Ný vikutíðindi - 25.02.1972, Blaðsíða 7

NY VIKUTIÐINDI
7
(Ztitye-
I* Á T T U R
Norður:
S: 10 8 3
H: K G 2
T: 10 9 7 3
L: Á 8 4
Austur:
S: 9 6 4
H: 8 6 3
T: D G 4
L: G 10 6 2
Vestur:
S: Á D G 7 2
H: 4
T: 8 5 2
L: K D 9 5
Suður:
S: K 5
H: Á D 10 9 7 5
T: Á K 6
L: 7 3
Suður gefur. — Báðir á
hættu. — Sagnir gengu þann-
ig:
S V N A .
1H 1S 2 H P
4 H P P P
Útspil var lauf K.
Útspilið á að opna augu Suð-
urs fyrir hættunni, sem hann
þarf að reyna að afstýra.
Sagnirnar bera vott um, að
Vestur eigi sp. Á. Spili Vestur
sp., stendur K Suðurs; en ef
Austur spilr spaða, er kóngur-
inn einskis virði. Þar af leið-
andi verður Suður að varna
því að Austur komist inn.
Fyrsta skrefið er að gefa
Vestri lauf K. Þetta er gert
í öryggisskyni, því alltaf má
taka 'á lauf Á. En ef slagurinn
er hins vegar drepinn með A,
myndi Austur kalla með G
og gefa upplýsingar um lauf
10 á sinni hendi, svo að Vestur
geti síðar komið honum inn á
hana og fengið sp. út gegnum
Suður.
Þó er ekki nóg að gefa
fyrsta lauf slaginn. Það verður
að gæta þess að Austur fái
ekki slag; og einnig er hugs-
anlegur tapslagur í tígli.
Næsta lauf-útspilið er drepið
með Á í borði, en svo er t.
10 spilað í von um að geta
svína henni til Vesturs. Austur
drepur með G, og Suður verð-
ur að taka með K.
Suður kemur blindi inn á
tromp og spilar t. 9, í þeirri
von að Vestur eigi D. En Aust-
ur drepur með D, og Suður
neýðist til að taka með Á.
Nú verður Suður að spila
lágum tígli, þvi hans eina von
er að Vestur eigi 8 blanka.
Honum verður að ósk sinni, og
síðasti tígull blinds stendur,
þegar trompið hefur verið tek-
ið, svo að Suður getur kastað
öðrum spaða spili sínu í hann
— og vinnur þar með sögnina.
KArpsÝsm-
TÍDIAUl
□
Simi 2lis:i»
LÁRÉTT:
1 bókstafir
7 ólgu
12 styrjöld
13 heimilis
15 guð
16 lífsneistann
18 dýrahljóð
19 álpast
20 mylsna
22 smáræði
24 bit
25 hægt
26 róta
28 linku
29 skammst.
30 keyrði
31 gaf
33 tala
34 skóli
35 ljótastur
36 skammst.
38 verkfæri
39 stafirnir
40 eygði
42 kyrrð
44 bragðsterk
45 smeðjuleg
48 stétt
49 borðuðu
50 lærir
52 yfirgefur
54 siða
55 þyngdarein.
56 útgerðar-
maðurinn
59 eins
60 samtals
63 ófullnægjandi
65 utar
66 skammtur
LÓÐRÉTT:
1 prjál
2 bardagi
3 orlof
4 slíta
5 kvæði
6 kaupamaður
7 húsdýr
8 sogaði
9 stefna
10 eins
11 rekur frá
12 rökfæra
14 gaf
16 formæður
17 mótspyrnan
20 eldstæði
21 sýslumerki
22 skeyti
23 skipstjóri
26 lán
27 nærast
31 laust
32 skelfing
35 rægja
37 feta
38 dund
41 feður
42 blóta
43 stutta
46 sælgæti
47 reið
51 una
53 nokkur
57 hnoðað
58 veiðarfæri
61 sign.
62 ryk
63 eldfæri
64 skóli
KROSSGÁTAN
C 2 y 4
□ 15 i r.
19 j h.
25 j r
6*87
|13
-i ?

j
J

I
j r
66

æ
a 9 10' 1
r
‘1 1“
24
J h
Smásaga eftir EHery Queen
í HJÖRÐ sér Browns voru
margir mislitir sauðir. Þar til
fyrir ári síðan var þó ,,nornin“
talin einna svarasti sauðurinn
í allri hjörðinni. Hún átti
heima alein í kjallaholu í tí-
undu götu, og á kvöldin fór
hún á kreik til að selja fjólur,
blómakransa og líftryggingar.
Undir morguninn sást hún
venjulega á einhverri nætur-
kránni og fyrir framan hana
var fjöldi tæmdra glasa undan
gini og gosdrykkjum; og þá
söng hún gjarnan fullum hálsi
með rifinni, sælukenndri rödd:
Sjá roðann á hnjúkunum háu.
Kirkjusókn hennar í Allra
sálna kirkju var ekki framúr-
skarandi, þótt hún kæmi öðru
hverju til skrifta og tíndi þá
til smátt og stórt.
Sóknarprestur hennar átti
ekki sjö dagana sæla og gat lít-
ið aðhafzt, þangað til eitt vetr-
arkvöld, að „nornin“ hafði
villzt á rúmábreiðunni sinni og
nýfallinni mjöllinni á gangstétt
inni, þar sem hún vaknaði um
morguninn. Henni var ekið á
sjúkrahúsið; hún hafði fengið
illkynjaða lungnabólgu.
Hún var mjög þungt haldin
og sá jafnframt sem snöggvast
hið himneska ljós á ferð sinni
um dal dauðans. Hún gerði boð
fyrir séra Brown, og þegar hún
losnaði af sjúkrahúsinu var
hún orðin iðrandi syndari.
„En hvað er yður þá á hönd-
um, séra Brown?“ spurði Ell-
ery.
„Frumorsökin, hr. Queen,“
sagði séra Brown, „er ágirnd.
Hvað stendur ekki líka í Tímó-
teusarbréfinu, sjötta kafla, 10.
versi. Það kom sem sé í ljós,
að ungfrú Witchingame var —
það sem þeir kalla hérna í
söfnuðinum — þrungin. Hún á
allmargar mjög verðmætar
eignir og töluvert í lausu fé
og verðbréfum. Hún hefir auð-
vitað verið nurlari, vesalingur-
inn. Og nú vill hún í iðrun
sinni gefa þetta allt saman.“
„Einhverjum fátækum veit-
ingaþjóni?“
„Það lætur nærri, að ég ósk-
aði mér þess,“ sagði gamli sálu
sorgarinn og stundi þungan.
„Ég þekki að minnsta kosti
þrjá í þeim hópi, sem þyrftu
mjög á þessu að halda. En það
er öðru nær; féð á að ganga
óskipt til eina erfingja henn-
ar.“
Og svo sagði hann Ellery
þessa einkennilegu sögu um
frænda nornarinnar.
Ungfrú Witchingame átti tví-
burasystur og þótt þær væru
nákvæmlega eins að ytra útliti,
voru þær mjög ólíkar í skoðun-
um sínum. Ungfrú Witching-
ame hafði til dæmis snemma
komizt á lagið með gin og hin-
ar sterkari tegundir af viskýi,
þar sem systir hennar hafði
alla tíð litið á allt vín sem sér-
staka freistingu, komna beint
frá þeim vonda. Ungfrú Witch-
ingame fékk ást á grönnum lag
legum og dökkhærðum Spán-
verja, en systir hennar sem
hafði að trúarjátningu „gjaldið
líku líkt“, elskaði hreinræktað-
an aría, eftir því sem ungfrú
Witchingame sagði séra Brown
— mann að nafni Erik Caard
frá Fergusfossum í Minnisóta.
Hann var stór, hæglátur vík-
ingur, sem hafði gengið í ensku
kirkjudeildina og gerzt trúboði.
Elskhugi ungfrú Witchingame
hljóp frá henni ógiftur og eftir-
lét henni lítið eitt siðlausar
endurminningar. Séra Caard
bað sinnar konu með miklum
virðuleik, og honum var tekið
af miklum fögnuði.
Caard-hjónin eignuðust son,
og þegar hann var átta vetra
að aldri, fluttu þau til Austur-
landa. Kona trúboðans skrifaði
systur sinni fyrstu árin, en eft-
ir þvi sem heimilisfang ungfrú
Witchingame varð ótryggara,
fóru bréfin að koma með æ
lengra millibili og hættu loks
með öllu.
„Mér skilst,“ sagði Ellery,
„að ungfrúin hafði eftir að hún
tók að iðrast synda sinna, beð-
ið yður að haía upp á systur
sinni.“
„Ég sendi fyrirspurnir fyrir
milligöngu trúboðsins okkar,“
sagði séra Brown, „og komst
að því að séra Caard og kona
hans höfðu verið myrt fyrir
mörgum árum. — Japanir léku
oft kristna trúboða mjög grátt
í Kóreu á þessum árum — og
trúboðsstöð þeirra var brennd
að grunni. Talið var, að Jó-
hannes sonur þeirra hafi kom-
izt undan til Kína.
„Sóknarbarn mitt,“ sagði
séra Brown og varð skyndilega
mjög ákveðinn, „sýndi mikla
og óvænta skapfestu í þessu
atriði. Hún hélt því staðfast-
lega fram, að frændi hennar
væri lifandi og að ná yrði í
hann og koma honum til Am-
eríku, svo að hann gæti hvílt
í örmum hennar áður en hún
dæi og erft allt féð hennar.
Þér munið ef til vill eftir öllu
veðrinu, sem blöðin gerðu út
af þessu. Ég skal ekki tefja
yður ónauðsynlega með óþarfa
mælgi —þessi eftirgrennslan
varð mjög dýr og frá upphafi
vonlaus — það er að segja frá
sjónarmiði manns, sem ekki
var trúaðri en ég var, hvað á-
hrærir ungfrú Witchingame.
En hún var jafn vongóð allan
tímann.“
„Og Jóhannes frændi fannst
um síðir?“
„Já, hr. Queen; tveir!“
„Hvað segið þér?“
„Hann kom heim til mín í
tveim áföngum, báðir nýkomn-
ir frá Kóreu, og sögðust báðir
vera Jóhannes Caard, sonur
Erik og Clementine Caard, og
að hinn væri svívirðilegur
svikahrappur. Tvöföld ánægjan
sem sé. Ég verð að játa að
mér er öllum lokið.“
„Ég geri ráð fyrir, að þeir
séu líkir ásýndum?“
„Þvert á móti. Þótt þeir séu
báðir ljóshærðir og hér um bil
hálf-fertugir að aldri — sem er
réttur aldur — þá eru þeir
þrátt fyrir það mjög ólíkir
hvor öðrum, og hvorugur neitt
líkur Carrd hjónunum, en af
þeim er til gömul mynd. En
af Jóhannesi Caard er engin
örugg mynd til, svo að það
hjálpar ekki heldur, þótt þeir
séu ólikir hvor öðrum.“
„En mér virðist,“ sagði Ell-
ery, „að vegabréf, áritanir og
önnur persónuleg skjöl ættu
að —“
„Þér gleymið því, Queen,“
sagði séra Brown all-ákveðinn,
„að Kórea hefir síðustu árin
ekki verið neinn sérstakur frið-
semdarstaður. Þessir ungu
menn hafa að því er virðist
verið all-nánir vinir, hafa báðir
unnið hjá sama olíufélaginu í
Kína. Þegar kommúnistarnir
komust til valda, flýðu þeir til
Kóreu, þótt það væri nú ekki
sem ákjósanlegasti staðurinn.
Þar lentu þeir í innrásinni frá
Norður-Kóreu og komust und-
an ásamt mörgu öðru flótta-
fólki, þegar kommúnistar tóku
Seul. Margt komst á ringulreið
og lítið eftirlit var af hálfu
hins opinbera. Hvortveggi sýn-
ir sömu skilríkin um að hann
heiti John Caard, og þeir komu
ekki heim um sama flugvöll-
inn.“
„Og hvaða skýringu gefa
þeir á þessu?“
„Báðir segja að hinn hafi
stolið skjölum sínum og látið
gera eftirlíkingu af þeim —
nema auðvitað myndinni. Báð-
ir segjast hafa sagt hinum frá
frænku sinni í Bandaríkjunum.
Ómögulegt er að fá neitt stað-
fest frá Kóreu, og bækur olíu-
félagsins frá Kína eru glataðar.
Allar fyrirspurnir okkar, sem
sendar hafa verið gegnum ut-
anrikisþjónustuna til kín-
versku kommúnistanna, hafa
legið ósvaraðar. Og þér megið
trúa mér, Queen, að alls engin
leið er til að komast að hinu
sanna um þá.“
Ellery var allt í einu seztur
upp í rúmi sínu. Hann hafði
legið í rúminu undanfarna
daga í vondu gigtarkasti.
„En nornin?“ spurði hann
ákafur.
„Veit ekki hvaðan á sig
stendur veðrið. Hún sá síðast
þennan frænda sinn 7 ára gaml
an, rétt áður en foreldrar hans
fóru með hann með sér tij
Framhald á bls. 5.