Ný vikutíðindi - 03.11.1972, Blaðsíða 3

NÝ VlKUTÍÐINDl
3
Hofgoðinn Þórður bjálki,
minnti á, að gömul reynsla
hefði sannað, að nauðsynlegt
vseri að fórna dyggð ungrar
jómfrúar á altari ásaguðsins
Þórs, en líkneski af honum var
í hofinu, sem reist var í fórn
arlundinum.
Bjálki var á þeirri skoðun,
að jómfrú ísoid væri sú kona,
sem gædd væri öllum þeim eig-
inleikum, sem líklegastir væru
til að blíðka goðin svo, að þau
létu regn falla til jarðar á ný.
Tillaga Þórðar varð ofaná,
og hann bauðst til að vera inni
í hofinu meðan fórnin færir
fram.
Þetta sama kvöld bai’st til-
kynning þess efnis, að jómfrú
ísold, myndi sem góður sam-
borgari, taka á móti örlögum
sínum möglunarlaust.
ísold var nú prýdd og
skrýdd eftir öllum kúnstarinn-
ar reglum, sem væri hún að
ganga til brullaups, og um
miðnættið var gengið með
hana til hofsins. Þórður læsti
hana inni. Því næst hélt hann
stutta ræðu yfir fólkinu, sem
stóð fyrir utan.
Ekki leið ísoldu alls kostar
vel þarna, sem hún stóð alein i
myrkrinu fyrir innan læstar
dyr hofsins, hvað heldur var
ekki von. Henni hraus hugur
við að hugsa til þess, hvernig
goðið, sem var úr tré, myndi
bera að við að taka á móti
fórn hennar. En hún lét sér
ekki til hugar koma anr.að en
goðið væri þess megnugt að
skerða jómfrúdóm hennar.
Mjög fljótlega sást móta fyr-
ir einhvers konar veru í dimm-
asta horni hofsins. Jómfrúin
gat með naumindum stillt sig
um að æpa upp.
„Halltu þér í stilli, ungfrú,“
•heyrðist nú rödd Þorkels þund-
urs. „Þetta er bara yðar auð-
mjúkur þjónn. Það gleður ir.ig
stórlega að við hittumst aftur.“
Hann beið þess ekki að
hverfa að því, sem frá var
horfið fyrr um daginn, og
lagði arminn um mjúkt mitti
stúlkunnar.
„Mig uggir, að við kunnum
að' vekja reiði goðanna,“ svar-
aði ísold, og gerði þó ekki
neina alvarlega tilraun til að
komast undan manninum.
„Það er ætlunin, að ég fórni
Þór dyggð mína,“ útlistaði hún.
Þorkell, sem jafnan hafði
verið frjálslyndur í trúarefn-
um, blés í skegg sér, benti a
skurðgoðið og mælti: „Þessi
trjámaður er ekki fær um að
lyfta minnsta fingri á skrokk
sínum, hvað þá þeim, sem
þyngri eru.“
Þorkell sparn nú af lítils-
virðingu í bakhluta goðsins,
sem féll við af undirstöðu
sinni, og höfuð, armar og fæt-
Ur skildust frá búknum, eins
og allt væri þetta fúið af elii.
Þorlcell athugaði fullur við-
bjóðs það sem eftir var af goð-
inu. „Skömm fyrir goðspekina,
að svona skuli vera búið í pott
inn. Það eina, sem er einhvers
virði, eru klæðin. Ég held ég
verði að fá þau léð sem snöggv
ast.“
Að svo búnu beindi hann at-
hygli sinni aftur að jómfrúnni
og gerði henni alveg ljóst, að
hann væri meira en reiðubúinn
til að taka á móti fórn henn-
ar, Kjörinn til þess af æðri
máttarvöldum.
Og ísold, sem þegar var bú
in að sætta sig við, að dagar
hennar sem dyggðum prýdd
jómfrú væru taldir, var nú
greinilega þess meðvitandi, að
karlmaður með hold og bloð
væri það eina rétta eins og á
stóð.
ÞAÐ ER bezt að segja undir
eins, að hafi ísold gengið til
hofsins með kvíða, þá hafði
Þorkell ágætislag á að koma
henni í gott jafnvægi á ný.
Hann afklæddi hana með nær
færnum höndum, unz hún vax
næstum nakin.
Eins og þegar hefur verið
bent á, hafði Þorkell þundur
mikla reynslu í kvennafars-
málum, og reynsla þessi sljóvg-
aði hann ekki, nema síður
væri; hann var ævinlega jafn-
spenntur fyrir nýjum sigrum.
Og jómfrú ísold var einhvet
fallegasta lúðan, sem hafði
nálgast öngul hans. Og fljót-
lega var hún kominn á öngul-
ínn hjá honum, og tók af fjöri
og fýsn þátt í ástarleiknum
með honum.
Þorkell var í senn undrandi
og ánægður með stúlkuna, sem
naut Karlmanns í fyrsta skipti,
en lék samt hlutverk sitt af
mestu ágætum og var ekki hið
minnsta feimin. Sjálfsagt hefur
myrkrið þarna inni átt sinr,
þátt í því.
Hún sló handleggjum og fót-
um yfir bak ástmanns síns
eins og samrunni þeirra væri
aldrei nægilega mikill, og undr
aðist Þorkell enn, hversu mót-
tækileg hún var fyrir það, sem
hann hafði að bjóða henni.
Bezt þótti honum, hve vel hon-
um tókst að skilja við hana;
hún lá titrandi og andvarpandi
af sælu við barm hans rétt áð-
ur en hann dró sig úr læra-
faðmi hennar.
ÞORKELL þundur og ísold
hin fyrrverandi jómfrú, voru
einmitt að leggja síðust” hönd
á að klæða sig, þegar eitthvert
þrusk heyrðist við inngang
hofsins.
„Þetta er hofgoðinn,“ hvísl-
aði ísold. „Nú er hann hættur
að tala til fólksins,“
Það rumdi í Þórkatli. ,,Ég
hef ætinlega haft lítið álit á
þessháttar mönnum,“ sagði
hann og flýtti sér að bregða
utan um sig klæði goðsins. „Ég
skal gera mitt til að koma
þessum kauða úr starfi sínu.“
Rétt í því hann lauk þessum
orðum opnuðust dyrnar, og
Þórður bjálki smeygði sér inn
af míklum klerklegum virðu-
leika.
„Buuu!“ þrumaði Þorkell, og
ætlaði prestinum að taka það
sem kveðju, hvað hann og
gerði, því Þórður bjálki var
mjög trúaður á heiðna vísu.
Hann hörfaði aftur á bak við
að sjá Þorkel, og auðsætt var,
að hann taldi sig standa fyrir
framan Þór sjálfan í eigin per-
sónu.
En einhvern veginn kunni
hann ekki við sig í þessum
félagsskap og flúði því aftur
út um dyrnar. Þorkell fyigdi
honum eftir.
Nú gerðist það, að örlögin
gripu i taumana á hressilegan
hátt. Það tók skyndilega að
falla regn af himni, mikið regn
Lýðurinn, sem var saman
safnaður þarna fyrir utan, tók
þessari goðsgjöf með háværum
Framliald á bls. 7.

■ ■■■■■« !■■■■•»■«'■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■«■■■■■■■■
KOMPAN
Svikin vara - Neytendasamtökin
óvirk — Umdeildur maður —
Ódrekkandi ákavíti - Bumbuslagarar
berja Ióminn
Talsvert mun vera um það, að reyk-
vískir borgarar verði aö sœtta sig vió
vörusvik í verzlunum borgarinnar
Það er til dæmis enginn vafi á þvi,
að talsvert er um að svikin vara sé á
boðstólum í matvöruverzlunum.
Talið er fullvíst, aö mikil brögö séu
aö því, að nautahakk sé hrossahakk
og að sáralítill munur sé í sumum
matvöruverzlunum gerður á þarfasta
þjóninum og nautpeningi.
Þá œtla margir að enn sé verið að
selja ársgömul svið undir því yfir-
skini, að um nýslátraö sé að rœða.
Auðvitað er hœgt aö ganga út frá
því sem vísu, að slíkur verzlunarmáti
heyri til undantekninga, en eigi að
síöur er vert fyrir fólk aö vera á veröi.
Og úr því að verið er að tala um
svikna vöru, þá er vert að spyrja,
hvort Neytetndasamtökin séu endan-
lega búin að geispa golunni.
Neytendasamtökin eiga sannarlega
rétt á sér, en einhverra hluta vegna
hafa þau aldrei náð þeirri fótfestu
hérlendis, sem œskileg vœri.
Neytendasamiók eru eina vörn borg
aranna gegn ósvífnum kaupahéðnum,
sem ekki víla fyrir sér aö svíkja þá
vöru, sem þeir hafa á boöstólum; og
vœri eflaust oft meira en full ástœöa
til að svipta óvandaða mangara verzl-
unarleyfinu fyrir vafasama viðskipta-
hœtti og þjónustu, sem er fyrir neöan
allar hellur.
Guðlaugur var á embœttisferli sín-
um umdeildur maður, og margir telja
að hann liafi full-sjaldan verið látinn
njóta sannmælis.
Hvað um það; þeir sem til þekkja
telja ólíklegt, að Guðlaugur Rósin-
kranz leggi upp laupana, þótt hann
sé liættur í Þjóðleikhúsinu.
Ölkœrir barm.a sér sáran yfir því,
að brennivínið, sem þeir kaupa í rik-
inu, sé ekki nœgilega gott.
Það er staðreynd, að landsmenn
kaupa áfengi fyrir á þriðju milljón
dag livern állan ársins hring, og
þarf því ekki að leiða getum að þvi,
hve gífurleg tekjulind brennivínið er
fyrir Ríkissjóð.
Hins vegar ættu þeir, sem fyrir
áfengissölu standa, að skammast sín
fyrir þann óþverra, sem landslýð er
boðið úpp á sem góöa og gilda vöru.
Er hér átt við ákavítið íslenzka, sem
er einhver ömurlegasti óþverri, sem
hœgt er að leggja sér til munns, enda
venjulega svo kolhrátt, aö líkast er
því að það hafi ekki fengið að „lag-
erast“ í einn dag.
Það er til stórskammar að bjóða öl-
kœrum stuðningsmönnum Bakkusar
og Ríkissjóðs upp á svona óþverra; og
er hér raunar eitt verðugt viðfangs-
efni fyrir Neytendasamtökin.
Nú hefur nýr Þjóðleikhússtjóri tekið
við embætti, a.m.k. til eins árs; en að
sjálfsögðu hefur enn ekki reynt á þaö
til fullnustu, hve farsæll hinn nýi em-
bœttismaður verði, enda er hann enn
bundinn af ákvörðunum fyrirrennara
síns, bœði varðandi leikritaval og ann-
að.
Það mun hins vegar af fyrrverandi
Þjóðleikhússtjóra, Guðlaugi Rósin-
kranz, að frétta, aö hann hefur i
sumar dvalizt i Svíþjóð. Er sagt að
hann sé að rita œfisögu sína, hvaö
sem hœft er í því.
Þá er og vitað, að Guölaugur haföi
mikinn áhuga á aö kvikmynda Njálu,
og mun hann jafnvel hafa frumdrög
aö handritinu tilbúin.
Hvað sem segja má um núverandi
ríkisstjórn og ástandið í landinu, má
þó með rökum benda á, að ekki er
atvinnuleysi í Landinu.
Þó getur að líta það í dagblöðum,
aö ein stétt manna eigi við þennan
vágest að stríða. Eru þetta trommar-
ar.
Komiö hefur fram í sambandi viö
einn enskan trymbil, sem hér starf-
ar með popphljómsveit, að bumbuslag
arar lepji dauöann úr kúskel, og eru
hverki meira né minna en fjörutíu
þeirra, aö sögn formanns Félags ís-
lenzkra hljóðfœráleikara, atvinnulaus-
ir.
Nú verður ríkisstjórnin að bregða
við skjótt og stofna til atvinnubótar-
vinnu, því ekki dugar að láta bumbu-
slagara berja lóminn í staöinn fyrir
trumbur sínar!
ASSA.