Ný vikutíðindi - 03.03.1972, Blaðsíða 3

NY VIKt>TÍfHHDI
3
hann gerir ekki, hvíslaði
Brownfield, meðan fingur hans
fáknuðu undir teygjuna á einu
flikinni, sem eftir var á lík-
ama hennar.
Það var þá, sem hún bað
hann að bíða, unz þau væru
komin heim til hennar. Sam,
sem stóð fyrir utan bílinn, með
vindling milli varanna, sýndi
sama afskiptaleysið og fyrr,
þegar þau komu úr skógar-
ferðinni. Brownfield flýtti sér
að opna bílhurðina fyrir hana,
en Sam settist undir stýrið.
— Heyrðu mig annars,
spurði Brownfield og rankaði
allt í einu við sér. — Hvað
heitirðu?
— Jane Hawke, svaraði
stúlkan.
Hún gaf honum koss og
sagði bílstjóranum að aka af
stað. Brownfield ók á eftir
þeim í hæfilegri fjarlægð, um
50 metra. Hann hugsaði um
það á leiðinni, hvort hann ætti
að halda áfram á eftir þeim,
eða hvort hann ætti að „stinga
af“ við fyrsta tækifæri og láta
þau lönd og leið.
Þegar til heimilis þeirra
kom, reyndist það vera 16-
svefnherbergj a búgarður, stað-
settur á 375 ekra skógivöxnu
landssvæði með útsýn yfir
Kyrrahafið. Brownfield gerði
sér í hugarlund, að verðmæti
eignar þessarar myndi nema
svo hundruðum þúsunda dala
skipti.
Stúlkan stóð á tali við föður
sinn fyrir framan aðalbygg-
ínguna, þegar Brownfield steig
af hjóli sínu og gekk til þeirra.
— Walter Brownfield,
kynnti hann sig.
Hann hafði ekki sagt stúlk-
unni nafn sitt og vonaði, að
faðir hennar tæki ekki eftir
nemu andkannalegu.
— Tom Hawke hér, svaraði
faðir hennar.
jnuui , .
Hann var havaxmn, laglegur
maður með snjóhvítt hár, sem
gerði andlit hans enn sérstæð-
ara en ella. Brownfield hafði
oft séð myndir af honum í
dagblöðunum. Hann var af-
komandi vellauðugrar ættar,
sem hafði tekjur sínar af oliu,
hótelrekstri og húseignabraski
í Oklahoma. Hann var frægur
sem einn af fræknustu póló-
leikurum og kappsiglingaköpp-
um þjóðarinnar í áhugamanna-
stétt. Áhugi hans á íþróttum
almennt hafði leitt til þess, að
hann hafði keypt meirihluta
bréfa í atvinnumannaliði körfu
boltaleiks og „rugby“. Svo
hann var vel þekktur í íþrótta-
heiminum.
— Ég bauð Walter heim til
miðdegisverðar, útskýrði stúlk-
an.
Brownfield hikaði ögn, en
sagði svo, að hann yrði að
hafna boðinu.
— Ég er ekki klæddur fyrir
slika viðhöfn. Einhvern tíma
seinna, kannski.
— Þú getur klæðst fötum af
pabba, skaut stúlkan inn í. —
Þið eruð álíka vaxnir. Það er
allt í lagi, er það ekki pabbi?
Tom Hawke kinkaði kolli til
samþykkis. Brownfield virtist
húsbóndinn vera með hugann
við eitthvað annað en gest dótt
ur sinnar. Hann var alltaf að
líta á verðmætt gullúrið, sem
hann bar á handleggnum.
Dóttirin tók eftir óþolinmæði
hans og spurði áhyggjufull:
— Ætlarðu að fara eitthvað
í kvöld?
— Ég þarf að fara til San
Francisco í viðskiptaerindum,
svaraði hann. — Ég verð í
burtu alla næstu viku.
Stúlkan virtist vonsvikin á
svip, en sagði ekkert við þessu.
Faðir hennar strauk henni
um handleginn og mælti:
— Förum innfyrir og fáum
okkur glas.
Þau settust nú inn í gríðar-
stóra dagstofuna, og Hawke
hellti viskýi í glös.
Brownfield festi augun á ein
um veggjanna, sem var alþak-
inn uppstoppuðum hausum
dýra, sem Tom Hawke hafði
veitt með riffli og boga í öll-
um heimsálfum. Ýmsar dýra-
tegundir þessar hafði Brown-
field aldrei áður séð. Samræð-
ur þeirra voru heldur stirðar,
og Brownfield létti því, þegar
eiginkona Hawke gekk inn í
stofuna. Þeir risu báðir á fæt-
ur, og Tom Hawke kynnti þau:
— Kona mín, Díana. Walter
Brownfield.
Brownfield horfði undrandi
á hana og vissi varla hverju
hann átti að trúa. Konan, sem
stóð fyrir framan hann, var
greinilega yngri en hann. Jane
Hawke greip fram i, áður en
Brownfield komst að:
— Stjúpmóðir mín, Walter.
Einhvers konar illgirnislegur
tónn var í rómi stúlkunnar,
þegar hún bar fram orðið
,,stjúp-móðir“.
Við að horfa á Díönu Hawke,
gat Brownfield vel skilið þetta.
Hún var ljóshærð og fögur,
eins og stjúpdóttirin, en líkami
hennar hafði reisn fullþroska
konu, sem unga stúlkan hafði
ekki enn náð, og framkoma
hennar var virðulegri og ör-
uggari. Það var augljóst, að
stúlkan var allt annað en
ánægð með val föður síns á
annarri eiginkonu sinni.
— Gleður mig að kynnast
yður, var allt og sumt sem
Díana Hawke sagði, um leið
og hún fékk sér einn „skota“
og settist niður.
Hún var jafn þögul, það sem
eftir var dagsins, þótt hún
væri jafnoki mannanna tveggja
við drykkjuna. Klukkan fimm
tilkynnti hún að maturinn
væri tilbúinn.
Brownfield kom til málsverð-
arins íklæddur hvítum buxum
og sportskyrtu, sem hann hafði
fundið í fataskáp Hawkes. Á
borðum var kaldur humar, sal-
at, ávextir og vín, en heldur
var dauft yfir samræðum.
Brownfield tók eftir, að Jane
Hawke og stjúpmóðir hennar
forðuðust beinar samræður
hvor við aðra eins og mögulegt
var.
Eftir að þjónustustúlkan
hafði tekið diskana af borðum,
og veitt hanastélsdrykk í eftir-
rétt, stakk frúin upp á, að þau
tækju sér smávegis sprett í
sundlauginni við bygginguna.
Stjúpmóðir hennar virtist treg
til þessa, en þegar hún sá að
Brownfield var hrifinn af hug-
myndinni, féllst hún einnig á
hana, og þau fóru þrjú til her-
bergja sinna til að klæðast
baðfötunum.
Þar sem Brownfield sat nú
á laugarbarminum, gerði hann
með sjálfum sér samanburð á
konunum tveimur. Báðar voru
klæddar í „bikini“, sem opin-
beruðu fremur en huldu hinar
eggjandi línur líkáma þeirra.
Báðar syntu þær hratt og ör-
ugglega. Báðar litu þær oft í
átt til hans. Honum fannst það
Framhald á bls. 4
WVWVWV^MAIWWUWWWVWWVWWWUVAAMAAAMAAAAMMMMMAMWVWVVUVl
KOMPAN
Slæmt bakarí. - Fréttin til Finna.
Getraunir. - Sjónvarpsauglýsingar.
Það væri fróðlegt að vita, hverjar
skyldur verzliinarmenn þurfa að app-
fylla, til þess að halda verzlunarleyfi
sínu, ef þær eru þá nokkrar.
Víst er það að iil eru verzlanir hér
í bæ, sem gera futl litla tilraun tit
þess að gefa kúnnunum verðuga þjón-
ustu og þær sumar svo hressilega,
að vert væri að athuga, hvort ekki
væri áslæða til að svipta eigemlurna
verzlunarleyfi.
Kona nokkur kom iil okkar fyrir
líokkru og kvaðst ekki lengur geta
orða bundist. Hefur lu'ui um áratuga
skeið verzlað við bakari eitt í vestur-
bænum, sem einnig selur mjólk.
Þetta er eitt af stærstu og elstu
bakaríum höfuðstaðarins, en svo hef-
ur brugðið við á síðari árum, að öll
þjónusta þessa fyrirtækis hefnr farið
hríðversnandi. Ný brauð koma ekki
fyrr en löngu eftir hádegi og eru upp-
seld löngu fyrir lokun, úrill gamal-
menni eru þar við afgreiðslu. Rúg-
brauð er ekki .bakað, mjólkurvörur
ekki til nema með höppum og glöpp-
um og svona mætti lengi telja.
Kona sú, sem skýrði okkur frá
þessu bakaríi, fullyrðir raunar, að
viðskiptavinum hafi farið hríðfækk-
aiuli síðustu mánuði, enda betri
brauðbúðir á næstn grösum.
Það gerir raunar ekkert til, þótt
þetta bakarí fari á hausinn, ef ekki
er hægl að gæla þess að gera við-
skiplavinum lágmarksþjónustu.
að auka umsetningu sina. Veltan mun
mí vera komin á aðra milljón á viku.
Margir álíta sjálfsagt að hér sé um
stórgróðafyrirtæki að ræða, og er víst
ekki að neita að talsvert kemur i
kassann.
En fróðir menn lelja þó, að ekki
væri viðlit að reka þessa starfsemi,
ef ekki kæmi til óhemju dugnaður
sjálfboðaliða félaganna, en bróður-
parturinn af þeirri vinnu, sern lögð
er af mörknm í sambandi við þessa
starfsemi, er unnin í sjálfboðavinnu.
KR-ingarnir munu lang harðastir,
enda eru þeir fjölmennasta félagið.
.4 hverjum föstudegi og laugardegi
munu um 60 manns lir þessu félagi
vera önnum kafnir við að safna mið-
um saman.
Vert er að minna á það, að skila
þarf miðum fyrir liádegi á laugardag,
og munu Getraunir nii ganga mjög
liart eftir slíku, að fenginni dýr-
keyptri rcynslu.
Það vakti athygti, að finnska press-
an fjallaði talsvert um Island í sam-
bandi við heimsókn forseta vors til
Finna á dögunum.
Þó vakti það meiri athygli, að mcg-
inuppistaða frétta frá Islandi var æsi-
leg frásögn af hinum frækna fugla-
garpi og söngvara Árna Johnsen og
hinni æfintýralegu Eldeyjarför hans.
Það er vcl til fallið, að íslenzkir
blaðamenn haldi liátt á lofti fræknum
afrekum landa sinna, hvort scm þcir
ciga sjálfir hlut eða einhverjir aðrir.
Alltaf murui getrannirnar i sam-
bandi við brezku knattspyrnuna vera
Ágætt istenzkt leikrit htjóp af
stokkunum í sjónvarpinu á mánudag-
inn var. Fjallaði það um íslenzka
konu, sem gift var i Ameríku heil-
miklum milljónamæringi, en varð það
á að gjóta úr sér einhvers konar um-
skiptingi — eða svörtu barni, að þvi
er manni skildist. Þetta þótlu afleit
líðindi í milljónafamilíunni amerísku
eins og vænia má, en konan flaug í
loftinu til Islands til að losa sig við
króann, sem og tókst; og allt cndaði
vel.
Vert er að geta þess, að þessi frum-
lega historía var óvenjuvel lcikin af
sumum bezlu listamönnum þjóðarinn-
ar og allt yfirbragð verksins með
miklum ágælum. Um handritið nenn-
um vér ekki að fjölyrða. Hitt er svo
annað mát, að ástæða er til að spyrja
sjónvarpið, sem nú hefur bannað
liandbolta á skerminum vegna þess
að á bolum leikmanna stemlur Kóka
kóla eða eitthvað slíkt, lwort Arvakur
h.f. hafi einlwer einkaleyfi á að aug-
lýsa málgagn sitt Morgunblaðið <
sjónvarpinu, að ekki sé mí tatað um
tizkuverzlunina Adam.
ASSA.