Ný vikutíðindi - 27.10.1972, Blaðsíða 3

NÝ VIKUTÍÐINÐ!
3
sicyldi hafa komið — núna. Ætli
hann gruni allt?
Jón fékk sér í glasið og
'drakk út. Síðan sneri hann sér
að konu sinni og sagði kankvís-
lega:
„Hvað heldurðu að ég hafi
krækt í, fyrir þig, kona góð?“
„Það veit ég ekki.“
„Gettu.“
„Kaffimiða?“
„Nei.“
„Hrærivél?“
„Nei.“
„Ja, þá veit ég það ekki. Viltu
ekki segja mér það?“
„Sjáðu sjálf,“ sagði Jón og
rétti henni kassann með silki-
sokkum Lárusar. „Ég gef þér
þessa vandfengnu vöru í tilefni
dagsins.“
Lárus sá allar vonir sínar
hrynja. Karlinn var fjandanum
slyngari. Hann lézt ekkert
skilja, en skildi þó allt. Nú var
bara að sleppa sem fyrst, áður
en karlinn yrði ör af víninu —
því að þá gat hann tekið upp á
einhverju —• hæglátir menn
urðu oft illa reiðir. Hann varð
að sleppa — og láta þeim allt
eftir — ástarævintýrið — vín-
ið — og silkisokkáha. Hér
þýddi ekkert að steyta görn.
Nú hafði Ásta lagt hendurn-
ar um hálsinn á manni sínum
og kyssti hann innilega. Það
var gullarmband um úlnlið
hennar.
Lárus notaði tækifærið og
laumaðist út.
Um leið og hann smaug út
um útidyrnar tautaði hann í
barm sér:
„Já, verzlun er alltaf verzl-
un.“

KOMPAN
Kínverjar. - „Djúm-djúm”.
Spámennska. - Umferðin og slysin.
Stefnumút
• •
Okufantar.
^tnaiaqa etfth
Raggi klifraði upp á vegginn
og lét sig falla niður í húsa-
garðinn, sem umkringdi vill-
una. Þegar hann kom niður í
blómabeðið í garðinum, leit
hann á klukkuna. Hún var rúm
lega hálf ellefu — hann mátti
engan tíma missa.
Hann stefndi heim að húsinu,
í áttina að austur-álmunni, því
að þar var svefnherbergi Dóru!
Dóra! Hann brosti í myrkr-
inu. Hvílík stúlka! Mikið vildi
,hann gefa til þess að hún gajti
tekið ákvörðun, annað hvort til
hins betra eða verra.
, Auðvitað var hún dauðhrædd
við foreldra sína, og þau voru
ekkert hrifin af því að eldri
dóttir þeirra giftist umferðar-
sala. Og ef þau voru ekki hrifin
af einhverri hugmynd, þá var
það sama sem að sú hugmynd
væri algerlega útilokuð!
Hann var kominn að auða
svæðinu umhverfis húsið, og
læddist nú gætilega þvert yfir
akveginn.
Mikið skrambi hafði hann ver
ið slyngur, þegar hann náði sam
bandi við Jenný, yngri systur
Dóru. Hvað skyldi hún annars
vera gömul — átján — nítján
ára? Hvað sem því leið, þá
hafði hún að minnsta kosti nóg
bein í nefinu — foreldrarnir
hræddu hana ekki! Hún hafði
staðið sig eins og hetja við að
flytja skilaboð á milli. Hann
myndi hafa tapað öllu sambandi
við Dóru, ef Jenný hefði ekki
hjálpað þeim!
Og nú var svo komið, að ann-
aðhvort var að hrökkva eða
stökkva. Því foreldrar Dóru
höfðu ákveðið að pússa hana
saman við einhvern Willa Nest-
or, sem var þarna úr nágrenn-
inu, einn af þessum ungu græn-
ingjum, með kvai'nir í stað
heila og nóg af peningum í
handraðanum. Svo að Raggi
varð að hitta hana, og hafði
sent henni skilaboð með Jenný.
Hann var nú á leiðinni á það
stefnumót.
Þetta var úrslitatilraun hans
við að halda í hana.
Hvern fj...... skipti það
máli, þó hann væri aðeins um-
ferðarsali?
Hann stóð sig vel, ekki bar á
öð«u. Hvers vegna ætti hann að
£tei)en IfcuHCf
þola það, að honum væri ekki
gert jafn hátt undir höfði og
öðrum?
Bara ef Dóra hefði bein í nef-
inu eins og Jenný, þá myndi allt
falla í Ijúfa löð.
Nú varð hún að taka ákvörð-
un í kvöld. Annaðhvort yrði
hún að standa uppi í hárinu á
foreldrum sínum og giftast
honum, eða að öðrum kosti var
öllu lokið á milli þeirra. Það
var sannarlega kominn tími til
þess, að hann fengi að vita eitt-
hvað ákveðið.
Hanri ■ stökk yfir nokkur
blómabeð óg .var brátt kominn
að svölunum við svefnherbergi
Dóru..
Sterkir vafningsviðir þöktu
húshliðina, og að andartaki
liðnu var hann kominn upp á
svalirnar.
Um leið og hann ætlaði að
opna dyrnar, sem lágu út á sval
irnar, kom fínleg kvenhönd út
um gættina, tók í hönd hans og
togaði hann innfyrir.
Hann faðmaði grannan líkama
að sér, þrýsti henni innilega að
brjósti sér, og fann þrýstnar og
heitar varir hennar með sínum,
áfergjufullur, ákafur.
Ah, — hvílík kona. Hann
hafði aldrei notið þess jafn inni
lega að kyssa Dóru — hún hafði
aldrei fyrr lagt svo mikið í
kossa sína. En smátt og smátt
varð honum ljóst, að þessi kona
var lágvaxnari og fjaðurmagn-
aðri en hann minnti að Dóra
væri, og auk þess var hún nú
að reyna að losna úr faðmlög-
um hans.
,,Hæ,“ röddin virtist ókunn-
ug. „Viltu gera svo vel og stilla
þig, gæðingur?“
Hann sleppti henni sam-
stundis og tapaði henni í myrkr
ið.
Það heyrðist svolítill smellur,
og ljósið frá svefnherbergis-
lampanum sýndi honum mis-
tök hans.
„Jenný .. .!“
Hún sat á rúminu, klædd
næfui'þunnum silkislopp utan
yfir enn þynnri náttfötum. Ah,
— hvílík opinberun. Hönd hans
skalf, er hann lagaði slifsið sitt.
Hún leit glettnislega framan í
hann.
Framh. á bls. 4
Vitað er að Kínverjar hafa í hartnær
hálft ár verið á höttunum eftir hentugu
húsnæði fyrir sendiráð. Fulltrúar Al-
þýðulýðveldisins hafa dvalizt hérlendis
mánuðum saman í húsnæðisleit, en að
því er virðist ekkert orðið ágengt, eða
réttara sagt hafa ekki fundið það, sem
þeir þykjast geta gert sig ánægða með.
Nú hefur það hins vegar kvisazt, að
kínverskir séu í þann veginn að kaupa
húseign í Garðastræti no. 39. Sagt er
að Kínverjar hafi boðið of fjár í hús-
eignina, en núverandi eigendur eru, eft-
ir því sem næst verður komizt, Kjartan
á Guðnabakka, Kristján í Últíma og
Ragnar í Markaðinum.
Sagt er, að það sem Kínverjar sjá
öðru fremur við húseign þessa, sé það,
hve vel hún er staðsett í borginni. Rit-
höfundasambandið og Vinnuveitenda-
sambandið er alveg á næstu grösum, að
ekki sé talað um Rússneska sendiráðið;
en ástæða er til að haí'a auga með Rúss-
um.
Með sterkum kíki mun vera hægt að
sjá inn unt gluggann á ameríska sendi-
ráðinu(I), sem er að vísu hinurn megin
við Tjörnina; hvergi sést ameríska sjón-
varpið betur en á þessum stað í borg-
inni, enda hægt að sjá suður á Mið-
nesheiði úr þakgluggum hússins.
Þá eru höfuðstöðvar Sjálfstæðisflokks-
ins í næsta húsi og Alþingishúsið í beinu
skotmáli ef mikið liggur við.
Sem sagt, eins og Kínverjar segja svo
oft: „Djúmm-Djúmm-djávádjá“, sent á
íslenzku útleggst í lauslegri þýðingu
„hreint ekki sem verst“.
Margar góðar sögur eru sagðar af Þor-
Iáki Jónssyni, föður Ölafs Þorlákssonar
sakadómara, og vafalaust margar sann-
ar. Hér er ein, sent sögð er dagsönn.
Eitt sinn kont Þorlákur að máli við
Jónas Guðntundsson píramídaspámann
og segir:
■ ■■•■■•■■■■■■■■■■M-H ■«*■«■■■•■«■*
„Hvernig er hægt að hætta að
drekka?“
„Með því að tala við Jesú,“ svaraði
spántaðurinn.
„Nei, þá tala ég nú frekar við hana
Margréti á Öxnafelli,“ svaraði Þorlákur
unt hæl.
Brýn þörf er á því að fara að endur-
skoða þær kröfur, sem gerðar eru til
aksturshæfni fólks og það þá ekki hvað
sízt aldraðs fólks.
Það er að vísu staðreynd, að ungl-
ingar á aldrinunt 17—18 ára valda einna
flestum umferðarslysununt, en eigi að
síður vita allir, að aksturshæfni þeirra
er sáralítið ábótavant í flestunt tilfell-
unt, ef undan er skilin árátta unglinga
að aka eins og vitfirringar á ofsahraða
í umferðinni.
Rétt er það, að kröfur til bílprófs
hafa á undanförnum árum verið auknar
að mun, en þær kröfur virðast að ntestu
vera bóklegar. Umbúðalaust er talsvert
af gamalntennum undir stýri hér í borg-
inni, fólk, sem teljast verður stórhættu-
legt bæði sér og öðrunt.
Og enn einu sinni er vert að minna
á, að lögregla þarf að gera sér það Ijóst,
að hún ltefur fleiri skyldum að gegna
gagnvart ökumönnunt en að sekta þá J
fyrir að leggja bílum sínunt ekki alveg ■
sent skyldi.
Hvernig væri að fara að hafa ögn 5
nteira auga með ökuföntum, sem ár eftir
ár komast upp með að stunda kappakst- ■
ur bæði í miðborginni sem og í íbúðar- ■
hverfum, þar sem úir og grúir af börn- ■
um að leik á hinum dæmigerðu leikvöll- ■
um höfuðborgarinnar, götunum.
Hljóðkútalausir á ískrandi dekkjum !
djöflast þessir níðingar um göturnar ár Z
eftir ár, án þess að lögreglan virðist sjá ;
þá.
Undir smásjá með ökufanta af þessu ■
tagi!
ASSA.