Ný vikutíðindi - 20.04.1973, Qupperneq 2

2
NY VIKUTIÐINDI
NY VIKUTIÐINDI
ÍJtgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson
Ritstjórn og auglýsingar
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Sími 26833 Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. ÞjóO-
viljans.
Setning: Félagsprentsm.
Myndamót: Nýja prent-
myndagerðin.
Stúlkan í dyrunum
Þinglausnir
Þinglausnir hafa nú far-
ið fram. Á síöustu dögum
hafa mörg stórmál verið af-
greidd á alþingi með slík-
um hraöa, að þingmenn
hafa vart vitað hvaö þeir
voru að samþykkja í það
og það skiptið. Slík fljóta-
afgreiðsla er beinlínis móðg
andi við þingmenn og þjóö-
ina alla.
Eftir að alþingismenn
eru brðnir hálaunamenn
allt árið er 'erfitt aö skilja
nauösyn þess að alþingi
skuli endilegá ljúka fyrir
páska. Það er löngu kunn
staðreynd að framan af
vetri ganga þingstörf með
eindæmum hægt og sila-
gangurinn er geypilegur.
Svo pegar þinglok nálgast
er allt sett á fullt og afleið-
ingin veröur hroövirknis-
leg afgreiðsla márgra
merkra mála. Enda eru
dæmi þess, að lög sem sam-
þykkt voru í þinglok reynd-
ust ónothæf þegar til fram-
kvæmda kom. Varð að
flytja breytingatillögur við
þau strax og þing kom sam
an haustið eftir.
Langt
sumarfrí
Ég var einmitt komrnn upp
á þriðja stigapall, þegar ég
stanzaði skyndilega furðu lost-
inn. Það, sem ég sá, var vissu-
lega óvenjulegt, en þó ekki
ógeðfellt. Þvert á móti var
þetta sérlega geðfelld sýji.
Þetta var ung, mjog snotur
stúlka, sem á einhvern furðu-
legan hátt hafði klemmt kjól-
inn sinn milli stafs og hurðar.
Og þetta hafði gerst á þann
hátt, að þunnur kjóllinn hafði
hrifist upp og afhjúpað heil-
mikið, svo að maður sá,
hversu syndsamlega vel sköp-
uð daman var, einkum fót-
leggirnir, sem voru sýftilegir
„hátt upp til hlíða“ hvítir og
freistandi.
Það tók mig ekki nema
stutta sekúndu að staðfesta
þetta. Svo lyfti ég háttinum
og kom með lauflétta spurn-
ingu um, hvernig þetta hafi
atvikast. En ég hafði varla
áttað mig, þegar hún sagði
gröm:
— Á hvað eruð þér að
glápa?
Á svipstundu náði ég mér
og svaraði kurteislega og með
aðdáunarhreim:
— Tja, það er nú síður en
svo forkastanlegt. Mætti mað-
ur gerast svo djarfur að
spyrja, hvað komið hefur
fyrir? . '
Gleðisaga eftir A1 Rachid
— Þér getið líklega séð það
sjálfur. svaraði hún ergilega.
— Já, að vísu. En hvernig
hefur þetta orðið?
— Hjálpið mér að losa í
staðinn fyrir að spyrja eins
og bjáni!
Með hálf-gerðri andúð leit
ég af lærum hennar og hlóg
lágt — svona til að reyna að
leyna því, í hvílíkt ástand
þessi töfrandi sýn hafði sett
mig. Svo sagði ég eins höstug-
lega og mér var unnt:
— Ég sé ekki að ég hafi
spurt neitt sérstaklega heim-
skulega — öllu fremur spurði
ég eðlilega, og þegar þér haf-
ið svarað spurningunni, skal
ég gera allt, sem ég get, til
þess að koma yður úr klemm-
unni, bókstaflega talað.
— Dyrnar skelltust í lás,
skiljið þér, tautaði hún.
— Það skil ég, en það ætti
að wera hægt að opna þær
aftur.
— Nei, það er heila málið,
því Jyklarnir liggja inni á
borði.
— Það var þá staður til að
hafa þá á, sagði ég hlæjandi.
Hún sparkaði reiðilega út
í loftið með girnilegum, fót-
legg.
— Mikið eruð þér gáfaður.
En líklega þyrfti ég að segja
yður, þótt það liggi í augum
uppi, að sjálfsagt losna ég
aldrei.
—Það væri hugmynd út af
fyrir sig, sagði ég.
Hún einblíndi á mig svo-
litla stund og sagði svo:
— Vinkona mín hefur þetta
herbergi á leigu. Hún hefur
verið erlendis um hríð, og á
meðan annast ég um potta-
Núna steðja mörg ör-
lagarik mál að þjóðinni.
Ber þar ekki sízt að nefna
landhelgismálið og varnar-
málin Að öllum líkindum
verða þessi mál í brenni-
depli næstu vikurnar. En
þá er búið að senda þmg-
menn heim, og misvitur
stjórnvöld geta ráðskast
með þessi mál að vild án
afskipta löglega kjörinna
fulltrúa þjóðarinnar. Slíkt
er með öllu ótækt og sam-
rýmist alls ekki hugmynd-
um landsmanna um lýð-
ræöi.
Þess verður að krefjast,
að framvegis sitji þing-
menn eins lengi á hverju
þingi og þörf krefur. Vand-
séð er nauðsyn þeirra á
fimm mánaða sumarfríi á
fullum launum fram yfir
aðrar stéttir. Ekki sízt
vegna þess að vinnuvika
þeirra er ekki nema fjórir
dagar mestan hluta þing-
tímans.
/ PUÖ'UMLMTAL/
G/ÆSUECT á/WAl
OTPÐ £//£> 4UPA mf/
blóminn hennar. Nú ídag var
ég að vatna þeim i síðasta
sinn og þess vegna lagði ég
eðlilega lyklana á borðið.
Auðvitað grunaði mig ekki,
að kjóllinn minn myndi fest-
ast í dyrunum.
— Þetta má kallast óheppni
hin mesta, sagði ég. En nú
skulum við athuga, hvað hægt
er að gera.
Ég gekk feti nær, samtímis
því að ég tók eftir órólegum
hjartolætti mínum. Bifandi
brjóst hennar voru í nærveru
minni, og það verkaði síður
en svo róandi á sálarrró mína.
En ég þurfti að losa hana, svo
ég tók aðstæðurnar til nánari
athugunar. Hún var örugglega
föst, það var augljóst mál,
nema því aðeins að klippa ut-
an af henni kjólinn.
— Hm, þetta verður vanda-
mál, sagði ég lágt. Það lítur
út fyrir að þér verðið að
fórna kjólnum. ..
— Slútt veri með hann,
tautaði hún. Gerið það sem
þér viljið, ef ég slepp við að
standa hérna ævilangt.
— Ég skal hlaupa upp til
mín og sækja hníf, sagði ég
vingjarnlega.
— Allt í lagi, en flýtið þér
yður.
Ég kinkaði von glaður kolli
og andartaki síðar var ég
kominn aftur með beittan
brauðhníf í hendini. Og bæði
með sorg og gleði leysti ég
hana úr prísund sinni.
Hún virti fyrir sér sundur
skorinn kjólinn með þögulu
augnaráði og leit svo til mín
kvíðablandin á svip.
— Getur maður gengið um
göturnar í svona flík? spurði
hún lágróma.
Ég brosti.
— Þér hafið auðvitað ekkert
að skammast yður fyrir, en
óneitanlega munuð þér vekja
skolli mikla athygli.
— Hvað á ég að gera?
spurði hún ráðalaus.
— Ef, þér segið mér, hvar
þér eigið heima, get ég skotist
þangað og sótt kjól handa
yður.
Hún hristi höfuðið.
— Það er sama sagan.
Lyklarnir mínir eru í kjól-
vasanum, sem er fyrir innan
dyrnar hérna...
— Það er ekki nóg með að
þér séuð óheppnar heldur er
óheppnin gagnleg líka, stundi
ég. En —
— Til hvaða gagns? spurði
hún eftirvæntingarfull.
— Það sem þér getið ekki
staðið hér til eilífs nóns, fram-
an í ókunnugu fólki, sem
labbar hér um, legg ég til að
þér komið með mér upp, svo
að við getum rabbað í róleg-
heitum um þetta erfiða vanda-
mál.
— Það lítur ekki út fyrir að
ég nafi um neitt annað að
velja stundi hún. Og þar áð
auki skulda ég yður þakkir
fyrir velvilja yðar.
Ég kinkaði kolli, og andar-
taki síðar vorum við komin
upp i íbúð mína. Hinar sorg-
legu tætlur af kjólnum hennar