Ný vikutíðindi - 27.10.1972, Blaðsíða 6

6
NÝ ViKUTÍÐttSfÐI
YFIRHEYRSLA
Þótt ekki geti kallazt langt
í kaupstaðinn að heiman, þá
fer ég samt ekki oft þangað.
Kannske einu sinni í viku.
Þegar maður vnnur allt heima
hjá sér, þá er engin þörf á því
að fara oftar.
Þennan dag hafði ég farið
þessa venjulegu ferð og komið
heim um hálf-átta leytið — líka
alveg eins og venjulega.
„Halló, elskan! Skemmtir þú
þér vel?“ sagði Elísabet.
Hún segir þetta ævinlega. Og
þegar ég hef sagt: „Já, þakka
þér fyrir, elskan,“ og kysst
hana, lætur hún það gott heita.
Ekki þó í þetta sinn.
„Hvert fóstu?“ spurði hún,
þegar við sátum að kvöldverði.
„Til London. Það veiztu vel,“
svaraði ég.
„Já, en hvar komstu í Lon-
don?“
„Ó, það veit ég ekki. Á þessa
venjulegu staði.“
„Hverjir eru þessir venju-
legu staðir?“
Ég ieit undrandi á hana.
Svipur hennar var óvenjulegur
— harður og ákveðinn. Hún
hafði eitthvað sérstakt í huga,
á því lék enginn vafi.
„Við skulum sjá. Ég kom á
Waterloo-stöðina um ellefu-
leytið. Þaðan fór ég beint til
Fleet Street —“
„Með strætisvagni pða peð-
anjarðarlest?“ spurði Elísabet.
„Hvorugt — gangandi,“ mér
fannst ég hafa svarað vel fyrir
mig með þessu, þótt mér væri
ekki alveg ljóst hvers vegna.
„Hvers vegna gekkstu?"
„Ég hafði nægan tíma og
mér finnst alltaf gaman að
ganga yfir ána.“
„Hvernig stóð á sjávarföll-
um, var fjara eða flóð?“
Ég leit aftur á Elísabetu
enn meira undrandi en í fyrra
skiptið. Hvers vegna var hún
að spyrja mig um öll þessi
smáatriði.
„Það var hækkandi — flóð
sem sé.“
„Ég skil. Haltu áfram.“
„Ja — þetta er nú eiginlega
allt og sumt.“
„Þú gekkst eftir Strandgöt-
unni cg upp í Fleet Street,
var það ekki? Mættirðu nokkr-
um, sem þú þekktir á leið-
inni?“
Hafði einhver séð mig án
þess að ég tæki eftir? En hvað
um pað, ég var með hreina
samvizku.
„Ég tók ekki eftir neinum
sérstökum, elskan mín.“
„Og svo fórstu að sinna
verzlunarerindum?"
„Já, ég hitti þessa venjulegu
menn.“
„Herra Brickley hringdi '
morgun og spurði, hvort þú
kæmir til borgarinnar í dag,“
sagði Elísabet.
„Ég veit það. Hann sagði
mér það. Hann hlýtur að hafa
hringt rétt eftir að ég fór.“
„Já, rétt á eftir,“ viður-
kenndi Elíabet. „Hvað varstu
lengi að ljúka af verzlunarer-
indum þínum?“
„Ekki mjög lengi. Ég var bú-
inn um eitt-leytið.“
„Varstu búinn svo snemma!"
sagði Elísabet og leit á úrið.
„Nú, hvað er þetta, þú veizt
að ég er alltaf allan daginn,
þegar ég fer á annað borð.“
„Já, ég veit það,“ sagði Elísa-
bet. Mér fannsa hún vera hálf
þurr á manninn.
„Hvað fórstu að gera klukk-
an eitt?“
„Hvað gengur eiginlega á!“
sagði ég ergilega. En svo stillti
ég mig. Ég vissi, að ég var sak-
aði billiard dálitla stund.
„Þú spilar aldrei billiard,“
sagði hún strax.
„Jæja, bob þá,“ sagði ég og
gat ekki gert að því að roðna
eins og ég væri að skammast
mín iyrir eittthvað.
„Bob — e-hm? Og móti
hverjum spilaðirðu?“
„Ég — ég veit það ekki hvað
þeir hétu.“
„Svo! En hvað það var skrýt-
Meiiit skililu varast að íyljíja off
iiákva‘inlc^a öllum ráAlcggí iii*iim.
scm þcir sjá í límariíiim varöandi
sainbúA lijjóna.
laus, en ég vissi líka, að ef
maður missir stjórn á skapi
sínu, lítur það ævinlega grun-
samlega út.
„Ég fékk mér að borða.“
',,Einn?“ spurði Elísabet og
hálf-sönglaði um leið.
„Já, einn, og ef einhver hef-
ir sagt þér eitthvað annað, þá
hefur sá hinn sami logið í
þig,“ hreytti ég út úr mér. „En
þótt ég segi að ég hafi borðaö
einn, þá borðaði ég að minnsta
kosti með fimmtán öðrum. Ég
fór í klúbbinn og þar er eitt
stórt kringlótt borð eins og þú
veizt.“
„Hvað borðaðir þú?“
Það var komið þvílíkt æði á
mig. að ég gat ekki munað það
í svip.
„Við skulum nú sjá — ég —
ég — hm —“
„Skrýtið að gleyma hvað
maður borðar!“ Hún lyfti brún-
um.
„Ég fékk steikta ýsu og lauk
og tvíbökur og ost,“ rausaði
ég út úr mér og sleppti að
minnast á súpuna og rúnn-
stykkið, til þess að matseðill-
inn hljóðaði sparsemdarlega.
„Svo þú varst í klúbbnum?“
sagði Elísabet og lifnaði öll.
„Hver sagði að ég hefði ekki
verið þar.“
„Ó, enginn.“
Ég lagði frá mér hnífinn og
gaffalinn.
„Hvað á þetta allt að þýða?
Ég fer þangað ævinlega.“
Hún hafði þó ekki farið að
hringja?
En dyraverðirnir okkar eru
vel tamdir. Þegar kona ein-
hvers hringir, þá svara þeir
ævinlega: „Ég skal athuga mál-
ið, frú.“ Svo koma þeir til
manns og spyrja með kindar-
legum svip: „Eruð þér í
klúbbnum, herra?“ Þeim hefði
áreiðanlega ekki dottið í hug
að segja að ég væri ekki í
klúbbnum.
„Hvað gerðirðu eftir mat?“
sagði Elísabet jafn róleg og á-
kveðin og fyrr. Ég hnyklað:
brýnnar. Mér fannst eins og
ég væii að reyna að búa mér
til einhvers konar ólöglega fjar
verusönnun.
„Ég fór inn á krá og fékk
mér glas og rabbaði þangað ti!
kránni var lokað. Það var auð-
vitað klukkan þrjú, að sjálf-
sögðu. Svo fór ég og spil-
ið — að vita ekki við hvern
maður spilar.“
„Alls ekki, klúbburinn er
fjölmennur, eins og þú veizt.
Þeir nafa líklega verið nýir fé-
lagar — eða þá gamlir.“
„Ég skil,“ sagði Elísabet með
áherzlu. „Og hver vann?“
„Ja, satt að segja þá unnum
við fyrri leikinn, en töpuðum
þeim seinni.“
„Og þú varst í klúbbnum all-
an tímann. Hvað var klukkan
þegar þú hættir að spila bob?“
„Það hef ég enga hugmynd
um. Ég á við — flýtti ég
mér að bæta við, „klukkan
hlýtur að hafa verið orðin fjög-
ur. Svo fór ég og fékk mér te.“
„Með hverjum?“
„Með sjálfum mér úti í
klúbbforstofunni, við lítið borð
í hægindastól. Þjónninn, sem
færði mér það heitir Clarense
og skiptir í miðju enni.“
„Og hvað eftir teið?“
„Las ég blöðin. Þvoði mér
og greiddi. Þá var klukkan órð-
in sex. Svo leit ég inn í krána
og talaði við nokkra kunningja
mína yfir bjórkollu. Klukkan
kortér fyrir sjö fékk ég mér
bíl — fór í neðanjarðarlestinni
til Waterloo og nú er ég kom-
inn hingað,“ sagði ég og prís-
aði mig sælan yfir að dagurinn
skyldi vera búinn.
„Jæja,“ sagði Elísabet. „En
hvað hétu þessir, sem þú
drakkst með bjórinn um kvöld-
ið?“
Þetta var síðasta hálmstráið.
Ég stóð upp og kastaði servíett-
unni frá mér.
„Hvaö í ósköpunum gengur
eiginlega að þér, kona; hvað
ertu að fara? Út með það!“
hrópaði ég. „Hvaða grunsemd-
ir ertu með. Heldurðu að ég
hafi tarið að skemmta mér
með ijóshærðri hispursmey,
eða drukkið og svallað á ein-
hverjum neðanjarðarstað? S,tol-
izt í fjárhættuspil? Eða ■—■“
Ég gat ekki munað eftir néinu
fleiru í bráðina. Raunamædd-
ur hlassaði ég mér ofan í sóff-
ann og greip fyrsta tímaritið,
sem ég kom auga á.
Það var eitt af þessum
kvennaheimilisritum, sem Elísa
bet kaupir í hundraðatali. Ég
byrjaði að lesa grein, sem hét
„Elskar maðurinn þinn þig enn
þá?“ „Vertu ekki alltof viss
um manninn þinn,“ byrjaði ég
að lesa. „Sýndu að þú hafir
áhuga á honum. Þegar hann
kemur heim á kvöldin, þá
spurðu hann hvað hann hafi
verið að gera um daginn. Karl-
menn hafa mjög gaman að tala
um störf sín (hégómagirnd) og
þótt þér leiðist að hlusta á
það, þá verður hann glaður
og hreykinn og heldur að þú
—.“ Það heyrðist andvarp frá
hurðinni. Ég stökk á fætur.
„Fyrirgefðu mér, elskan, að
ég tók þetta illa upp fyrir
þér — ég vissi ekki að þú læs-
ir svona ritsmíðar.“
„Ég geri það heldur ekki oft-
ar,“ sagði Elísabet. Svo kyssti
hún mig og reif blaðið úr rit-
inu og fleygði því í eldinn.
(Þýtt).
Hitt og þeíta
Óhermannlegur leikari
Gamanleikarinn Phil Silvers
lék yfirliðþjálfa í Hollywood-
mynd. í hádegisverðarhléinu
flýtti hann sér út í veitinga-
stofu skammt frá kvikmynda-
verinu og til þess að spara
tíma fór hann ekki úr einkenn-
isbúningnum.
En það hefði hann ekki átt
að gera. Fyrst var honum rnein
aður aðgangur að veitingasaln-
um, því þar var ekki óskað
eftir lágt settum foringjum
sem gestum. Því næst hund-
skammaði liðsforingi hann fyr-
ir að heilsa ekki að hermanna-
sið, og loks úthúðaði höfuðs-
maður nokkur hann fyrir, hvað
hann væri „óhermannlega gild-
ur um mittið.“
Sálfræðingur ver
tengdamæður
Enskur prófessor í sálfræði
hefur skrifað grein til varnar
tengdamæðrum, þar sem hann
heldur því fram, að þær verða
oft að þjást óverðskuldað
meira en flestir aðrir.
„Persónulega þekki ég til
margra illdeilna, þar sem
tengdamóðir á í hlut, en sem
í flestum tilfellum var öðrum
að kenna,“ segir hann. „Tengda
mæður eru góðar, þegar hægt
er að nota þær sem barna-
gæzlur og fjárþúfur, en að öðru
leyti virðast þær vera hunds-
aðar. Ef nokkur stétt ætti að
stofna með sér hagsmunafélag,
þá væru það tengdamæður.
Ég álít að þær gætu aflað
sér talsverðra réttinda, ef þær
tækju sig saman um:
1) Að neita að sitja yfir
börnum.
2) Að neita að lána peninga.
3) Að hóta því að eyða því
sem þær eiga, í stað þess að
láta vanþakklát börn (og raun
ar líka tengdabörn) fá peninga
sína og eignir í arf, þegar sá
tími kemur.“
ViIIti á sér heimildir
ítalinn Tommasco Pintos
hafði yndi af að ferðast „á
þumalputtanum“ eins og það
er kallað. En því miður óku
flestir hílarnir framhjá honum
án þess að hann væri virtur
viðlits.
Hann tók því þá til hragðs
að fara í kvenmannsföt, og það
var eins og við manninn mælt
— bílstjórarnir kepptust um að
taka hann upp í.
En, æ, æ og ó, ó — nú sit-
ur hann bak við lás og slá,
vegna þess að hann hefur villt
á sér heimildir.
Nákvæmni
Amerískur nýliði í lögregl-
unni hafði handtekið drukkinn
mann og skrifaði eftirfarandi
skýrslu:
„Samkvæmt Iögum er sá
maður talinn drukkinn, sem
getur hvorki staðið á fótunum
né drukkið meira. Hinn hand-
tekni gat ekki staðið upp, og
hann gat ekki heldur drukkið
meira, þc It hann ætti lögg eft-
ir í vasapela. Með tilliti til
þessara staðreynda áleit ég
hann vera drukkinn. Þess
vegna handtók ég hann.“
Þá flýði hún
Ung hlaðakona við enskt
vikuhlað var í New York að
kynna sér borgina. í einum af
ferðapistlum sínum segir hún
m.a. frá heimsókn sinni til svo-
kallaðs danshúss.
Hún segir svo frá:
„Ég var ekki fyrr komin inn
í danssalinn en strákur í þröng
um buxum og méð sítt hár
ávarpaði mig. Hann bauð mér
upp með orðunum: „Elskan,
eigum við ekki að skaka okk-
ur svolítið saman?
Seinna um kvöldið var það
annar, sem aumkaði sig yfir
mig og sagði: Komdu, skvísa,
ef þú ert ekki of stirð og gigt-
veik!
Þegar ég hafði dansað við
hann, flýði ég ...“
„Unaðssemdir“ söngsins
Frá Detroit berast þær frétt-
ir, að úrsmiður þar í borg hafi
skilið við eiginkonu sína, sem
árum saman hafði gert hon.mi
lífið loitt með því að syiigja
dægurlög; það er að segja: nún
hélt sjálf að hún syngi, en í
rauninni skrækti hún verr en
köttur í tungsljósi.
Hvuð eftir annað báð úr-
smiðurinn hana um að tempra
þessa starfsemi, en ekkert stoð-
aði. Hún svaraði bara:
j „Þú hefur ekkert vit á söng.
i vinur minn. Lokaðu augunum,