandi
og liorfði með sakleysisleg-
um lireinskilnissvip á dóm-
arann: „Ja, livað skal eigin
lega segja við þessu?“
„Sannleikann,“ svaraði
dómarinn og leit köldum á-
sökunaraugum á ákærðan.
„Ja, þá verð ég víst að játa
mig sekan,.það er að segja,
ég álít mig geta borið fram
gildar afsakanir fyrir
broti mínu“.
„Jæja — einmitt það, já!
Nú, en skýrið fyrst frá því,
sem gerðist“.
„Að morgni dags, seytj-
ánda júní, fór ég að heiman
og hafði. byssu, mina með-
ferðis. Eftir að ég hafði geng
ið í nokkrar klukkustundir
i skóginum, kom ég að litlu
fljóti. Ég' var þreyttur og
lagði mig því útaf í for-
sælu, tók upp nesti mitt og
fór að borða. Þegar ég leit
af tilviljun til liliðar, sá ég
að þrjár stúlkur voru að
vaða út í fljótið frá hinum
bakkanum. Ég var þarna
einn og leiður, svo að ég
horfði á þær, eingöngu til
þess að drepa tímann, með-
an ég — ég vil vekja at-
hygli dómarans á þvi —
meðan ég var að horða
brauðsneiðarnar mínar“.
„Það sem þér berið fram,
dregur á engan hátt úr sekt
yðar, því jafnvel þótt þér
liefðuð verið að borða liá-
degisverðinn, þá skapar það
á engan liátt afsakandi
kring'umstæður. - Segið mér
eitt — voru stúlkurnar í
sundfötum?“
„Ein þeirra — ekki hinar
tvær. — En ef ég á að segja
afdráttarlaust sannleikann,
þá sá ég einungis stúlkuna,
sem var i sundbolnum. —
Ef til vill gæti það dregið úr
sekt minni? Yður að segja,
lierra dómari, þá var hún
svo töfrandi, að ég gat alls
ekki haft augun af henni“.
Alexander Wopk.alin vai’ð
ákafur og lagði áherzlu á
orð sín með útskýrandi
handatilburðum. „Imyndið
yður unga og ljóshærða
stúlku, á að gizka 24 ára
Eftir AWERSGHEIMKO
gamla, alveg óvenju fagur-
lega skapaða og seiðmagn-
aða .... húðin alveg mjalla
hvít... og svo var hún há
og tágrönn, þótt hún hefði
ekkert til að strengja sig
með .... sundbolurinn svart
ur, og einmitt þess vegna
varð liörundið svo dásam-
lega hvítt, það er að segja,
hné hennar voru rauðbleik
eins og róskrónuhlöð .... og
svo hefði dómarinn átt að
sjá dýrlegan vöxt liennar.. “
Dómarinn ræksti sig og
sagði: „Allt þetta kemur
málinu ekki vitund við“.
„Jú, einmitt, herra dóm-
ari. Þetta kemur málinu
mikið við .... Það hlýtur
að vera nokkur afsökun,
þegar ég fullyrði, að það var
bókstaflega ekki hægt að
líta af henni. — Það eitt að
sjá brjóst hennar _____ Að
vísu geta þeir sérfræðingar
verið til, sem finndust þau
lítið eitt of þrýstin, en fyrir
minn smekk vorn þau þaö
ekki... Þau voru unaðsleg.
—- Að sköpun líktust þau
tveimur appelsínum eða
öllu heldur tveim eplum“.
Dómarinn, sem hafði
hlustað á með liálfluktum
augum, hrukkaði nú ennið:
„En það voru þarna líka
aðrar stúlkur — og sund-
fatalausar?"
„Tvær aðrar, ein lítil meö
hrúnt hár og svo hin, mjög
freistandi í útliti, herra dóm
ari. Hún hefur í mesta lagi
verið átján ára“.
„Jæja,“ sagði dómariun
valdsmannlega, „átján ára.
Af hverju dragið þér þá á-
lyktun?“
„Af vaxtarlagi hennar. Til
dæmis voru brjóstin — já,
jómfrúleg má nefna það, og
svo mjaðmirnar, alls ekki
þroskaðar, það get ég full-
vissað yður um, svo ættuð
þér að heyra hlátur hennar,
sakleysislegan, hreinan og
oli.... “
Frá áheyrendunum í rétt
arsalnum lieyrðist hlátur-
fliss.
„Haldið þér yður saman,
Wopkalin!" hrópaði dómai*
inn höstuglega, „allt það,
sem þér eruð að blaðra um,
kemur alls ekki málinu við.
Hins vegar mun ég, með tii-
liti til hreinskilnislegrar
játningar yðar, auk þess
sem hrot yðar virðist ekki
liafa verið framið að yfir-
lögðu ráði, láta yður sleppa
með áminningu.“
Wopkalin hneigði sig og
gekk til dyra.
„Bíðið andartak", kallaði
dómarinn á eftir honum,
um leið og liann skrifaði hjá
sér eittlivað til minnis,
„hvar er hinn umræddi stað
ur?“
„Ég skal rejma að lýsa þvi
nákvæmlega fyrir yður, hr.
dómari“, sagði Wopkalin.
„Ef þér gangið nokkra kíló
metra vestur fyrir kauptún-
ið Sulugin, komið þér að
litlum skógi og í útjaðri
hans er gata, sem liggur
niður að fljótinu. Skammt
þaðan niunuð þér finna
fremur hávaxna og mjög
hentuga runna“.
„Hvað eigið þér við með
þvi? Hentuga? Hvað mein-
ið þér?“ spurði dómarinn
vandræðalega.
En Alexander Wopkiin'
svaraði eklci. Hann leyfði^
sér að depla öðru auganu
í laumi til dómarans,
kvaddi óhóflega kurteislega
og hraðaði sér út úr dyrun
um. •
íit amálum tcgteyluHHah
Útrúlegir raunverulegir atburðir
Frásaguír eftir SOXJI PEYDiiXG
í skdldsögum lesa menn
ótrúlegt um glæpi og ýmsa
viðburði. En lwað er það
hjá því, sem gerist iðulega
í raunveruleikanum? Hér
verður sagt frá nokkrum
sönnum viðburðum, er
sanna þetta greinilega. _
Þegar framið er morð,
virðist ]>að oft augljóst mál
i fyrstu, liver morðinginn
muni vera og að rannsókn
málsins sé harla einíalc
formsatriði. En þótt sektai-
likurnar gangi sönnunum
næst, kemur samt fyrir að
sakhorningurinn reyndist al
saldaus, þegar málið er
krufið til mergjar.
Árið 1935 fannst banka-
maður í Cliicago dauður í
rúmi sínu. Hann hét Alíred
Malmford.
Við líkrannsókn kom í
Ijós, að maðurinn hafði lát-
ist af arsenikeitrun.
Lögreglan átti tal við
heimilislækni Malmfords og
fékk þau svör, að bankamað
urinn liefði notað arsenik
vegna lieilsuhrests, sem
læknirinn tiltók. Ivvaðst
hann liafa ráðlagt tvær
töflur á dag.
Askjan með arseniktöflim
um fannst ekki. En i matar
leifum, er voru í eldhúsinu,
fannst mikið af arseniki.
Er farið var að athuga,
hvaða persóna myndi hafa
drýgt glæpinn, féll grunur-
inn á ráðskonuna. Hún
liafði i mörg ár verið í þjón
ustu Malmfords. Hann var
ógiftur, átti enga nákomna
ættingja og liafði því arf-
leitt ráðskonuna að öllum
eignum sínum eftir sinn
dag.
Nú stóð svo á, að ráðskon
an ætlaði að gifta sig innan
skamms. Það var því álitiö,
að liún girntist peninga
hankamannsins, þar sem
hún þyrfti á töluverðum pen
ingum að halda í sambandi
við brúðkaupið og stofnun
heimilis.
Rannsóknarlögreglan
spurði ráðskonuna ýtarlega
spjörunum úr og kom þá
fleira upp úr kafinu. Heim-
ilislæknirinn liafði t. d. vilj-
að fá hjúkrunarkonu lianda
bankamanninum, en ráðs-
konan hafði talið það ó-
þarft. Hafði hún talið veik-
indi Malmfords ekki meiri
en svo, að hún gæti stundað
hann.
Þá liafði hún einnig and-
mælt þeirri uppástungu
læknisins, að hún fengi
hjálp við eldhúsverkin. —
Ilún liafði á allan hátt koin-
ið í veg fyrir að nokkur
annar en liún annaðist heim
ilið og sjúklinginn.
Ráðskonan var handtekin
samkvæmt þeim grun er á
lienni hvíldi.
Þegar lögreglumennirnir
yfirgáfu liúsið, sáu þeir
liund dána mannsins liggj-
andi i húsagarðinum. Haun
hét Hektor. Er þeir komu
nær, sáu þeir að liann var
dauður.
Lögreglumennirnir rann-
sökuðu svo garðinn. Fundu
þeir þá öskjuna. sem töfl-
urnar liöfðu verið í. En
askjan var tóm og opin.
Hafði hundurinn étið pili-
urnar?
Við rannsókn vitnaðist,
að Hektor hafði einnig dá-
ið af arsenikeitrun, og nú
var lögreglan ekki lengur
sannfærð um, að ráðskonan
hefði myrt húsbónda sinn.
Við nánari rannsókn og
athugun komust þeir að
þeirri niðurstöðu, að hund-
urinn liefði verið valdur að
þessu. — Hann liafði fyrri
hluta dagsins komið inn i
herhergi húsbóndans, tekið
öskjuna með töflunum, sem
lá á lágu borði, farið meö
þær í kjaftinum fram í eld-
húsið og út um opinn glugg
ann. I eldliúsinu liafði askj
an opnast og sumar töflurn
ar dottið ofan í súpu, sem
húsbóndanum var síðar gef
in. Ráðskonan var ekki í eld
liúsinu, þegar hunduriun
fór út.
Að þetta væri rétt til get
ið sannaðist, þegar lögregi-
an fann arseniktöflur hing-
að og þangað í garðinum,
á þeirri leið, sem hundur-
inn liafði íarið.