Ný vikutíðindi - 27.10.1972, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
OPIN HÖFN
Tvær dömur afgreiða heila
skiphöfn á sólarhring
Reykvískir borgarar spyrja: Hvað ætlar hafnarstjórnin
að láta þetta iíðast lengi?
„Heltlurðu að það sé eitt-
hvað mikið,“ svaraði ungl-
ingsstúlka, sem blaðið hitti að
máli á dögunum, eftir að haí'a
frétt að hún og stallsystir
hennar gerðu það býsna gott
við að selja sig í útlendu skipi
hér í höl'ninni.
Blaðið fregnaði, að stúlka
þessi liefði legið í skipi i rúm-
an , sólarliring og hel'ði öll
skipsliöfnin, að Jjúrmannin-
um undanskildum, haft sam-
ræði 'við liana á þessum tíina,
ckki færri en tuttugu meiin
í fullu fjöri. (Búrmaðurinn
er hómmi).
„Eg hefði alveg cins gelað
tckið fjörutíu,“ sagði þessi
þokkadís og brosti sínu lcg-
ursta brosi, en þá kom að
vísu í Ijós, að augntönnina
vantaði.
Það hefur til skamms tíma
verið álit manna, að hérlendis
þrifist ekki vændi í þeim
skilningi, sem ol tast cr lagð-
ur í það orð; sem sagt að
konur seldu sig fyrir ákveð-
ið verð, hverjum sem hafa
vildi. Nú virðist landinn vera
að komast á það menningar-
stig, að slík þjónusta sé hér
fyrir liendi, ef leitað er á rétt-
um stöðum.
Blaðið liafði liaft óljósan
grun um, að tveir piltar uní
tvilugt stunduðu þá iðju að
útvcga mönnum „drátt“ —
cins og það er kallað — gegn
sanngjörnu gjaldi, og virtisl
sem þrjár stúlkur væru fast-
ráðnar, en nokkrar til viðbót-
ar höfðu þetta svona til að
(Irýgj a tekj urnar.
Þcgar svo vaktmaður við
höfnina sagði blaðinu.frá at-
fcrli framangreindrar stúlku,
létum við til skarar skríða og
náöum tali af henni. Hún
var í íyrstu treg aö tjá sig
um iöju sína, en leysti svo
frá skjóöunni, þegar búið
var að hella ofan í hana
vægum skammti af brenni-
víni og lofa hátíölega aö
segja ekki til nafns.
„Þetta byrjaöi bara með
að Jói (við notum það nafn),
sem þá vann á Velinum, var
alltaf að kynna okkur fyrir
Ameríkönum suðurfrá, og
það endaði auðvitað eins og
gengur oft með því, að niaður
lenti í rúminu með þeim. Ég
ætlaði svoscm aldrei að fara
að taka peninga fyrir að sofa
hjá. Það var eiginlega Jói,
scm stakk fyrst upp á því. Nú
og hvers vegna ekki? Svo fór
jjetta bara að aukast, og núna
dettur mér svo ekki í hug að
leggjagst mcð einliverjum ó-
kunnugum kalli, nema taka-
fullt gjald. Jói fær svo lielm-
inginn og ég hinn helming-
inn og svoleiðis er það líka
með liinar stelpurnar.“
Þegar tíðindamaður blaðs-
ins spurði stúlkuna, hvort
það hefði verið rétl að hún
liefði lagzt með allri skips-
liöfninni umræddan sólar-
hring, sagði liún að það gæti
svosem vel verið, Jói liefði
tekið við einni upphæð fyrir
alla skipshöfnina og farið svo
Framh. á bls. 4.
Hvað er ein sjómíla löng?
Hún er 1852 m. - Úr sögu landhelginnar
Margir munu þeir vera, sem
hafa ekki hugmynd um hvaS
sjómíta er löng og gera sér því
ckki ljósa grein fyrir því, hvaÖ
átt er við meö 50 mílna land-
helgi.
í 15. thl. Ægis þ. á. (ritstjóri
Már Etísson), er fróðleg grein
um sögu landhelginnar. Þar
segir meðal annars:
Árið 1631 gaf Kristján fjórði
út leyfisbréf handa einokunar-
félagi, sem þá hafði einokun á
íslandsverzlun, og í þessu leyf-
isbréfi er landhelgi íslands í
fyrsta sinn nákvæmt tiltekin.
Einokunarfélaginu var gefið
leyfi til að taka hvalveiðiskip
og duggur (sem vafalaust hafa
verið þorskveiðiskip) — inn-
an 6 mílna, nema brezk skip
innan 4 mílna.
Á þessum tíma, eins og
reyndar enn, var mílan mjög
ógreinileg mælieining og ekki
sú sama í öllum Evrópulöndun-
um. Mílan var ,,vika sjávar“,
(league) og það er haldið að
Danir hafi á þessum. ,tíma (talið
hana einar 8 jarðmálsmílur,
sem nú eru jafnan nefndar
sjómílur, 1852 metrar, en þa'ð
er sextugasti partur ú breidd-
arstigi, og eftir því hefði land-
helgin við upphaf þessa tíma-
bils verið 32 sjóm. fyrir brezk
skip en 48 sjóm. fyrir öll önn-
ur útlend skip, það er að segja
Framh. á bls. 4

Kíkirí
Brúðkaupsveizlunni var
lokið og brúðkáupsnóttin
var í vændum. Brúðguminn
var ákaflega feiminn, og
þcgar liann fór að hátta, hað
liann sína útvöldu að snúa
bákinu að sér.
Brúðurin var aftur á móti
upptekin við að taka upp
„baby-doll“-náttkjólinn,
sem móðir hcnnar hafði gcf
ið lienni. Þegar hún lyf ti upp
þessari kvenlegu flik, sagði
liún undrandi:
„Nci, sko, livað hann er
lítiU."
Brúðguminn sneri upp á
sig og sagði móðgaður:
„Og þú, sem lofaðir að
kíkja ckki!'5
stóð í anddyrinu á hótél-
inu sínu og var að bjástra
við sígarettusjálfsalann,
sem var eitthvað klikkaö-
ur. Af slysni missti hann
tak af handfanginu og rak
um ieið olnbogann í brjóst
ið á ungri stúlkuj sem
gekk fram hjá í sama bili.
„Mikið pykir mér þetta
leitt,“ sagði hann, „en ef
hjarta yðar er eins mjúkt
og brjóst yðar, þá munuð
þér áreiðanlega fyrirgefc
mér.“
„Já, það er ekkert að
fyrirgefa,“ sagði hún með
blíðu brosi. „Og ef allur
krovpurinn á yður er eins
harður og olnboginn, þá
er herbergið mitt nr. 612“
~K
Lán í óláni
Ungur sölumaður, sem
var staddur í New York,
~K
„Shake“
Fararstjórar feröamanna-
hópa lenda oft í mestu
vandræöum í Afríku,
vegna þess, hversu erfitt
er aö finna þar salerni.
Þetta bendir til aö eitt-
hvað sé hæft í þeirri frétt,
aö’ hinn vinsæli dans
„shake“ sé fundinn upp í
kvennaskóla 1 Afríku, þar
sem voru 700 námsmeyjar
en aöeins eitt salerni!
Maðurinn sagði. . .
— Það er mér með öllu
óskiljanlegt, að konur
skuli undantékningalaust,
hafa bara eina tungu.
— Ég er að velta pví fyr-
ir mér, hvernig mœðurnar
hafa lœrt allt það, sem
þœr vara dcetur sínar við.
Nokkrir stuttir . . .
— Pabbi, ég held aö Jón
meini þetta alvarlega með
okkur. Hann er að spyrja
mig, hvort ég sé farin aö
fá atvinnu.
★
Tvær regnhlífar stóöu í
regnhlífagrind. Svo var
göngustaf stungiö í grind-
ina.
Þá sagöi önnur regnhííf-
in viö hina: „Gu-uö —
stríplingur!“
★
Göamála kona hringdi til
slökkviliösins og sagöi:
„Þaö er maöur aö reyna
aö klifra upp til mín!“
„Heyriö þér mig,“ var
svaraö, „þetta er hjá slökkvi
liöinu, en ekki lögreglunni.“
„Ég veit þaö,“ sagöi dam-
an, ,,en hann vantar siga,
skiljiö þér!“
★
Frú Guörún: „Vinur
minn. Leiöist konunni
þinni ekki, þegar þú ert
aö ralla meö mér?“
Siguröur: „Ekki í kvöld,
aö minnsta kosti. Þegar
ég var aö fara, droppaöi
maöurinn þinn inn meö
eina sterka meö sér.“
★
„Af hverju lokaröu aug-
unum, þegar þú kyssir
mig?“
„Líttu í spegil.“
★
Og svo var þaö stúlkan,
sem var svo mögur, aö þeg
ar hún gleypti sveskju-
stein, fluttu þrír ungir
menn af landi burt.
★
„HefurÖu tekiö eftir því,
aö kærastan hans Helga
er ekki sérlega gáfuö.“
, „Já, hún vildi ekkert
hafa meö mig aö gera,
þegar ég leitaöi á hana
um daginn.“
★
„Jæja, hvað sagði ungi
Iæknirinn, þegar þú baðst
hann um að sanna þér það
svart á hvítu, að hann elsk-
aði þig?“
„Hann bauðst til að skoða
mig fyrir ekki neitt. ..
•
„Kysstu mig.“
„Gleymdu ekki að ég er
dama.“
„Það man ég vel. Held-
urðu kannske að mig myndi
langa til að kyssa karl-
mann ?“
Og svo var það ljóshærða
stúlkan, sem svaraði vini
sínum, þegar hann bað hana
um stefnumót.
„Því miður, elskan, ég
ætla að giftast í dag.
Hringdu eftir þrjár vikur,
því þá verð ég komin »r
brúðkaupsf erði n n i.