Ný vikutíðindi - 14.07.1972, Blaðsíða 3
N? VIKUTÍÐIND!
3
í skriffinnsku. Hann bauð
Audrey góðan dag, en ekkert
meir.
„Ætlar þú að borða með
mér?“ spurði hún um hádegið.
„Nei, ég get það ekki. Ég
þarf að heimsækja ekkju í
Sjöundugötu, frú Vittorini heit-
ir hún — þekkir þú hana?“
„Rosa Vittorini?"
„Já.“
„Ég kannast við hana. Hún
kom einu sinni hingað. Hún
var svartklædd, 12 mánuðum
eftir jarðaförina. Hún er ung,
en hún leit út fyrir að vera
hálf-dauð sjálf. Nágranni henn-
ar kom með hana til okkar.
Hún vildi helst ekki koma.
Nágranninn sagði, að hún hefði
ekki sinnu á að gera neitt.
Stundum drabbast þær hrein-
lega niður.“
Róbert nuddaði hökuna hugs
andi.
„Það er illa farið,“ sagði
hann. „Ég sé þig á eftir, ef
ég verð fljótur.“
„Ætlarðu ekki að hitta mig
um helgina?"
„Ég veit ekki, hvort ég get
komið því við.“
HANN ók upp í Sjöundu-
götu og fór hægt og gætilega.
Á gangstéttum beggja megin
var sægur af litlum börnum í
boltaleik, ásamt lögreglumönn-
um, atvinnuleysingjum og fylli
byttum, sem sátu á dyraþrep-
um og drápu tímann með því
að segja brandara og hæpnar
athugasemdir við kvenfólk,
sem leið átti framhjá. Hann
varð oft að stíga á hemlana
til að aka ekki á börnin, sem
hentust út á götuna án þess
að líta til hægri né vinstri,
rétt eins og þau væru ódauð-
leg og bílar gætu ekki gert
þeim minnsta mein.
Róbert fékk sér sígarettu
númer tvö af þeim fimm sem
hann leyfði sér að reykja dag-
lega. Hann var gætinn maður
og fannst hann hefði náð 25
ára aldri einungis fyrir sér-
staka náð forsjónarinnar; hann
tók eins litla áhættu og fram-
ast var unnt að komast af með.
Hann vildi helst ekki hafast
neitt að, nema hafa gert sér
fulla grein fyrir öllum afleið-
ingum, og lifði þess vegna heil-
brigðu, grandvöru og leiðin-
legu lífi.
ROSA Vittorini bjó á ann-
arri hæð í raðhúsi, sem lykt-
aði af súru víni og gamalli
málnmgu. Hún svaraði ekki
fyrstu hringingu hans. Hann
leit á úrið: 12.50; hann hafði
ákveðið tímann kl. eitt. Hann
hringdi aftur. Loksins var opn-
að msð dyrasímanum, og hann
gat gengið upp.
Þegar hann drap á dyr, svar-
aði hún að innan:
„Ég get ekki opnað strax,
Patelli Stingdu blaðinu undir
hurðina. Ég er ekki klædd.“
„Þetta er ekki Patelli, frú
Vittorini,“ sagði Róbert. „Þetta
er Huchtinson frá framfærslu-
nefndinni. Við áttum að hitt-
ast kl eitt,“
Róbert heyrði runu af ítölsk-
um orðum að innan.
„Ó, hr. Hutchinson, afsakið
mig. Ég hélt þetta væri annar.
Bíðið andartak. ég ætla að
smeygia mér ! eitthvað.“
Eftir stutta stund var hurð-
in opnuð lítið eitt, og Róbert
sá auga og höku og heilmikið
af svörtu hári gægjast út. Svo
var hurðin opnuð upp á gátt.
„Gerðu svo vel að ganga inn.
Mér þykir leitt að vera ekki
tilbúin.“ Hún yppti öxlum
dauflega. „Ég er nýkomin úr
kirkjunni, þar sem ég bið fyr-
ir Marco mínum blessuðum.
Svo lagði ég mig útaf um
stund til að reyna að gleyma.“
Löng stuna. „En það stoðar
lítið, glatað er glatað.“ Dauft
bros, tárum blandað afvopnaði
Róbert. Hann gekk inn í íbúð-
ina.
„Gerðu svo vel að fá þér
sæti,“ sagði hún og benti á
gamlan hægindastól. Róbert
settist og seig næstum niður
á gólf.
„Fjaðrirnar eru farnar að
láta sig,“ sagði frúin og hló.
„Hvar eru börnin þín tvö?“
spurði Róbert og leit í vasabók
sína. „Alessandro og Guiletta,
heita þau víst.“
„Já, þau eru hjá ömmu sinni
í föðurættina úti við ströndina
yfir helgina."
„Þau ganga í skóla?“
„í september, Alessandro
byrjar í fyrsta bekk, en Guila
er of ung, aðeins þriggja ára
.... æ, hvað það er heitt
hérna.
Hún strauk erminni um enn-
ið á sér.
„Þér virðist vera heitt,“
sagði hún. Af hverju ferðu
ekki úr jakkanum?“
„Þakka, ég ætla að gera
það“
Þegar hann fór úr jakkan-
um, flýtti hún sér til hans og
tók við honum: Þegar hún laut
fram, sá hann brjóst hennar
gegnum þunnan kjólinn. Þau
voru stór og brúnleit eins og
andlit hennar og hendur, en
geirvörturnar voru stinnar og
dökkar eins og súkkulaði. Ró-
bert var stífur og spenntur, svo
hann strauk hendinni urn
hnakkann á sér. Frú Vittorini
virti hreyfingar hans fyrir sér
á sama hátt og tófa kjúklinga-
búr.
„Til hvers komstu að hitta
mig? Ég er upp með mér af
því, að stjórn þessarar stóru
borgar skuli muna eftir fá-
tækri konu eins og mér. Er
eitthvað, sem ég þarf að gera?
Eru ekki skjölin rétt út fyllt?
Ávísanirnar hafa komið reglu-
lega.“
„Það er allt í lagi frá þinni
hálfu,“ sagði hann. „Ég kom
bara til að vita, hvort þú ættir
í nokkrum örðugleikum, hvort
ég gæti gert nokkuð fyrir
þig?“
„Ó, það var fallega gert. Þú
veizt um það eina, sem amar
að. Enginn maður. Getur fram-
færslunefndin útvegað mann?
Líttu á þessa íbúð. Það þarf
svo margt að gera. Heldurðu
að kona eins og ég geti gert
það allt?“ Frú Vittorini þrýsti
höndunum að brjósti sér til
áherzlu.
Róbert brosti samúðarfullur.
„Ég skal segja þér, hvað þú
getur gert fyrir mig. Komdu
hingað snöggvast."
Róbert stóð upp og gekk að
sófanum til hennar. Hún sett-
ist upp og þreifaði um vöðv-
ana í hægri handleggnum á
honum.
„EKKl slæmt af skrifstofu-
manni að vera,“ sagði frúin
Framh. á hls. 4
KOMPAN
Sumarfríin. - Nágrenni Rvíkur. - Við
þjóðveginn. - Skítkast - „Herra“
Nú eru ferðalög hérlendis sannar•
lega að komast i algleyming. Sumar-
fríin eru að byrja og þótt margir
hugsi sér til lireyfings af landi burt
til hinna svokölluðu sólarlanda, þá
munu eins og vænta má margir ætla
sér að eyða sumrinu hérna heima.
Það er raunar nær óskiljanlegt, hve
fólk sækist efiir því að þeysa suður
á Miðjarðarhafsströnd, einmitt þegar
veður er fegurst hér á landi, en lönd-
in við Miðjarðarhaf nær óbyggilcg
vegna þurrka. En það er nú einu
sinni svo, að fólk er stundum sólgið
í það að sækja vatnið yfir lækinn.
Og þegar talað er um það, hve fólk
er sólgið i það að sækja vatnið yfir
lækinn, þá kemur mér í liug, hve fáir
af íbúum Reykjavíkursvæðisins hafa
í raun og veru gert sér far úríi að
ferðast hér í tuígrenni borgarinnar,
en hér í kring eru ótrúlega margir
uiulurfagrir slaðir og leiðir.
Það er athyglisvert, að flestir Reylc-
víkingar hafa aldrei komið út í Viðey.
Þótt margir hafi komið í Heiðmörk-
ina, eru þó fjölmargar leiðir á þeim
slóðum, sem ekki hafa verið kannað-
ar nema af litlum hópi fólks, að ekki
sé lalað um hina undurfögru leið upp
að Tröllafossi upp af Mosfellssveitinni
eða gömlu þjóðbrautina norður í land
í gegnum Svínaskarð ofan í Kjós.
Svona mætti lengi telja; en, sem
sagt, fólk ætii að gera sér far um að
njóta þeirra staða í nágrenni Reykja-
víkur, sem hafa upp á meiri náttúru-
fegurð að bjóða en margir aðrir, sem
þó meira er hampað.
landfræðilega, sagnfræðilega og þá
ekki hvað sízt fagurfræðilega.
Upplýsingarnar í pistlum Björns
Þorsteinssonar gefa vísbendingu um
allt það helsta, sem vert er að veita
athygli við þjóðveginn.
Það er eins og dagblöðin ætli aldrei
að þreytast á þvi að básúna út alla
þá illmennsku, ómennsku og viður-
styggð, sem æskulýðurinn í landinu
viðhafi á mannamótum.
Lögreglan virðist telja það skýldu
sína að ausa þessum óþverra á báða
bóga til fjölmiðlanna og er eins og
verðir laganna telji það skyldu sína
að nudda öllu ungu fólki í landinu
upp úr því skrílsæði, sem örfá skít-
menni (ekki hvað sízt fullorðið fólk)
verða valdandi á mannamótum.
Síðasta dæmið af þessu tagi er æsi-
fréttirnar, sem birtust í dagblöðunum
eftir síðustu helgi og greindu frá
hestamannamótinu á Hellu, en þar
voru fyrirsagnirnar mjög á einn veg.
„ÆÐISLEGT FYLLIRÍ”, „STÓR-
ÞJÓFNAÐIR Á IIESTAMANNAMÓTT
„SKRlLSLÆTI OG DRYKKJUSKAP-
UR”, og svona mætti lengi telja.
Það er ekki hlutverk lögreglunnar
að rægja saklaust fólk í dagblöðun-
um, heldur sjá um að taka þá úr um-
ferð, sem orðið geta til þess að sctja
blett á stóran hóp prúðra unglinga.
Ef menn hins vegar kjósa að fara
í langferð um landið er vert að benda
á bæklinga, sem teknir hafa verið
saman af Birni Þorsteinssyni og gefn-
ar út af Ferðaskrifstofu ríkisins.
Heita pistlar þessir VIÐ ÞJÓÐVEG-
INN og hafa að geyma nákvæma leið-
arlýsingu á þeim leiðum, sem farnar
eru, þegar ferðast er um landið.
Það er alltof algengt, að fólk þjóti
um þjóðvegina í einum þembingi án
þess að hafa hugmynd um það, sem
umhverfið hefur upp á að bjóða,
Og að síðustu er oss tjáið, að siðasta
baráttumál Ranðsokka sé að láta
hætta að standa „herra” á víxileyðu-
blöðum.
Það er nefnilega dáiítið ankanalegt
að hugsa sér „Herra Prjónstofan Sól-
in” eða „Herra Jónína Pétursdóttir”.
Ekki er Ijóst hvaða ávarpsform
Rauðsokkar hugsa sér í staðinn fyrir
„Herra”. Ef til vill væri bara réttast
að hafa ekki neitt og leyfa þeim, sem
fyllir víxilinn út, að ráða því, hvort
hann kallar þann, sem víxillinn er
stílaður á, herra, frú, fröken eða
verzlun.
Sem sagt, þessu er hér með komið
á framfæri.
ASSÁ.