Ný vikutíðindi - 13.03.1970, Page 6

6
N"? VIKUTIÐINDI
SakamáíaAayaH
, - - '* s&s — . = ^iíiíb
1
iii:
- *
| i.
P:;i
1
i
L\bdul llamid Tyrkjasoldán, §em lét myrða
3.000.000 Ariiieni íimaiina
I- V ' *■ ■* S* i : k I .......................... - -
Fjöldamorð í
kvennaljnrinn
í nóvember árið 1939
unnu verkamenn að því
með botnsköfu að dýpka
höfnina við Gullna Hornið
i Bosphorus. Um jjað bil er
verkinu Iauk héldu jjessir
tyrknesku verkamenn í
skjálfandi höndum á hræði-
legum minjum um gamalt,
óupplýst leyndarmál.
Sautján leðursekkir með
sökkujárni höfðu verið
skafnir upp úr hafsbotnin-
um, og í sérhverjum þeirra
var beinagrind af ungri
stúlku, og liendur og fætur
bundnir með járnkeðju.
Hverjar voru jjær?
Þær voru úr kvennabúri
Abdul Hamids — „Abduls
hins bölvaða“.
Þetta var gamail, tyrk-
neskur siður. Fyrir fjörutíu
árum höfðu jjessar sautján,
ungu og fögru konur verið
lifandi, er jjeiin var kastað
í Bosphorus. Fvrir fjörutru
árum...
Iiann var einn óhugnan-
legasti og fjarstæðukennd-
asti maður siðari tíma, jjessi
maður, sem útrýmdi heilli
þjóð og drottnaði í þrjátíu
og þrjú ár af ótrúlegri
harðyðgi, blóðþorsta og
grimmd; og endaði að lok-
um lif sitt í fangaldefa 1918,
hataður og fyrirlitinn.
Abdul Hamid, soldán
Tyrkjaveldis, var ekki að-
laðandi maður, hvorki and
lega né líkamlega. Ilann
gat ekki talist konungleg-
ur i útlili. Hár, fölur, lior-
aður með innsett augu og
arnarnef. Ilann minnti
einna helst á gamlan, slepju
legan skógarpúka og fyllti
jafnvel liirðgæðinga sína
og leiguþý lirolli og við-
bjóði. Þeir kölluðu bann
„rauða hræfuglinn“ á bak.
Á hinum langa og blóð-
uga stjórnartíma hans náði
ólifnaðut' bg'T’lndirferli há-
marki. Um aldamótin
stundi allt Tyrkjaveldi und-
ir okinu; allsstnðar voru
hvíslaðar lieitingar, uppþot
og samsæri reynd — og allt
komst upp og var jafnliarð
an barið niður fyrir óþreyt-
andi njósnastarfsemi.
Opinberar skýrslur
lierma, að hann Iiafi haft
20.000 njósnurum á að
skipa, og þeir vöktu yfir
öllum, sem einhvern jjátt
áttu í frelsisbaráttunni.
Þeir voru á verði og refs-
uðu síðan — venjulega með
hnífstungu í bakið.
Til jjess að auka auðævi
sín, skipaði hann að út-
rýma Armeníumönnum,
3,000.000 manna jjjóð, og
J)að var nokkurnveginn
framkvæmt til fullnustu.
Og meðan á ]>essu stóð,
meðan Tyrkjaveldi ólgaði
og rambaði, frjálslyndir
menn myrtir eða fangelsað-
ir, Armenar brytjaðir niður,
svallaði Abdul Ilamid sol-
dán nótt og dag i einhverri
hinna fjölmörgu halla
sinna, sem voru víðsvegar
við Bosphorus.
Enginn Neró eða Babylon
íukonungur komst í hálf-
kvist við hann i svalli og
ólifnaði. Abdul Hamid
stundaði það sem listgrein.
Eiginkonur lians voru
„óteljandi eins og sandkorn
eyðimerkurinnar,“ sagði
hann einu sinni, en jjað
nægði ekki. Hvarvetna i
hinum nálægari austurlönd
um var leitað i hverjum af-
kima að nýjum og fegurri
konuni. Konur frá Turkest-
an, konur frá Arabíu, kon-
ur frá Kyprus, konur frá
Þessalíu, konur frá Egypla
landi og konur frá Kákas-
us streymdu inn i kvenna-
búr hans.
Og skuggi jjessa „rauða
hræfugls”, sem menn óttuð-
ust og formæltu, en j>ó var
tilbeðinn af mörgum millj-
ónum Múhameðstrúar-
manna, var Achmed Bej7.
böðull kalífans.
Hann dvaldi á Midiaey
gegnt Brusso. Hann bjó
jjarna aleinn í austurlenzk-
um lúxus. Á daginn þegar
eyjan baðaði sig eins og
blóm í glampandi sólskin-
inu, lifði Achmed eins og
prins, en er kvöldaði
lclæddist hann svörtum föt-
unr og reri yfir að Besik-
Tasbrúnni, j>ar sem hann
| beið eftir farmi dagsins frá
liöll soldáns.
Og farmurinn var leður-
sekkir, stundum aðeins tíu
til tuttugu, stundm hundrað,
og í hverjum sekk var mað-
ur eða kona. Það var helgur
einkaréttur Acluneds Beys
að kasta Jjeim í Bosphurus.
Valdimir Giesl, barón,
sendiherra Austurríkiskeis-
ara i Tyrklandi, skrifaði í
endurmininngar sinar á
fyrsla tug tuttugustu aldar:
Camel Camel Camel Camel Camel
Camel Camel Camel Camel Camel