Ný vikutíðindi - 15.09.1972, Blaðsíða 7

-- —* - ■ -- —....- -
NÝ VIKUTÍÐINDI
7
var stór haka-kross fáni — eins
og við mátti búast. En þar
var nokkuð, sem ekki var við
að búast — mjúk breið rúm,
sem á hvíldu forkunnar fagrar
stúlkur. Renee var komin
þarna á undan mér, íklædd
svörtum nærfötum einum fata.
Hin stúlkan. álíka klæðalítil,
var þarna líka. Enn ein stúlka
var þarna, ljóshærð, glæsileg
stúlka, sem ég tel tvímælalaust
einhverja þá girnilegustu, sem
ég hef séð hálfnakta. — Það
hlaut að vera Magatha. Ég
gat ekki varizt skjálfta frammi
fyrir svo gífurlegum freisting-
um í iíki einnar stúlku, og
svitinn spratt út á mér, þegar
hún bro&ti óræðu brosi til mín
og smeygði hlíranum á brjósta-
haldaranum út af öxlinni.
— Færðu mér hann, Renee,
sagfði hún.
Hún reis upp af rúminu og
naktir fætur hennar tróðu á
nærpilsmu, sem fallið hafði í
gólfið.
IJNDIR flestum öðrum kring-
umstæðum hefði ég legið mar-
flatur fyrir henni. Fyrir stríðið
hefði ég gengið með grasið i
skónum á eftir henni og viljað
allt í sölurnar leggja, svo að
hún yrði mín. En á þessari
stundu reyndi ég af alefli að
hrinda frá mér þeim ofsalegu
áhrifum, sem hún hafði á mig.
Renee og hin franska stúlk-
an hjálpuðust að því að ýta
mér til þeirrar ljóshærðu.
Magatha hneppti skyrtunni frá
mér, smeygði höndunum inn
undir, renndi þeim yfir herð-
arnar á mér og niður eftii
bakina. Ilmur hennar fyllti vit
mín. Andlit hennar stækkaði
fyrir augum mínum á sérstak-
an uriaðslegan hátt, og varir
hennar þrýstust að vörum mín-
um, svo að það var því líkast,
sem ég hefði orðið fyrir raf-
losti.
Þegar hún sleppti mér, svo að
ég gæti náð andanum, lyppað-
ist ég titrandi upp að henni.
Ég var ekki í minnsta vafa
um, að í höndunum á henni
var ég eins og drusla. Hún
myndi pumpa upp úr mér öll
mín leyndarmál, — og ég vissi
bara tclsvert, sem gat komið
sér iUa.
Ég var í senn undrandi og
feginn, þegar Renee lét afbrýði
semi ' jjós:
— Láttu mig hafa hann
stundarkorn, Magatha, sagði
hún.
Ljóskan brosti:
— Hvers vegna vera að eyða
tímanum, góða? Þú sérð lík-
lega, hvað ég á auðvelt með
hann.
— Hann verður alveg jafn
auðveidur fyrir mig, hreytti
hún út úr sér.
HÚN ýtti Magöthu frá og
taSmaði mig að sér. Hún
«afði sparkað í líkið af þýzka
foringjanum, þegar ég hafði
gengið frá honum, og nú skildi
ég, hveinig allt var í pottinn
búið.
— Láttu sem þú fallir fyrir
mér, hvíslaði hún.
Ég féll, en það voru engin
látalæti. Magatha hin Ijós-
hærða stóð fýluleg hjá og
starði á Renee, er hún teymdi
snig að rúminu.
Nú er rúm eins heppilegur
staður til hernaðaráætlana og
hver annar, þótt vissulega sé
Lárétt: 47 lítið. 14 tóbak.
1 mulningsáhald. 48 lesa. 15 mál.
5 skvetta. 50' rekkjuvoð. 16 skera við nögl sér.
10 framkvæma. 51 verkfæris. 19 mannsnafn.
11 skipti. 52 hára. 25 19
13 tittur. 53 vafi. 26 ætijurt.
15 skapmikil. 54 innheimta. 28 kærur.
17 leiðsla. 57 byssa. 29 spenna (ef.).
18 konung. 60 opa. 31 nokkuð.
20 sæ. 61 nærast. 32 sjór.
21 ægilegt. 62 bitanum. 35 trés.
22 verkfærin. 63 nær öndveginu. 36 spottandi.
23 hávaða. 38 slæma.
24 uppeldið. Lóðrétt: 39 voldug.
27 mjúk. 1 undirstöðugóðir. 41 gælum.
28 mas. 2 ólögð. 42 hygg. $4
30 grey. 3 pappírsblað. 43 spjall.
32 mylja. 4 rödd. 44 feður.
33 stórhátíð. 6 skorturinn. 46 spjald.
34 ferðast. 7 þrír eins. 48 niðurinn.
36 sleipur. 8 stél. 49 eldfærL
37 smuga. 9 óhreinna. 55 rösk. ;< J
40 far. 10 skýr. 56 elska.
42 étandi. 12 skefla. 58 dý.
45 trjádrumb. 13 krakkar. 59 áður.
KROSSGATAN

það ekki skerpandi fyrir heila-
starfsemina að vera þar ein-
samall með unaðsfagurri
stúlku, og hafandi þar að
auki tvær stúlkur sem vitni
inni í herberginu. En hvorki
Magathc. né hin franska stúlk-
an, Elvira, hirtu um að líta
í áttina til okkar.
— Elvira drekkur Magöthu
undir borðið, hvíslaði Renee,
þar sem við flatmöguðum í
rúminu. Og þá getum við flúið
héðan.
Enda þótt ýmislegt væri
komið á kreik í kollinum á
mér, var ég ekki almennilega
með á nótunum. Ég sá mér
því það ráð vænst að hætta
að brjóta heilann, en að snúa
mér að ánægjunni með Renee.
Alllöngu síðar reis ég upp
og skimaði um herbergið. Alls-
nakin ljóskan lá endilöng á
gólfinu og hraut í gríð og erg.
Litla franska hnátan heilsaði
mér með því að veifa tómri
flösku yfir höfði sér.
— Þá erum við reiðubúin
að fara, sagði Renee.
Gegnum rimlagluggann sá
ég, að það var orðið almyrkt.
Renee las hugsanir mínar og
sagði:
— Það stendur vörður við
dyrnar. Tveir eru við aðal-
hliðið, einn við foringjahúsið
og tveir aðrir á varðgöngu
meðfram girðingunni.
RENEE hafði lykil að hurð-
inni. Ég náði mér í lítinn stól.
Þegar vörðurinn stakk hausn-
um inn, kitlaði Renee hann í
gáska undir hökuna og tók
hjálminn af honum. Síðan lét
ég stólinn falla — án alls
gáska — niður á hausinn á
honum. Hann heyktist niður
og skall endilangur á gólfið.
Renee ýtti honum til hliðar
með fætinum. Hún vísaði leið-
ina út, lokaði hurðinni og læsti.
Við vorum komin út í nætur-
myrkrið.
Ég heyrði greinilega andar-
drátt stúlknanna. Svo nálægt
mér voru þær. Renee var al-
klædd, en Elvira var enn i
þunnu nærfötunum einum fata.
Ég gerði mér ástæðuna ljósa
stundarkorni síðar.
Við þumlunguðum okkur
meðfram húsveggjunum og
komum loks að byggingunni,
þar sem æðstu foringjarnir
höfðu aðsetur sitt. Elvira mjak-
aði sér upp að verðinum við
dyrnar. Og hún var ekki lengi
að koma honum til við sig.
Með blíðuhótum sínum losaði
hún hann við hjálminn, riffil-
inn og sjálfsvirðinguna. Heil
herdeild hefði getað þrammað
fram hjá honum inn í húsið
án þess að hann hefði gert
sér minnstu grein fyrir því.
Við Renee flýttum okkur
fram hjá þeim inn í korta-
herbergið. Ég var ekki með
myndavél, né heldur var ég
gæddur myndavélarminni. En
ég þekkti aðstæður orðið all-
vel og gat gert mér grein fyr-
ir því, sem inn á kortið var
merkt, sérstaklega stöðu þýzku
hersveitanna — og dró af
þeim ályktanir um heppileg-
ustu árásarstaðina fyrir okkur.
Teikmbólum hafði verið stung-
ið á upphleypt veggkort og
áttu að tákna stöðvar flug-
hersins, voru engir flugvellir
sjáanlegir í námunda við svæð-
ið suður af Stuttgart né heldur
var liægt að gera sér grein
fyrir, að þarna myndi vera um
eldflaugastöð að ræða.
— Flýttu þér, hvæsti Renee.
Hvað heldurðu að Elvira geti
afborið þetta svín lengi?
ÉG VAR búinn að ná öllu því,
sem ég þurfti. Við flýttum
okkur út, og fram hjá Elviru
og verðinum. Elvira veitti okk-
ur athygli, yfirgaf vörðinn rétt
á eftir og kom til okkar, þar
sem við biðum bak við húsið.
Hún rétti mér skammbyssu.
— Það stendur herforingja-
bíll fyrir framan, sagði hún.
Við verðum að freista þess að
bruna í gegnum hliðið. Renee
verður að keyra. Þú verður
með byssuna.
Nokkrum mínútum síðar
klifraði ég upp í bílinn til
Renee. Við beygðum okkur
niður; og þegar við vorum
tilbúin, setti Renee bifreiðina í
gang og brunaði af stað. Verð-
irnir við hliðið voru mitt aðal-
áhugamál, og þeir snerust á
hæli með rifflana í höndunum.
Þá gerðist nokkuð, sem við
höfðum ekki reiknað með.
Ljóskastari rauf myrkrið og
ljósgeisli féll beint á bílinn.
Þarna var þá varðturn, sem
gert hafði verið viðvart. Ég
heyrði ógnþrungið væl síren-
unnar, þegar aðvörunarmerkið
var gefið.
— Af stað! grenjaði ég til
Renee. í gegnum hliðið!
Bíllinn hentist af stað og
ég fékk nóg að gera með
skammbyssuna. Fyrstu skotin
fóru út í bláinn af loftköst-
unum, sem bíllinn tók, en þau
næstu hittu betur. Annar
vörðurinn féll. En hinn skaut
á okkur allt hvað af tók, og
svo var vélbyssa farin að gelta
uppi á varðturnirium.
— Beint á hliðið! öskraði ég.
Ég sneri mér skyndilega við
og miðaði á ljóskastarann. Ég
hitti ekki. Tvö næstu skot geig-
uðu líka.
Byssukúlur nazistanna rót-
uðu upp jarðveginum allt um-
hverfis okkur og skullu á bíln-
um svo nötraði undan. Ég
hleypti af síðasta skotinu úr
byssunni. Það gnast í óhugn-
anlega stórri perunni, þegar
hún splundraðist.
í kolniðamyrkrinu skall bíll-
inn á hliðinu og í gegnum það.
Vírtætlur og spýtnabrak hent-
ist umhverfis okkur og á okk-
ur, og ég kastaðist aftur á bak
og beint í fang Elviru, mjúkt
og hlýtt.
Hliðvörðurinn skaut nokkr-
um skotum í áttina til okkar,
en gat ekki miðað af neinni
nákvæmni í myrkrinu og brátt
vorum við komin úr skotfæri.
— Þú verður að koma okkur
yfir til þinna manna, kallaði
Renee yfir öxlina til mín. Ann-
ars gerir Von Stassen út af
við okkur.
— Ég skal koma ykkur
þangað, lofaði ég, og Elvira
mjakaði hendinni aftur fyrir
hnakkann á mér.
LEIÐIN gegnum víglínu Þjóð-
verjanna, yfir til okkar manna,
var hvorki hættulaus né auð-
veld yfirferðar. Það tók okk-
ur þrjár vikur að komast alla
leið, og urðum við að hírast
að mestu í gömlum útihúsum
eða gr’pahúsum, milli þess sem
við þumlunguðum okkur
áfram. Þessi tími er sá lang-
ævintýraríkasti á stríðsferli
Framh. á bls. 5
WWVW^M/VWVVWUVVWVWW^AWUVUWIMIVVVWUV^
BRIDGE-
ÞÁTTUR
Suður gefur. — Báðir á
hættu. — Spilin liggja þannig:
Norður:
S: A 5 3
H: A8 5 4
T: 7 2
L: 7 6 42
Vestur: Austur:
S: KQJ 10 76 S: 9842
H: K J 6 H: Q 9 7
T: 3 T: 6 5
L: AJIO L: Q 9 8 3
Suður:
S: Enginn
H: 10 3 2
T: AKQ J 10 9 8 4
L: K 5
Sagnir fóru á þá leið, að Suð-
ur sagði 1 tígul, Vestur 2 spaða
og eftir pass Norðurs og Aust-
urs hljóp Suður í 5 tígla, sem
hann fékk ódoblaða.
Vestur spilaði út spaða K, og
Suður sá, að hann gæti ekki
með góðu móti unnið sögnina
ef Vestur hefði lauf Á.
Og ef Suður tapaði sögninni,
myndi hann fá orð í eyra frá
Norðri: „Hvernig datt þér í
hug að hoppa í fimm tígla? Ég
lagði upp tvo ása og hafði þó
ekki opnað munninn! Samt
tapaðir þú spilinu! Ef þú rek-
ur viðskipti þín svipað því sem
þú segir í spilum, verðum við
ekki lengi að komast á fá-
tækrastyrk!“
Og Suður, sem spilaði við
konuna sína í Norðri, yrði ein-
faldlega að sitja kyrr og svara:
„Já, ástin.“
En þegar Suður var að kom-
ast að þessari hryllilegu niður-
stöðu, sá hann svolítinn ljós-
geisla í myrkrinu. Hann tók
fyrsta slaginn á spaða Á í
borði, kastaði hjarta af hendi
og spilaði svo hjarta úr borði.
Austur lét hjarta 7 og Suður
10. Vestur tók á G og spilaði
spaða aftur, sem Suður neydd-
ist til að trompa — auðvitað
með háum tígli.
Sagnhafi spilaði síðasta
hjartaspili sínu undir Á blinds,
trompaði hjarta með tígul 9,
tók á tígul Á og spilaði tígul
4 undir 7 blinds. Nú gat hann
tekið slag á síðasta hjarta
blinds, kastað síðasta laufinu
af hendi og unnið þannig
spilið.
Skarpskyggn lesandi hefur
auðvitað séð, að Austur gat
fellt sögnina með því að taka
hjarta á D í öðru útspili. Hann
varð því næst að spila laufi.
Þetta hefði verið gott og bless-
að, en fáir verjendur hefðu
verið svo snjallir að gera þetta
við spilaborðið. Og þess vegna
er bridge spil þeirra, sem segja
of hátt.