Ný vikutíðindi - 20.10.1972, Page 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
NÝ VIKUTÍÐINDi
Útgeíandi og ntstjón:
Geir Gunnarsson
Ritstjóm og auglýsmgai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
^ími 26833 Pósth. 5094
Frentum Prentsm. Þjóðviljane
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Bílstjórinn
og dropinn
Hjónaband er |
eiiiis ogr ítiorfiii
Illnn dulafulli dauðdagi síðustu eiginkonu læknisins
kom upp liinn langa glæpaferil hans
Settur hefur veriö' sem
gjaldkeri sameið'inlegs sjóðs
gjaldbegna íslenzkra ríkis-
ins, fyrrverandi undirtitla
kaupfélags á Suð-vestur-
landi. Er okkur sagt að
hann hafi verið óaðfinnan-
legur jeppabílstjóri og að
ekkert hafi vantaö í kass-
ann hjá honum.
Hann kunni að rífa kjaft
við vanskilamenn, var harð-
ur rukkari, og borgfirskir
bænudr beittu honum eins
og nauti í flagi fyrir styrkj-
um, sem þeir fengu greidda
Þetta þótti lögfróðum for-
ustumönnum þingflokks
hans harla góð meömæli
með manninum og létu
hann hafa peningaráð þjóð-
arinnar líka með höndum!
Ekki höfum við á móti
manninum sem slíkum, þótt
stórfyrirtæki einkahags-
munamanna myndu tæp-
lega gera hann að fjármáia
ráðherra sínum. Þar myndi
vit en ekki stjórnmálaskoö-
anir ráða meiru.
Vonandi fer Halldór Sig-
urðsson, núverandi fjármála
ráðherra íslenzka ríkisins
meira eftir ráðum skyn-
samra menntamanna en
hyggjuviti sínu, sem sum-
um finnst ábótavant — eft-
ir ýmsu því í skattamálum
og fleiru frá hans hendi
bera vott um.
Það getur líka vel veriö
að bændahöfðingjar hafi
bíl og einkabílstjóra til þess
að skoða rollurnar, en að
fulltrúi þeirra aö fá ofsalega
meira í snattkostnað en Ing
ólfur á Hellu, meðan hann
var bændamálaráðherra,
skilja þeir ekki.
Ef litlir karlar komast í
há embætti, kunna þeir sér
ekki hóf.
Halldór fjármálaráðherra
ætti tiJ dæmis að segja upp
starfi bílstjóra síns, eða
borga honum úr eigin vasa,
og sýna þannig í reynd, að
hann vilji spara ríkissjóði
— sjóös okkar útsvarsgreiö-
enda — einhverja peninga
í raun og veru.
Þetta er aö vísu dropi i
hafið. — En segir ekki skáld
ið, að dropi geti breytt veig
heillar skálar?
Nú, dropinn er sigur-
stranglegur í fleiri tilfellum.
Hann molar bergið og get-
ur látið út af flóa í drykkj-
aríláti. — Svo er líka sagt,
að eftir höfðinu dansi lim-
irnir.
ÞAÐ var komið undir mið-
nætti, og Andrew Brown lækn-
ir var að búa sig undir að
hátta eftir mikinn annadag,
þegar síminn hringdi. Eldri
starfsbróðir hans, R. G. Cle-
ments, var í símanum.
„Heyrðu, Brown, geturðu
ekki litið yfir til mín?“ spurði
Clements kvíðafullur. „Það er
konan mín. Ég er hræddur
um að hún sé að deyja.“
„Ég skal koma strax,“ svar-
aði Brown læknir. Hann þreif
rykfrakkann sinn og hattinn,
greip töskuna sína og þaut
út í bílinn. Hann ók hratt til
heimilis Clements læknis í
bænum Southport í Englandi,
skammt fyrir norðan Liver-
pool.
Clements var þrekvaxinn
maður um sextugt. Hann tók á
móti honum í dyrunum.
„Gerðu svo vel að ganga
tíðlega. „Það kann að vera,“
svaraði hann. „Ég skal hringja
eftir sjúkrabíl.“
Á MEÐAN Clements var í
símanum beygði Brown sig yf-
ir helsjúka konuna og opnaði
augnalok hennar með næmum
fingrunum. Hann varð furðu
lostinn, er hann sá í augu
hennar. Sjáöldrin voru saman-
dregin í nálaraugu.
Brown var fær læknir, og
hann vissi strax, að blóðkrabbi
veldur ekki slíkum samdrætti
sjáaldranna. Það eina, sem
hann vissi, að gæti orsakað
þetta, var morfín í stórum
skömmtum. Auk þess vissi
hann, að stór skammtur af
morfíni gat einnig valdið öðr-1
um sjúkdómseinkennum kon-1
unnar, rænuleysi, lágum blóð-'
Clements læknir
var snillingnr
í samræðum og
sundurgerðar-
maður í klæða-
burði.
inn, Brown,“ sagði hann. „Amy
hefur versnað. Ég er hræddur
um að við getum ekki mikið
gert, en ég vildi Ieita álits
annars læknis. Ég hringdi í
Holmes lækni, en hann var
ekki heima.“
Brown vissi að frú Clements
hafði verið veik um sex mán-
aða skeið, og hann hafði heyrt
að hún þjáðist af blóðkrabba.
Hún hafði legið rúmföst mest-
an þennan tíma, en stöku
sinni hafði henni liðið nógu
vel til þess að fara í stuttar
gönguíerðir með manni sínum.
Brown skoðaði hana og
komst að þeirri niðurstöðu, að
hún átti skammt eftir ólifað.
Hún var alveg rænulaus. Slag-
æðin sýndi lágan blóðþrýsting,
og andardráttur hennar var
svo lítill, að hún heyrðist vart
draga andann.
„Ég er hræddur um að þetta
sé vonlítið,“ sagði Brown al-
varlegur í bragði. „Sennilega
er bezt að flytja hana í sjúkra
hús.“
Clements kinkaði kolli há-
þrýstingi og veikum andar-
drætti. En hann gat ekki skil,
ið, hvers vegna blóðkrabba-
sjúklingur hefði fengið morfín-
skammt.
Hann stóð andspænis mikil-
vægri ákvörðun. Hann gat
ekki skilið hvers vegna Cle-
ments hafði ekki tekið eftir
ástandi sjáaldra konu sinnar.
Ætti hann að nefna það við
Clements — spyrja hann hvers
vegna þetta væri svona?
Brown hugsaði málið og á-
kvað að bíða átekta. Hann
vissi að Clements var í æstu
skapi, þar sem hann vissi að
kona l.ans myndi deyja innan
fárra klukkustunda. Auk þess
hafði Clements beðið Holmes
lækni að skoða sjúklinginn, og
Holmes myndi án efa koma
fljótlega. Það væri því hlut-
verk Holmes að skoða sjúkl-
inginn og skila skýrslu um
þá rannsókn.
Clements kom aftur úr sím-
anum. „Þeir ætla að senda
sjúkrabíl strax.“
Fimmtán mínútum síðar kom
sjúkrabíllinn. Frú Clements
var flutt í honum, en Clements
og Brown fylgdu á eftir í bif-
reið Browns. Clements sat þög-
ull mestan hluta leiðarinnar.
„Ég hefi búizt við þessu,“
sagði hann dauflega, „en samt
sem áður er þetta mikið áfall,
þegar það kemur.“
Brown muldraði eitthvað
samúðarskyni. Skömmu seinna
var deyjandi konunni komið
fyrir í sjúkrarúmi, og Holmes
læknir kom. Brown skildi sjúkl
inginn eftir í hans umsjá og
ák heim. Þetta var allt mjög
dularfullt, en hann var þess
fullviss, að málið myndi skýr-
ast við nánari rannsókn á sjúkl
ingnum, og vissulega að kon-
unni látinni.
FRÚ CLEMENTS dó næsta
morgun, 27. maí 1947. Aðrir
sjúklingar og önnur vandamál
áttu hug Browns læknis á
meðan, en blaðafregnir af láti
konunnar næsta dag vöktu
mikla athygli hans.
Þar var stutt frásögn af ævi-
ferli hennar, og hún var sögð
47 ára og hafa látizt úr blóð-
krabba.
Blóðkrabba! Brown læknir
var steinhissa. Það var hugsan-
legt að frú Clements hefði haft
blóðkrabba, en það gat ekki
skýrt samdrátt sjáaldranna.
Hann gat ekki fundið neina
skýringu á því aðra en mor-
fínið.
Brown hugsaði þetta vanda-
mál góða stund. Honum fannst
það ekki viðkunnanlegt að sak
fella einn né neinn, en samt
sem áður fannst honum eitt-
hvað dularfullt við þennan
an dauðdaga; og honum fannst
það vera skylda sín, að gera
yfirvöldunum viðvart og láta
þau framkvæma þá rannsókn,
sem þau töldu nauðsynlega.
Hann sneri sér því til líkskoð-
anda sýslunnar, sem hét Corne-
lius Bolton.
„Guð minn góður!“ sagði
Bolton. „Þetta er alvarlegt
mál. Við verðum að minnast
þess, að Clements er einn mik-
ilsmetaasti læknirinn hér um
slóðir.“
„Ég veit það,“ samsinnti
Brown. „Ég er bara að segja
þér hvað ég sá.“
„Og þú telur að morfín hafi
orsakað samdrátt sjáaldr-
anna?“
„Ég get ekki skilið, hvað það
ætti að vera annað. Sannarlega
ekki blóðkrabbi."
Bolton lét aðstoðarmann sinn
ná í dánarvottorðið. Á því stóð,
að frú Clements hefði dáið úr
blóðkrabba og það var undir-
ritað af lækninum Holmes og
líka Clements.
„Clements er læknir,“ sagði
Bolton. „Hvers vegna tók hann
ekki eftir sjáöldrunum?“
„Ég get ekki svarað því,“
sagði Brown læknir. „Að sjálf-
sögðu var hann í miklum
taugaspenningi.“
„Já, þetta er mjög undar-
legt,“ sagði Bolton. „En aðal-
atriðið er, að grunur liggur á,
að frú Clements hafi ekki dáið
úr blóðkrabba heldur af völd-
um morfíneitrunar."
Hann stóð upp. „Ég vil
þakka þér fyrir að hafa komið
til mí.i með þessar upplýsing-
ar. Ég held að það sé bezt að
fyrirskipa frestun á útförinni,
þar til málið hefur verið rann-
sakað nánar."
— • —
BO.LTON hringdi síðan til
W. H. Lloyds, yfirmanns rann-
sóknarlögreglunnar, og sagði
honum hvað Brown hefði sagt.
„Þetta er mjög sérkenni-
legt,“ sagði Lloyd. „Ég geri
ráð fyrir að líkið hafi verið
krufið að venju. Það er ekki
nema ein leið fær, til þess að
fá úr þessu skorið, og það er
að fyrirskipa aðra líkskoðun.
Ef eitthvað af morfíni finnst,
getum við haldið áfram rann-
sókn málsins.“
W. H. Grace læknir var
fenginn til þess að kryfja líkið
aftur. Nokkrum klukkustund-
um síðar hringdi hann til
Lloyds og skýrði honum frá
því, að útilokað væri að blóð-
krabbi hefði verið banamein
frú Clements. „Ég hefi ekki
fundið nein einkenni blóð-
krabba eða önnur einkenni eðli
legs dauðdaga."
„Jæja, svo að hún hefur þá
ekki hlotið eðlilegan dauðdaga.
Er þetta þá morfíneitrun?“
spurði Lloyd.
„Ég hefi ekki fundið neitt
morfín, og það getur reynzt
erfitt að finna það. Það stend-
ur þannig á því, að mestöll
innýflin hafa verið fjarlægð,
og þar væri helzt að finna
eitrið.“
„Á ég að trúa þessu? Að
þau finnist ekki?“
„Já, það lítur út fyrir að
læknirinn, sem krufði líkið í
fyrra skiptið, hafi fleygt
þeim.“
Lloyd gretti sig, þegar hann
þakkaði lækninum og lagði á.
Hann kallaði á aðstoðarmann
sinn. „Þetta er mjög óvenju-
legt verkefni, sem ég ætla að
fela þér. Ég þarf að biðia þig
um að fara í líkhúsið og leita
þar að innýflum. Ef starfs-
mennirnir vita ekki um þau,
verðurðu að tala við Holmes
lækni. Ég geri ráð fyrir að
hann hafi krufið likið fyrst."
Lloyd vann að rannsókn
málsins og var viss um, að
eitthvað væri bogið við þetta