Ný vikutíðindi - 20.04.1973, Side 3

ekiMtí ekki timtafevert ~»-wéa
af kropp hennaar, swo aS hti
hafði engar vöflwr á því, heM-
tfr afklæddist þessari mis-
þyrmdu flík.
Ég starði bæði af undrun og
aðctáun — og hún hló feimnis-
lega.
— Ég heiti Anna, sagði hún
og nikkaði. Og horfðu nú
reglulega vel og lengi á mig.
— Ég heiti Ingvar, upp-
lýsti eg og kinkaði kolli. Og
þú verður að afsaka, þótt mér
verði starsýnt á þig.
I>að varð þögn litla stund,
en augnaráð mitt hvíldi á
henni. Allt og sumt, sem hún
hafði íklæðst undir þunnum
kjólnum var örlitlar, næstum
gegnsæjar buxur og ekki telj-
andi brjóstarhaldarar, sem
varla spönnuðu þrýstin og
stinn brjóstin. Þar að auki var
hún náttúrulega í sokkum og
skóm, sem ég hafði þó áður
veitt athygli. Hún var ægilega
freistandi kvenmaður, og helst
af öllu hefði ég viljað faðma
hana að mér, kreista þrungnu
brjóstin og kyssa rauðar
varirnar, en þessar furðulegu
aðstæður hömluðu gegn gló-
andi óskum mínum. Ef til vill
myndi allt rætast sjálfkrafa,
ef ég bara væri varkár. Eftir
öllum sólarmerkjum að dæma,
varð hún — a.m.k. í bili — að
vera hjá mér, og á næstu
klukkustundum yrði líklega
lausn vandamálsins kunn.
— Hvað skal nú til varnar
verða? spurði hún og rauf
þannig þögnina.
— Það er varla nema um
eitt að ræða, svaraði ég dá-
lítið vandræðalega.
— Og hvað er það? spurði
*JbÚn.....
— Þér verðið að vera hérna
í nótt. Og á morgum — verð
líéga að> >fara í búð og kaupa
handa yður kjól, ef þér viljið
þá ekki bíða þangað til vin-
kona yðar kemur heim.“
— Ég er víst nauðbeygð til
þess, viðurkenndi hún. Og —
og ég tek því náttúrlega með
þökkum að gista. Og á morgun
komar tímar og koma ráð.
— Við getum ekki annað
gert, sagði ég. Og svo skulum
við fá okkur kaffisopa.
Hún kinkaði kolli, og litlu
seinna sátum við yfir kaffi-
bollum og höfðum það nota-
legt. En ósjálfrátt hvarflaði
það að mér hvernig nóttin
myndi líða! Ég átti ekki nema
eitt rúm og það yrði ég að
eftirláta henni. En myndi ég
geta setið rólegur í hæginda-
stól og vita hana svo nálægt
mér? Ég varð órólegur við til-
hugsunina og vafðist tunga
um tönn. Loks tók hún eftir
þögn minni og geyspaði svo-
lítið.
— Það fer að vera fram-
orðið, sagði hún með mildu
brosti.
— Eétt er, viðurkenndi ég.
Og rúmið mitt er yður til
reiðu.
— Er hvað um yður sjálf-
an? spurði hún.
— Ég sef hérna í stólnum,
svaraði ég.
— Æjá, þá segjum við það.
Og svc ætlið þér að slökkva
ljósið, svo að ég geti farið úr
meiru.
Ég fói að óskum hennar. Og
í svarta myrkri heyrði ég
hana berhátta. Hálft i hverju
furðaði ég mig á, hversu
miklu hún afklæddist. Svo
hesBsði é|g hana teggjastí- rwror
ið, og því nœst varð daæiða-
kyrrð. Að mirmsta kossiS. í fára
mmútur ríktá þögn, e*t svo
heyrðist í henni:
—■ Haldið þér að þér getið
sofið i þessum hægindastól?
— Ég ætla að reyna, mtrldr-
aði ég.
Aftur heyrðist rödd hennar,
og nú dálítið hikandi:
— Þetta rúm er nokkuð
breitt, og ef þér lofið að vera
eins skikkanlegur og þér lít-
ið út fyrir að vera, gætuð þér
— gætuð þér alveg eins leg-
ið hérna.
Ég kipptist við. Ég tautaði
eitthvað á þá leið, að ég skyldi
áreiðanlega ekki vera óskikk-
anlegur, og svo háttaði ég mig
í snarheitum.
Fáeinum sekúndum seinna
lagðist ég við hlið hennar og
varð brátt þess vísari, að hún
var ekki í nokkurri flík á sín-
um dýrlega kroppi.
Óðara gleymdi ég bæði lof-
orðum og góðum ásetningi,
sneri mér á hlið og lét hönd-
ina líða varfærnislega upp að
brjóstum hennar.
— Nei, ekki þetta, sagði
hún og ýtti hendi minni
burtu.
— Hvað á ég þá að gera,
spurði ég lágum rómi.
— Bara liggja kyrr.
Ég svaraði ekki ,en leitaði
aftur á móti með hendinni á
freistingarstaðinn.
Nú ýtti hún henni ekki í
burtu, og þegar ég, uppörfað-
ur af þessum framförum, leit-
aði vara hennar, endurgalt
hún fúslega kossa mína.
Heitur og hamslaus varð ég
brátt djarfari, og með lágum
stunum lét hún mig fá viljg
mínum framgengt. Já, hún að-
stoðaði mig meira að segja við
að rata rétt leið. Og fyrr en
varði hafði ég sigrast á þeirri
mótspymu, sem var svo að
segja engin. Með þungu and-
varpi lagði hún handleggina
um háls mér, og rétt á eftir
var ég alsæll.
— Þessu hefði ég ekki trúað
á þig, sagði hún litlu seinna.
— Hverju hefðirðu ekki
trúað7 spurði ég.
— Að þú þyrðir.
— Ég þori aftur, sagði ég
hlæjandi og sannaði það þeg-
ar í stað.
Það sem eftir var nætur
þorðum við það bæði hvað eft-
ir annað, og þegar við loks
sofnuðum í hvors annars
faðmi höfðum við áreiðanlega
hvorugt upp á hvort annað að
klaga. Við höfðum átt dásam-
lega riótt saman.
Eðlilega keypti ég handa
henni kjól síðla dags og fram-
vegis ætlum við að endurtaka
næturævintýri okkar.
*
Skrýtlur
Kennslukonan í 8 ára bekk
var ansi ólagleg, en svo góð
og blíð að öllum börnunum í
bekknum þótti vænt um hana.
Eitt sinn í kristnifræðitíma
rétti ein lítil telpa upp hönd-
ina og sagði:
— Ég bið fyrir þér á hverju
kvöldi, fröken.
— Og hvað biðurðu um,
íscý vtmwarNíDi
3
Burt með buxurnar, stúlkur!

Bíræfín tízka hefur rutt sér braut í USA, Englandi, Austurríki,
Frakklandi og ekki sízt í Þýzkalandi, þar sem þríðjungur vaskra
stúlkna er nú orðinn þátttakandi í „operation bar numseu.
Beru brjóstin í sumar-
hitanum og selskapslífinu
að vetrarlagi eru orðin al-
geng úti í hinum stóra
heimi, að tízkufrömuðurnir
bóksiaflega uröu að skapa
eitthvað nýtt.
Og nýjungin var raunar
ekki 1 því fólgin að skapa
neitt, heldur fjarlœgja dá-
lítiö. Og það var einfald-
lega: buxurnar.
Reyndar voru hálf-gegn-
sæu bikini-buxurnar yfir
pilsunum uppi á rassi ekki
orðnar á oröi hafandi, svo
að það var viðbúið að þessi
pjatla færi fyrr eða síðar:
En hvað um siðferðið, ef
þaö er þá orð, sem hafði
einhverja merkingu fyrir
10 —- 20 árum?
Þetta er íhugunarefni
fyrir pá menn, sem eiga
börn á gelgjuskeiði um
þessar mundir og reka sig
á vegg, þegar þeir ætla að
hugsa um börn sín á
sama hátt og þeir hugsuðu
á-sínum tíma.
Ekki er þar með sagt, að
hér áður fyrr hafi verið
þar betra siðferði en nú er.
Og prestarnir og aðrir sið-
ferðispostular voru ekki
barnanna beztir fremur en
nú.
Konurnar voru meira að
segja í opnum buxum —
undir síðum pilsum — og
migu standandi!
Leyfum Rauðsokkum að
kollsigla sig. — Kvenfólkið
verður allt af samt viö sig.
Meira seinna?
elskan? spurði kennslukonan
hrærð.
— Ég bið um að þú verðir
fallegri, þegar þú verður eng-
ill, svaraði sú litla.
— ★ —
— Ætlarðu að elska mig
eins heitt, þegar ég verð göm-
ul og grá?
— Auðvitað! Sjáðu ' bara
hvað mér þykir vænt um
gamla og ryðgaða hjólhestinn
minn.
— ★ —
Og svo - var það tannlækn-
irinn, sem hafði verið konu
sinni ótrúr og byrjaði játningu
sína roeð þessum orðum:
— Þetta verður svolítið
sárt, en þú jafnar þig fljótt...
— ★ —
Jóhann kallaði hastur í son
sinn:
— Friðrik! Komdu hingað.
Við mamma þín höfum komið
okkur saman um, að þú þurf-
ir- að fá ærlega flengingu!
— Já, vissi ég ekki, svaraði
sonurinn. — Þegar þið, aldrei
þéssu vant, eruð sammála, þá
þarf það að bitna á mér!
— ★ —
Tveir menn mættust á vín-
bár, og var annar mjög feitur,
en hinn mjög magur.
'Feiti maðurinn sagði: —
Maður skyldi halda eftir útliti
yðar að dæma, að hér hafi
verið kreppa.
Þá sgði sá granni: — Og
eftir útliti yðar að dæma gæti
maður haldið, að kreppan
væri yður að kenna.
— ★ —
„Hvernig semur þér og
konunni þinni núna? Hefur
hún læknast af afbrýðisem-
inni?“
Um daginn fórum við í
kvöldgöngu saman, og daginn
eftir fékk hún nafnlaust bréf,
svohljóðandi:
„í gærkvöld var maðurinn
þinn ennþá einu sinni úti
með þessari ljótu og gömlu
hræðu.“ Síðan hef ég haft
frið.“