Ný vikutíðindi - 09.06.1972, Blaðsíða 7

NÝ VIKUTÍÐINDI
7
Boðað var til blaðamanna- LÁRÉTT: 45 ferðalag 14 stokkurinn
fundar, þar sem von Papen 1 auðsær 48 lykkja 16 hálfkarað
átti að gefast kostur á að skýra 7 ógreinilega 49 ílát 17 fiskinn
sjónarmið sín, en nokkrum 12 skreið 50 skap 20 fugl
klukkustundum áður en blaða- 13 stíft 52 stefna 21 1001
mannafundur þessi átti að 15 úrfellingamerki 54 gagn 22 feðra
vera, var von Papen skipað 16 afskræmis 55 ending 23 kraftur
að .fara þegar til Vesturvíg- 18 sælgæti 56 unglinginn 26 fornbókmenntir
stöðvanna sem foringi fót- 19 flíkarhluti 59 skammst. 27 gista
gönguliðsherdeildar. Fram- 20 ræfilsleg 60 álitna 31 heiður
ganga hans í Flandern og síð- 22 sund 63 gott 32 fora
ar í Tyrklandi og Palestínu 24 greinir 65 miðpunktar 35 hættan
var góð, en ekki meir. Eftir 25 keyrir 66 afkimi 37 digurt
vopnahléð lenti hann í útistöð- 26 eimyrjan 38 þvarg
um við Liman von Sabders, 28 óðagot LÓÐRÉTT: 41 yndi
og þegar yfir honum vofði 29 skóli 1 sálræn 42 mengun
handtaka og herréttur, flýði 30 ártal 2 skammst. 43 málaði
hann dulbúinn til Þýzkalands, 31 hrópa 3 lærði 46 stafur
en þar var þá allt á ringul- 33 fisk 4 bættu við 47 leit
reið og uppreisnarhugur í 34 eins 5 vein 51 ljúka
mörgum, og sagði hann sig þá 35 vesalmenna 6 þvottaefnið 53 ættgöfgi
úr hernum. 36 spil 7 mynni 57 sund
38 tvíhljóði 8 rændi 58 nóg
39 flana 9 ungviði 61 forsetning
40 nes 10 bogi 62 smákorn
HANN ákvað nú, að hann 42 fæddi 11 hrekja 63 feðra x
gæti bezt þjónað föðurlandi 44 gild 12 ís 64 óskyldir
sínu með því að gerast stjórn-
málamaður. Var hann kosinn á
ríkisþingið fyrir Kaþólska Mið-
flokkinn. Var það honum mik-
il stoð 1 kosningabaráttunni,
að hann var í áliti hjá hinum
dáða marskálki von Hinden-
burg, sem síðar varð forseti
þýzka lýðveldisins. Honum var
ekkert gefið um vaxandi fylgi
liðþjálfans frá Austurríki, Ad-
olfs Hitlers; og árið 1932 tók
hann við kanslara-embættinu,
hvattur til þess af Hindenburg
forseta, eftir að Hitler og flokk
ur hans hafði fengið meir en
13 milljónir atkvæða í kosn-
ingunum.
. Annað hvort af dirfsku eða
heimsku bauð von Papen Hitl-
er stöðu vara-kanslarans, en
Hitler, sem aldrei gat sætt sig
við að vera settur undir ann-
an mann, afþakkaði kuldalega.
Nokkrum mánuðum síðar
höfðu orðið endaskipti á hlut-.
unum. Nú var það Hitler, sem
varð kanslari, en von Papen
varakanslari og ríkisleiðtogi
Prússlands.
Það má segja von Papen til
lofs, að hann dró enga dul á
andúð sína á ofstæki nazista,
og í ræðu, sem seinna varð
fræg undir nafninu „Marburg-
ræðan“ og hann hélt við há-
skólann í Marburg um miðjan
júní, árið 1934, sagði hann, að
„sá sem ógnar með því að
nota fallöxina, geti orðið fyrsta
fórnarlamb hennar.“
Það þurfti dirfsku til að
segja þetta tæpum hálfum mán
uði fyrir „Nótt hinna löngu
hnífa“, þegar Hitler á nokkr-
um klukkutímum braut á bak
aftur alla mótspyrnu sinna
manna, og þá sérstaklega á
meðal foringja S.A., sem hafði
átt einna drýgstan þátt í að
koma honum til valda. Það
mun aldrei verða að fullu
upplýst, hve mörg hundruð
voru skotin eða brytjuð niður
þessa nótt. Á meðal þeirra
voru tveir and-nazistkir sam-
verkamenn von Papen.
Sjálfur var von Papen tek-
inn höndum, en eftir nokkurra
daga stofufangelsi, var honum
sleppt lausum. Enn eitt dæm-
ið um hina undarlegu heppni
hans.
Þrem vikum síðar kom sveit
svartklæddra S.S. manna heim
til von Papen klukkan 2 að
nóttu. Hann bjóst við að fá
annað hvort kúlu í gegnum
hausinn þegar í stað, eða verða
Framh. á bls. 4
KROSSGÁTAN
■ £
n 15 L|
a 9 10’ “
B 1
h h
r
L

r, -n P'
J

58 j 1”

L
BENT KORCH:
VIBBtNIR morði
SIÐARM MIIÆTI
— Hvernig getur þú vitað,
hvað skoðun þú hefur, svaraði
hann.
Hann fyrirskipaði, að unn-
usta mín skyldi bundin. Síðan
gekk hann nokkur skref frá
henni og virti nekt hennar fyr-
ir sér, þar sem hún hékk uppi
við vegginn, bundin á báðum
hondum.
— Ekki sem verst, nei alls
ekki sem verst, tautaði hann.
Að minnsta kosti alltof falleg
fyrir skítugan hermann. Verst,
að hún skuli vera kommúnisti.
Blóðið vall í mér af reiði.
— Hún er ekki kommúnisti,
öskraði ég aftur.
Höfuðsmaðurinn stikaði fram
og aftur frammi fyrir henni.
Síðan sneri hann sér skyndi-
lega að mér:
— White!
Orðið small á mér eins og
svipuhögg og ég rétti úr mér.
— Komdu hingað!
Ég gekk til hans, og hann
gekk fast upp að mér, svo að
koníaksþefinn lagði fyrir vit
mér.
— Pískaðu hana, White!
— Nei, höfuðsmaður.
— Neitar þú að hlýða fyrir-
skipunum?
Ég svaraði engu. Það var
alveg óþarfi. Kylfuhögg sendi
mig í gólfið, og ég heyrði Mei
veina.
— Upp með þig!
Ég reis upp, og fékk við
það aðstoð hans með beinu
sparki undir hökuna.
— Nú skal White standa
beinn og horfa á.
Ég gerði eins og fyrir mig
var lagt. Enn einu sinni kom
hann fast upp að mér.
— Pískaðu hana!
— Nei, höfuðsmaður.
— Ég skal kenna þér, hvæsti
hann og skipaði tveim liðþjálf-
um, sem báðir voru með svip-
ur, að koma til sín.
Ég hélt, að svipurnar yrðu
notaðar á mig, en það var ekki
tilfellið. Böðlarnir pískuðu lík-
ama Mei Nam Sin, þangað til
hann var alsettur blóðugum
rákum. Höfuðsmaðurinn rykkti
til sín annarri svipunni og
gekk til mín með hana:
— Taktu við af liðþjálfan-
um! skipaði hann.
— Aldrei að eilífu, stundi
ég upp.
— Þú verður dreginn fyrir
herrétt fyrir að neita að hlýða
fyrirskipunum á stríðstímum,
sagði hann hægt og rólega í
óhugnanlegri þögninni.
Þá brast eitthvað innan í
mér:
— Já, andskotaztu þá til að
skjóta, öskraði ég, Skjóttu
bara, bannsettur kvalarinn!
Höfuðsmaðurinn brást allt
öðru vísi við en ég hafði álit-
ið. Hann naut þess að hafa
látið mig missa stjórn á skapi
mínu.
— Nei, það væri alltof auð-
veld undankoma, White. Snúið
stúlkunni við og jafnið úr rák-
unum!
AFTUR var ég neyddur til
að horfa upp á stúlkuna mína
fláða lifandi, án þess að nokk-
urt kvörtunaryrði heyrðist frá
vörum hennar.
— Hættið þessu, í guðanna
bænum, hættið þessu! hrópaði
ég, þegar fyrsta höggið skall á
líkama hennar, en fékk við
það kylfuhögg, sem sendi mig
á gólfið. Ég reyndi að rísa á
hnén, en í sama vetfangi var
Bridge-
Þ 4 T T ( R
Norður gefur. — Báðir á
hættu.
Spilin liggja svona:
Norður:
S: Á D 6 2
H: D 5
T: Á 8 4
L: Á G 5 4
Vestur:
S: 9 8 7 4 3
H: Á G 4
T: 9 5
L: 10 8 2
Austur:
S: K G 10
H: 6 2
T: K D 10 6 2
L: D 9 6
Suður:
S: 5
H: K 10 9 8 7 3
T: G 7 3
L: K 7 3
Sagnir gengu þannig:
N A S V
1L 1T 1H P
1S P 2H P
4 H P P P
Útspil: tígul 9.
í Þessu tilfelli lét Suður lág-
an tígul úr blindi. Austur gat
tekið fyrsta slaginn með D,
en þá var ekki víst að hann
kæmist inn aftur.
Vonandi gat verið að ef
trompi væri spilað myndi það
engu spilla, svo Austur tók
þann kost. Suður lét hjarta 10
og Vestur tók á hjarta Á og
lét út annað tígulspilið, von-
góður. Spilarinn tók á tígul Á,
gekk svo á hjarta D blinds og
fór svo inn á lauf K áður en
hann hélt í meira tromp.
Þrátt fyrir að svona færi í
öðrum slagi, var Suður ekki
alveg úti að keyra. Hann þurfti
þó að gera eitthvað við því að
taþa ekki tveimur á tígul og
laufslagi, auk tromp Á.
En þegar Suður fór í tromp-
in fann hann það á sér, er
Austur var í einhverjum
vandræðum. Austur henti tígli
í þriðja trompútspil, og öðrum
tígli í það fjórða. Ef Austur
henti spaða í fimmta trompið,
myndi suður fara í spaðann,
Á fyrst, og gera D góða í borði.
Ef Austur hendir laufi spilar
sagnhafi laufi á Á blinds og
D Austurs fellur
Austur gat ekki bjargað sér
með því að kasta tveimur tígl-
um. Næsta útspil S verður tíg-
ul G og þá verður A að spila
upp í tvöfaldan gaffal, í spaða
og laufi!
höfuðsmaðurinn kominn yfir
mig. Hann sparkaði í mig og
sló mig, þangað til ég missti
loks meðvitundina.
Ég lá í tjaldinu mínu, þegar
ég rankaði við mér, og fyrsta
hugsun mín var um Mei Nam
Sin. Vörður stakk hausnum
inn um dyragættina:
— Þú átt að fara aftur til
höfuðsmannsins. Hann bíður
eftir þér.
Höfuðsmaðurinn hafði greini
lega bætt þó töluverðu koníaki
á sig, meðan ég lá meðvitund-
arlaus. Hann var áberandi ölv-
aður.
— Ég hafði hugsað mér að
kenna White, hvernig maður
á að fara með kommúnista.
Taktu eftir!
Seinustu orðin öskraði hann.
Síðan gekk hann að Mei, sem
hékk ennþá í böndunum upp
við vegginn, og sló hana með
krepptum hnefanum á munn-
inn. Meðan blóðið streymdi úr
munnvikjum hennar, mis-
þyrmdi hann henni á hroðaleg-
asta hátt. Ég reyndi að snúa
mér undan, en var laminn i
höfuðið af liðþjálfa. Ég var
beinlínis neyddur til að horfa
á þetta allt saman.
— Komdu með, White, sagði
höfuðsmaðurinn loks og ég
staulaðist á eftir. Mei Nam Sin
var skorin niður og dregin að
steinvegg bak við kofann, þar
sem hún var aftur bundin
föst.
Aftökusveitin stóð tilbúin.
Piltarnir sex reyndu að forð-
ast að líta í áttina til mín. Ég
þekkti þá alla. Mei hafði ber-
sýnilega misst meðvitundina,
guði sé lof. Augu hennar voru
lokuð. Úr munni hennar seitl-
aði, nei streymdi blóðið niður
naktar axlir hennar og brjóst.
Þetta var hroðaleg sjón, og ég
missti aftur stjórn á mér.
— Skepnur! öskraði ég. And-
skotizt til að skjóta, áður en
það er um seinan. Þið, hetj-
urnar....
Ræðan, sem ég hafði hugsail
mér að halda yfir þeim, konj
ekki fram, ég seldi upp þv^
Framh. á bls. 4