Ný vikutíðindi - 09.06.1972, Blaðsíða 3

NV vikutíðindi
3
leiðslu hernaðartækja, og rétt
eftir nýjárið sagði Gitta mér
að Brita hefði skrifað sér að
maðurinn væri á förum til
Englands og Ameríku, vegna
framleiðslu á einhverju, sem
hann hefði fengið einkaleyfi
á. Það er mjög leyndardóms-
fullt og hættulegt, sagði hún
mér, og að Brita væri mjög
hrædd og kvíðandi.
Ég tók nú ekki sem bezt
eftir því, sem hún var að segja.
Stríðinu var að ljúka og hug-
urinn lítið bundinn við það
heygarðshornið. En svo var
það nokkrum vikum fyrir upp-
gjöfina að ég hitti Bertil og
við rökræddum útlitið, en þá
höfðu kvöldblöðin tilkynnt, að
Rússarnir væru komnir að út-
jöðrum Berlínarborgar. Allt í
einu varð Bertil þögull og
hugsandi.
„Hvað er að?“ spurði ég for'-
viða.
„Jú, veiztu hvað,“ svarsði
Bertil, „Brita hringdi á skrif-
stofuna til mín í morgun “
„Ha — er hún hér í Stokk-
hólmi?“
„Hún býr á Grand. Sem sé,
hringdi til mín og bað mig
óð og uppvæg, að finna sig.
Virtist vera hálf kjökrandi."
„Fórst þú?“
„Eðlilega.“
„Hvað var að?“
„Ja, þú veizt, að maðurinn
hennar hefir verið í Ameríku
síðan laust eftir nýjár?“
„Já.“
„Þú þekkir hann, er ekki
svo?“
„O, jú.“
„Þú manst hvað hann var
hreykinn af því að Brita skyldi
vera hrein mey, þegar þau
giftu sig. Sú hugmynd hefir
verið honum sólglit ástarinn-
ar.“
„Já“
„Nú kemur hann heim með
flugvél, annað hvort í dag eða
á morgun, og Brita er komin
hingað til að taka á móti hon-
um.“
„Já.“
„Þú hlýtur að skilja, að hún
var logandi hrædd um að hann
kæmist þá að því sanna og
þess vegna hringdi hún til
mín.“
„Já.“
„Og ég, sem hafði svarið
Kristínu að vera henni alltaf
trúr,“ andvarpaði hinn hjálp-
sami Bertil.
•vvvwvwwvvwwvwwwvwvuvwu
Dómur elnvaldans
— Svipleiftur úr sögu mannkynsins -
RÓMVERJAR áttu í ófriði
við Sanníta, og aðstaða þeirra
var mjög hættuleg. Rómverska
ráðið ákvað því að útnefna
þjóðarforingja með alræðis-
valdi, meðan á ófriðnum stæði.
Qs Z'hrfiffi -þeir £erðu að ein‘.
vald yfir sér hét Papíríus Curs-
us. Hann var víðkunnur fyrir
gtí-gpglgi^; og hörku, en líka
fyrir dugnað og hersnilli. En;
hann var áreiðanlega jafn-
framt æðsti hershöfðinginn.
Nú bar svo til, að hann iá
með her sinn nokkru fyrir ut-
an borgina. Dag einn, sem oft-
ar, þurfti hann að fara inn í
borgina til að sinna þar stjórn-
arstörfum. Aðstoðarhershöfð-
ingi hans, sem var Fabíus Max-
ímus, fór með herstjórnina á
meðan. En að þessu sinni gaf
alræðismaðurinn honum ströng
fyrirmæli um, að hann mætti
ekki undir neinum kringum-
stæðum leggja til orustu, með-
an hann væri fjarverandi.
En á meðan Papíríusi dvald-
ist inni í borginni, gafst herj-
um Rómverja alveg einstætt
tækifæri. Og Fabíus gat ekki
staðist freistinguna af því.
Hann gerði áhlaup á óvinaher-
inn og vann stórkostlegan sig-
ur, sem hafði úrslitaþýðingu
1 ófriðnum.
En þar með hafði hann
framið skýlaust brot á skilyrð-
islausri skipan yfirhershöfð-
ingjans. Og samkvæmt hinum
ströngu rómversku lögum var
það ófrávíkjanleg líflátssök.
Þegar Papíríus Cursus kom
því aftur til hers síns, ætlaði
hann samstundis að láta taka
sigurvegarann af lífi.
En þá var hinum rómversku
hermönnum nóg boðið. Þeir
æptu, hótuðu og heimtuðu
Fabríus lausan, svo ekki var
um annað að gera en að fresta
athöfninni, svo að allt færi
ekki í bál.
En næsta dag slapp Fabíus
Maxímus inn til borgarinnar.
Papíríus hraðaði sér strax á
eftir honum. Réttlætinu skyldi
fullnægt. Lögin skyldu ekki lít
ilsvirt, hvað sem það kostaði.
Og það var ekki fyrr en allt
senatið hafði beðið um náð fyr
ir Fabíus og fólkið í borginni
hrópað á sýkn hans, sem ein-
valdurinn beygði sig fyrir vilja
þjóðarinnar og gaf hetjunni líf.
Nokkrum árum síðar var
Fabíus orðinn ræðismaður. Ó-
friður geisaði enn, og aftur
voru Róm og herir hennar í
mikilli hættu. Og aftur varð
það óhj ákvæmilegt að útnefna
alræðismann með takmörkuðu
einveldi. Og það féll í hlut-
skipti Fabíusar að ráða út-
nefningu hans. — Stjórnarár
hans var á enda, og hann
skyldi úrskurða eftirmann
sinn, sem alræðisvaldið skyldi
jafnframt lagt í hendur.
Allir helztu forráðamenn
borgarinnar og hersins töldu
að Papíríus Cursus væri rétti
maðurinn, eins og forðum. Eng
inn Rómverji væri honum hæf
ari. — En þetta var aðeins ein-
róma álit þeirra, sem bezt
vissu, en Fabíusar var valdið
til að velja. Hann einn átti úr-
skurðinn.
Og heiðarleiki og föðurlands
ást hins göfuga Rómverja brást
ekki. Hverjar, sem persónuleg-
ar tilfinningar hans kunna að
hafa verið, þá höfðu þær ekki
áhrif á réttsýni hans. Heiður
og hamingja ættborgarinnar
var fyrir öllu. Og hann út-
nefndi Papíríus án þess að
hika.
Rómverjar voru ánægðir og
skömmu síðar gjörsigruðu þeir
óvinina undir forustur þessara
tveggja hernaðarsnillinga, sem
enn þann dag í dag gnæfa yf-
ir aldirnar meðal þeirra, sem
sagan sýnir sem fullkomnust
sýnishorn hinna hreinræktuðu
rómversku fyrirmanna.
KOMPAN
il Trúbrot að hætta
Eftirmaður? -
Það mun nú vera endanlega ákveð-
ið að hljómsveitin Trúhrot, sem um
langt skeið liefur uolið mikilla vin-
sælda meðal æskufólks borgarinnar
sé að legsast upp.
Ekld er vitað lwað allir hljómsveit-
armeðlimirnir ætla að taka sér fyrir
hendur, en þó hefur það kvisast, að
Gunnar Þórðarson ætli að fara að
fást við að stjórna ptötuupptökum.
Gunnar mun liafa talsverða reynslu í
slíku og segja þeir, sem vit þykjast
liafa á þessum málum, að liann sé
frábærum hæfileikum gæddur til að
stjórna plötuupptokum.
Síðasta plata Trúbrots „Mandala“
mun koma á markaðinn innan
skamms og eru allar likur á því að
það verði síðasta platan, sem þessi
vinsæla grúppa lælur frá sér fara.
- Þjóðleikhússtjóri —
Matreiðslumenn
hinar svokölluðu listrænu kröfur, sem
oft heimta leikrit, scm dæmd eru til
að falla — eins og það er kallað.
Þeim manni, sem tekur við af Guð-
laugi Rósinkranz, er sannarlega mik-
ill vandi á höndum og vafasamt að
það sé á færi margra að fara í fötin
lians.
Einn svipmesti embættismaður.
þjóðarinnar er um þessar mundir að
láta af störfum. Er það Guðlaugur
Rósiukranz, þjóðleikhússtjóri,
Guðlaugur Iiefur verið all-umdeild-
ur, eins og raunar allir þeir, sem
slíkum stöðum gegna, og er víst ó-
hætt að segja, að ekki hafi verið gerð
harðari hríð að nokkrum embættis-
manni íslenzkum en Guðlaugi.
Hvað sem um Guðlaug má segja,
þát er óhætt að slá því föstu að mað-
urinn er sannköltuð hetja, sem hefur
staðið af sér livert stórviðrið á fætur
öðru i orrahríð íslenzkra níðskrifa.
Það er bæði vanþakklátt verk og
vandasamt að vera þjóðleikhússtjóri;
slíkur embættismaður er sannarlega
milli steins og sleggju, þar sem ann-
ars vegar er fjárveitingavaldið, sem
heimtar kassastykki og hins vegar
Það hefur mjög verið hugleitt, hver
verði eftirmaður Guðlaugs Rósin-
kranz og hafa margir verið nefndir
í því sambandi.
Líklegast þykir að Sveinn Einars-
son verði næsti þjóðleikhússtjóri, en
þó hafa ýmsir fleiri verið nefndir
i því sambandi — og það jafnvel ó-
líklegustu menn. Þeir, sem talið er
að sækja muni um slöðuna, eru til
dæmis Matthías Jóhannessen, Þor-
varður Helgason, Gunnar Eyjólfsson,
Stefán Baldursson, Sigurður A. Magn-
ússon og fleiri.
Þá hefur ekki ómerkari manni ver-
ið flíkað í þessu sambandi en fyrrv.
menntamálaráðherra, Gylfa Þ. Gísla-
Sýni. !
Matreiðslumenn hafa sannarlega
valið sér tímann til að fara í verk-
fall. Það er meira en lítið bagalegt
fyrir hótelin að geta ekki gefið túr-
istunum, sem um þessar mundir
flykkjast til landsins, að éta.
Ekki er oss kunnugt um, hverjar
kröfur matreiðslumanna eru, en vís-
ast að þeir telji þær jafn sanngjarn-
ar og vinnuveitendur telja þær ó-
sannq iarnar.
ASSA.
€len§ og gaman
Verðugt svar
„Ég hafði hræðilega mar-
tröð í nótt,“ kveinaði sjúkl-
ingurinn við lækninn. „Mig
dreymdi að Brigitte Bardot
væri að kyssa mig og faðma
og sýna mér á allan hátt á-
köfustu ástleitni.“
„Og þetta kallið þér að hafa
martröð, eða hvað?“ sagði
læknirinn undrandi.
„Ja-há,“ sagði sjúklingur-
inn. „Ég var nefnilega alltaf
að ýta henni frá mér.“
Veðmál
Það var á fjölmennum vinnu
stað. Einn af starfsliðinu hældi
sér mjög af kröftum sínum.
Annar lítill og pervisinn
bauðst til að veðja við hann
.500 kall um, að hann gæti
ekki ekið til baka því hlassi,
sem hann æki 100 metra frá
vinnustaðnum. Sá sterki tók
veðmálinu og voru hjólbörur
sóttar.
„Jæja“, sagði sá litli. „Seztu
nú uppí!“
Martröð
Hinn guðrækni var að lesa í
biblíunni. Gárungi spurði
hann:
„Segið mér, þér sem eruð
svo vel heima í ritningunni,
hvernig fer maður að komast í
frakkann utan yfir vængina?“
Hinn guðrækni horfði rólega
í augu gárungans og svaraði:
„Hafðu engar áhyggjur af
því, ungi maður. Fyrir yður
verður vandinn að koma bux^
unum utan yfir halann!“