Ný vikutíðindi - 08.10.1971, Qupperneq 6

6
NY VIKUTIÐINDI
ar. Hún skildi, að hún hafði
ekki hagað sér rétt. Hundruð
augna mændu á hana og biðu
þess, hvað hún gerði næst.
En Lola dó ekki ráðalaus,
þótt í óþægilegri aðstöðu væri.
Hún mælti lágri, en skýrri
röddu: „Þið megið ekki taka
þetta svo, að ég sé óánægð með
móttökurnar.' En það er með
mig eins og tómatinn: það er
bezt að ég verði fyrir sem
minnstu hnjaski. Viðskiptavin-
irnir vilja ekki marða vöru.“
EKK hafði hún fyrr sleppt
síðasta orðinu en dynjandi fagn
aðarhlátur gall við. Þetta
kunnu piltarnir að meta, og
Lola var leidd sem hefðarmær
að vagninum, sem beið hennar.
Hull settist við hlið hennar
í baksætið og mælti: „Þeim
geðjast vel að þér. Ég sagði yð-
ur að ekkert væri að óttast.“
„Þeir hafa ekki enn séð mig
á leiksviðinu,“ svaraði Lola.
Þegar hún kom fram á fyrstu
sýningunni í San Francico,
ætlaði allt um koll að keyra
— ekki samt af fögnuði, heldur
gremju, því að Lola var full-
klædd og virtist ekki hafa öðru
að flagga en virðuleikanum ein-
um.
Hún sinnti ekki óánægju-
kliðnum, heldur tók til að
dansa hinn fræga kóngulóar-
dans. Að formi til var þetta
einfalt atriði — átti að tákna
unga stúlku, sem uppgötvaði
sér til hrellingar, að kónguló
hafði komizt inn á milli klæða
hennar.
Lola þaut um sviðið og hristi
pilsin, en við það mátti sjá form
fótleggja hennar og læra. Karl-
mennirnir fóru að taka við sér
og njóta þeirrar eggjunar, sem
þessi dans hafði upþ á að bjóða.
Lola vissi nú, a8 hún hafði
sigrað þá, og eftir þetta var
þetta atrið vinsælt.
Morguninn eftir, þegar dag-
biaðið kom út, kom í ljós að
blaðamennirnir voru ekki ýkja
hriínir af frammistöðu Lolu.
Ritstjórinn stakk upp á því, að
Lola „losaði sig við kóngulóna
úr fataskápnum sínum, svo hún
gæti byrjað að dansa.
Lola var alltaf viðkvæm fyrir
listamannsheiðri sínum. og nú
útvegaði hún sér hundasvipu
og rauk með hana út úr hótel-
inu, vafða um handlegg sér.
Ritstjóranum barst aðvörun um
að hún væri á leiðinni til skrif-
stofu hans, og í tæka tíð útveg-
aði hann sér sams konar vopn.
Lola stormaði inn á skrifstof-
una og æpti að ritstjóranum,
að hann væri ekki maður, held-
ur óþverrahundur, sem verð-
skuldaði að vera barinn — og
hún ætlaði að taka það að sér.
Ólin smaug loftið með snögg-
um hvin og small á vanga hins
ritglaða manns. Hann brást mið
ur karumannlega við og endur-
galt kvenmanninum í sama
dúr.
LOLA lét sér ekki bregða,
þótt skerandi sársauki færi um
öxl hennar. Þessi svipuslagur
barst nú út á rykuga götuna.
Og honum lauk ekki fyrr en
Pat Hull var kominn á vettvang
og hafði gengið á milli bols og
höfuðs ritstjóranum með hnef-
unum.
Fólk, sem safnazt hafði um-
hverfis, fagnaði ákaft þessum
úrslitum og nú hafði Lola unn-
ið hug og hjarta lýðsins, og orð-
stír hennar barst um öll vestur-
héruð Bandaríkjanna.
Umboðsmaðurinn hennar, No
el Follin, undirbjó nú að Lola
færi í mikið leikferðalag um
vesturhéruðin og hefði við-
komu í öllum stærstu borgun-
um. Var það framkvæmt, og
var henni hvarvetna vel tekið.
Hún tók miklu ástfóstri við
Grass Valley (Grasdal), sem er
vinaleg'ur smábær í skjóli Si-
errasléttunnar, og hún keypti
fornlegan skála, sem fór vel
um í lundi stórra móberjatrjáa.
Þegar hún bjó um sig í þess-
um bústað, minntist hún á það
við Follin, að hún væri orðin
þreytt á leikhúslífinu; hugur
hennar stæði til heimilislegri
hluta eins og garðyrkju og
handavinnu.
Follin rak auðvitað upp stór
augu. Henni gat ekki verið al-
vara!
En Lolu var alvara. Það, sem
hún sagði Follin ekki, var að
hún þráði að koma til móts við
þá hamingju, sem Dujarier
hefði getað veitt henni — leita
hennar sem eiginkona Pat
Hulls.
Pat hafði beðið hennar áður
en hún fór frá San Francico.
og Lola hafði lofað að hafa svar
ið tilbúið eftir að hún kæmi úr
ferðalaginu.
Hinn fyrsta júlí voru þau gef
in saman í gömlu trúboðskirkj-
unni. Lola var klædd einföld-
um, gráum kjól og hatt í sama
lit.
Meðan á athöfninni stóð,
heyrði Lola óma í huga sér hin
ógnþrungnu aðvörunarorð Dum
asar: .Elskan mín, þú átt aldrei
eftir að kynnast hamingjunni
... þú verður banabiti hvers
þess karlmanns, sem dirfist að
elska þig.“
Þótt Lola hafi aldrei verið
kirkjunnar barn, gat hún ekki
annað en beðið til guðs þennan
dag: „Góður guð, láttu mig
verða hamingjusama. Taktu
hann ekki líka frá mér.“
— □ —
ÞETTA hjónaband var reist
'Jjörið
et
í (jlauihbœ
BQRÐAPANTANIR
í SÍMA 11777
GLAUMBÆR
SÍMi 11777 OG 19303
á ótraustum grundvelli og
komst aldrei í æskilegt jafn-
vægi.
Á brúðkaupsdaginn ávarpaði
einn gestanna brúðgumann í
gamni sem „Herra Montez".
Pat fékk ekki skilið slíka gam-
ansemi og lenti þegar í stað í
slagsmálum við þennan orð-
hvata gest.
Ekki var Pat fremur en um-
boðsmaður Lolu ánægður með
þá ákvörðun hennar að segja
skilið við leikhúsið. Hann hafði
gifzt henni sem glæsilegri, gáf-
aðri og þokkafullri leikkonu,
en nú var hún allt í einu orðin
að hversdagslegri húsmóður í
hinum hversdagslegustu fötum
og virtist ekki hafa áhuga á
öðru fremur en að elda graut!
Enda þótt hann hefði dregizt
á að flytja með henni til bú-
staðarins í Grasdal, þá ólgaði
skap hans, þegar Lúðvík kóng-
ur í Bavaria sendi brúðargjafir
í formi húsbúnaðar í þennan
auða skála.
Pat kunni ekki vel við sig
innan um allt þetta aðsenda
skraut, handofnu gólfteppin,
gyllt smáborð og stórt svana-
laga hjónarúmið. Pat var of
stoltur og hégómlegur til að
láta sér þetta vel líka, og til
að mýkja skap hans samþykkti
Lola að hafna hinum árlega
lífeyri, sem Lúðvík hafði ætlað
henni.
En Lúðvík hélt áfram að
senda henni stórar sendingar
af vönduðum munum, og
gremja Pats jókst. Upp úr sauð,
þegar Lola tók á móti útflúruð-
um gullkambi, skreyttum rúb-
ínsteinum. Pat, einna líkastur
óþekkum krakka, reif þá kamb-
inn úr hári hennar, fleygði hon-
um í gólfið og tróð á honum
með þungum stígvélunum.
Lola var enginn eftirbátur
rriánns síns í snöggum viðbrögð
i um. Hún opnaði glugga og
íleygði fötum Pats út í snjó-
skafi fyrir utan.
„Farðu úr mínum húsum!“
æpti hún.
„ÞÍNUM húsum?“
„Það er keypt fyrir MÍNA
peninga!"
„Alveg rétt!“ æpti hann á
móti. „Minntu mig á það, að
ég geti ekki séð fyrir þér sem
eiginmanni sæmir!“
„Maðurinn minn er dáinn!“
Reiðitár runnu niður vanga
Lolu. „Þú er EKKI maðurinn,
sem ég giftist.“
„Hver fjandinn er ég þá?!“
„Þú ert ekki Alex!“ Hún rauk
að honum eins og tígrisdýr og
barði bringu hans með hnefun-
um. „Hvernig dirfist þú að
blekkja mig!“
Pat vissi nú að hann hafði
farið í flíkur dauðs manns —
að hann varð í athöfnum sín-
um og orðum að standast sam-
anburð við þann mann, sem
hann hafði aldrei séð og mundi
aldrei gert sér vonir um að
líkjast.
Þau hjónin héldu áfram bú-
skap sínum í þessum litla skála.
En milli þeirra var köld þögn,
þrungin fjandskap og hatri.
Einu sinni enn tók Lola að
klæðast svörtu og bera rauða
gervirós í hárinu.
— □ —
Á HVERJUM morgni reis
Lola mjög árla úr rekkju, sté
á bak dökka fákinum sínum
og þeysti upp í hálendið. Sú
fegurð, sem blasti hvar vetna
,við í náttúrunnar ríki, orkaði
græðandi á undir sálar hennar.
Nú var sparifé hennar næst-
um uppurið. Noel Follin var
byrjaður að leitast við að fá
hana til að takast ferð á hend-
ur til Ástralíu. En henni hraus
hugur við að yfirgefa dalinn
sinn friðsæla og steypa sér enn
einu sinni út í hina fölsku dýrð
leiksviðsins. Hún var orðin
dauðþreytt á þessu öllu ....
Einn heitan sumardag varp-
aði hún af sér klæðum og gekk
til baðs í einum af svölu fjalla-
lækjunum. Hugur hennar var
bundinn George Heald — unga
manninum, sem hafði drekkt
sér hennar vegna. En hvað það
var fallegur, skáldlegur dauð-
dagi! Og þægilegur . . . eins og
maður væri að hverfa aftur til
móðurskautsins .. .
Hugrenningar í þá átt að
svipta sjálfa sig lifinu voru
truflaðar af hófataki. Hún
flýtti sér upp úr vatninu og
bak við runna. Og það sem hún
sá, þegar hún gægðist, sló hana
flemtran: löðursveittan hest og
á baki hans karlmaður með
svarta grímu fyrir andlitinu!
Skyldi þetta var hinn ill-
ræmdi Svarti Bart, sem hafði
verið skelfir alls héraðsins?
Hún horði á manninn sveifla
sér léttilega úr hnakknum og
klæða sig úr rykugri svartri
skyrtunni. Hann lét ekki þar
við sitja heldur sparkaði einn-
ig af sér skónum og smeygði
sér úr brókunum.
Lola stóð á öndinni. Nú var
hann á Adamsklæðunum einu-
um og svamlaði út í lækinn.
Hann hafði einnig tekið af sér
grímuna, og Lolu þótti hann
hinn myndarlegasti. Og hinn
vöðvamikli og íturvaxni líkami
hans líktist engu fremur en
grísku goði.
Útlaginn, sem hafði ekki hug-
mynd um 'augun, er virtu hann
gaumgæfilega fyrir sér, baðaði
sig rækilega upp úr læknum
eins og enginn sæi til sín nema
fuglar himinsins.
Á leiðinni til fatanna aftur
nam hann snögglega staðar,
hann hafði heyrt skrjáfa í laufi
í kyrrðinni. Hann vatt sér við
>•••••••••••••••«••••••••
og leit í áttina að runnanum.
Og nú sté Lola fram úr felu-
stað sínum.
Drykklanga stund góndu þau
hvort á annað. Á slíkum augna-
blikum geiga örvar Amors ekki.
EFTIR þetta mættust þau á
hverjum degi uppi við fjöllin.
Fundir þeirra voru stuttir en
ástheitir.
Eftir að yfirvöldin höfðu loks
haft hendur í hári útlagans og
fengið hann hengdan, vissi Lola
að hún yrði að kveðja Grasdal-
inn. Nú var þessi staður ekki
lengur nein friðarhöfn .fvrir
hana. Hún varð að flýa döpru
minningarnar, og því bað hún
Noel Follin að fullgera undir-
búning Ástralíufararinnar.
Hún kærði sig ekki um að
skýra Pat Hull frá þessu. Kvöld
ið sem hún fór skrifaði hún
stutta orðsendingu á miða og
bólaði hann á eldhúshurðina:
„Sé þig einhvern tíma seinna.“
Þetta ferðalag vai'ð ekki ár-
angursríkt. Kóngulóardansinn
hneykslaði íbúana í Melbourne
og Sidney, og samkomuhúsin
voru ekki setiri nema að einum
þriðja. Lola lagði nú heldur
ekki eins mikið í dansinn og
áður. Þar sem hún varð að bera
hallann af ferðalaginu sjálf,
neyddist hún að selja mestan
hluta skartgripanna, sem Lúð-
vík konungur hafði gefið henni.
I ferðinni aftur heim til Am-
eríku kom fyrir atvik, sem
braut niður það, sem eftir var
af þreki hennar: Noel Follin á-
taldi hana fyrir að líta suma af
karlmönnunum meðal farþeg-
ánna hýru auga. í fyrsfá sirin
gerði hún sér grein fyrir, að
Noel bar djúpa ást til hennar.
En þegar hann gerði tilraun til
að kyssa hana, sló hún til hans
og kvartaði yfir því að hann
aflagaði á henni hárið. Henni
til skelfingar brást Noel þannig
við, að hann hljóp að borð-
stokknum — og henti sér út-
byrðis.
Lola gaf frá sér sársauka-
&ri4$e
ÞÁTTUR
Suður gefur. — Norður og
Suður eru á hættu.
Norður:
S: Á 3 2
H: 7 6 5
T: K D 2
L: K 9 8 6
Vestur:
S: 6 5
H: 9 8 4 3 2
T: 10 8 7
L: D G 10
Austur:
S: K 8 4
H: D G 10
T: Á G 4 3
L: 7 4 2
Suður tók heima, spilaði SD og
svínaði henni, árangurslaust.
Austur spilaði síðan út Hd, en
það var of mikil bjartsýni, því
með því móti fór vörnin út um
þúfur.
S tók slaginn, spilaði trompi,
ás og gosa, síðan laufi til blinds.
V lét tíuna, og blindur fékk á
kónginn og spilaði L9, sem V
tók.
Hjarta kom út, sem S tók og
spilaði tígli undir hjón blinds.
Síðan komst Blindur inn á tíg-
ul, fékk á L8 og þá gat S hent
af sér tígli. Hann gaf því ekki
nema einn slag í tígli, einn í
trompi og einn í laufi.
Suður:
S: D G 10 9 7
H: Á K
T: 9 6 5
L: Á 5 3
Sagnir gengu þannig:
Suður Vestur Norður Austur
1 S P 2 L P
2 S P 3 S P
4 S P P P
Spil þetta kom fyrir í keppni,
og flestir spiluðu það á þessa
leið:
Vestur spilaði út LD, sem
En Austur hefði mátt vita,
að Suður átti ás og kóng í
hjai'ta, því það voru einu há-
spilin sem gátu gert honum
kleift að segja 4 S.
Austur var óraunsær, þegar
hann lét út Hd, því félagi hans
gat alls ekkki átt háspil í þeim
lit. Hann gat á hinn bóginn átt
T10, og A var í lófa lagið að
spila á hana.
Tigultía V hefði þvingað út
Td blinds. V átti innkomu á
Lg og gat þá spilað öðrum tígií,
svo að A fékk þá annan tígui-
slag, og þar með var sögn S
töpuð.