Ný vikutíðindi - 20.04.1973, Side 8

8
NV vikutiðindi
PRÁKKARAR OG ÓRABELGIR
Það er tilhlýðilegt að heilsa
órabelgjum á þessu ári með
því að bjóða þeim að skreppa
með tii Parísar og kynnast
nánar tveim snjöllum starfs-
bræðrum, sem nýlega komu
á lögreglustöð í borginni og
báðu um leyfi að fá að rann-
saka myndletrið á súlunni
miklu á Concorde-torgi. Þeir
sögðust. vera sérfræðingar í
rúnaletri, og þar sem þeir
voru harla trúverðugir á svip-
inn, fengu þeir leyfið með þvi
skilyrði, að athuganirnar ættu
sér stað klukkan sex að
morgni til þess að þær vektu
ekki athygli.
Klukkan tíu var torgið orðið
svart af fólki, sem ruddist og
tróðst til þess að sjá hvað um
væri að vera. Maðurinn uppi
á súlunni, sem áleit mann-
fjöldann orðinn nógu stóran,
dró þá vindlakveikjara upp úr
vasa sínum og öskraði í há-
talarann til fólksins fyrir neð-
an, að loksins hefði vísindun-
um tekizt að búa til kveikj-
ara, sem ekki slokknaði á,
jafnvel í hvassviðri eins og
væri uppi hjá honum þessa
stundina. Og jafnskjótt tók
hinn fræðimaðurinn að ganga
um meðal viðstaddra og selja
umgetna kveikjara!
— ★ —.
Sturtdum getur ugluspegils-
hátturinn bitnað verst á uglu-
spcgtunum sjálfum, eins og
bezt kemur fram í nýafstöðnu
máli. sem átti sér stað í Eng-
landi. Það var í bænum Tra-
verham. Gift kona í bænum
fékk nafnlaust bréf, sem byrj-
aði a þessa leið:
— Ástin mín! Um langt
skeið hef ég haft auga með
yður og nú þrái ég ekkert
heitar en halda þér í faðmi
mínum.
Ennfremur stóð, að ef hún
féllist a að hitta hann, skyldi
hún hengja nærbuxur —
helzt bláar — á þvottasnúr-
una sína, og auk þess leggja
bréf undir afturhjólið á bif-
reiðinni sinni.
Bréfinu lauk með þessum
orðum:
— Ef þér gerið ekki eins og
ég scgi, verður það yður
sjálfri fyrir verstu.
Konan sagði manni sínum
frá þessu, og hann sneri sér
aftur til lögreglunnar, sem
ákvað að setja upp gildru.
Frúin skyldi hengja buxurn-
ar upp á snúruna og leggja
bréf undir bifhjólið.
Bréfritarinn náðist, það var
sjálfur nágranninn, 34 ára
gamall sölumaður, og það
skipti engum togum, þrátt
fyrir hávær mótmæli hans var
honum stungið í steininn.
Hann reyndi árangurslaust að
sannfæra alla aðila um, að
hann hefði verið að gera að
gamni-sínu, og það hefði verið
ætlun sín að biðja frúna af-
sökunar.
Hann fékk tiu punda sekt.
— ★ —
Við karlmennirnir höfum
oft gripið til furðulegustu
bragða til þess að „missa ekki
andlitið" eins og þar stendur,
glata ekki mannorðinu í aug-
um cjöldans, eða stúlknanna,
sem við elskum. Og hversu
auðveld fórnarlömb verðum
við þá ekki sniðugum uglu-
speglum, eins og nú skal frá
sagt.
í !ok seinustu aldar gerðist
það, að rithöfundurinn Ric-
hard Davis hafði orðið fyrir
móðgunum blaðamanns nokk-
urs hjá Chicago Sun.
Davis, sem var snilldar-
skytta, skoraði blaðamanninn
á hólm, Blaðamaðurinn, sem
mátti ráða vopnunum, gerði
sér ijóst, að í vopnaviðskipt-
um myndi hann ekkert hafa
í Davis að segja, svo að hann
lagði til, að einvígið skyldli
háð með — rjómatertum!
Davis geðjaðist engan veg-
inn að þessum tvíkosti: gerði
sig að athlægi í augum þjóð-
arinnar með því að láta henda
rjómaköku í sig, eða baka sér
þá svívirðingu að afturkalla
einvígisáskorunina. Svo að
einvígið var háð. Rithöfundur-
inn varð að athlægi, en blaða-
maðurinn varð hetja dagsins!
Mona Lissa brosir
Hversvegna brosir Mona Lisa? — Það hefur verið mönn-
um hálfgerð gáta frá því Leonardo da Vinci var uppi.
Nú ber mexíkanski listmálarinn Manuel Schmill fram
aðra spurningu — í formi málverks, sem á að kosta 16
þúsund dollara.
— HVERNIG brosir Mona Lisa?
Að áliti málarans brosir hún — á öld mengunar-innar —
á þann hátt, sem myndin sýnir.
Listgagnrýnendur hafa verið á einu máli um það, að lim
nýja Mona Lisa hans sé uppmálað gtrðlast.
Hvað álítur lesandinn?
glasbotninum
Stuidur
— Ég fyigdi stúlkunni,
sem vinnur í herradeild-
inni heim í gærkvöldi og
stal frá henni kossi á
tröppunum.
— Hva'ö sagöi hún við
því?
— Var það nokkuð
fieira fyrir yöur?
:X
Sannletksfoorn
— Það eru til maL, sem
em svo eiwpöld, að maðtttr
verðwr að vera fagmaður
til að skitja paM ekki.
— Ein aöf erð, sem gœti
lœknað tangabifotn .konu
pinnar, er að segja henni,
að pað sé étlimerki......
— Sumar kormr eru
ékki fyrr búnar að lofa
hlýðni og auösveipni en
pær táka að stjórna.
— Hvað kemttr fötki til
að halda að pað sé að
skemmta sér, pegar pað
er bcwa að eyða pening-
um!
— Sá eiginmaður, sem
er aiitaf önnum kafinn
eins og býfluga, kann ein-
Ivsern dagmn að komast
að raun um, að hunartgiö
htms er á bak og burt.
— Sumar kormr örfa
menn skia til stórrœða
með pví bœm að auka
ey&sfoma.
— Stundnm er bezta
röcðið, til pess að lífga upp
pœM, að favxtí
Alhir er varinn goður
Feiminn ungur maöur
var inni í blómabúö og
átti erfitt meö að segja
hwaö hann vildi.
— Þér hafið áreiöan-
lega hugsaö yður að segja
það meö blómum, sagði,
búöarstúlkan gtettnislega.
— Hvaö segiö þér um sjö
eöa néu rúsir?
— Takk, þrjár duga —
það er ekki vert aö lofa of
mák'ki.
Langsótt leið
Fátleg Ijóska kom Jvik-
andi inn í lcekningastof-
una og sagði:
— Ég verð víst að láta
táka úr mér hálskirtlana.
— Ekki hefði ég á móti
pví, ungfrú, svaraði lœkn-
irinn. En ég er pví miöur
kvensjúkdómálœknir, og
ég er anzi hrœddur um,
að pað sé vandkvæðum
bundið að ná til peirr-a pá
leiðina . . .
-K
Skepnuskapur
Þaö var síðasta ferö
strætisvagnsins inn í Voga,
og hann var yfirfullur af
fólki. Stúlka ruddi sér leið
að manni, sem sat mak-
indilega á bekk og spurði
hvort hann vildi ekki vera
svo góður aö eftirláta
henni sæti sitt.
— Hvers vegna skyldi
ég gera þaö? spuröi hann.
— Ég er ófrísk, svaraöi
hún.
Þá stóð maöurinn upp,
og eftir langa stund laut
hann niður að henni og
spurði lágum rómi, hversu
langt væri síðan hún hefði
oröiö ófrísk.
— Það er meira oa
klukkutími svaraöi hún —
og hann vildi ekki einu
sínni keyra mig heim,
skepnan sú arna!
-X
Nokkrir stuttir . . .
Hjónin sváfu. Um þrjú-
leytið dreymdi konuna, aö
hún ætti leynifund með
öðrum manni. Svo
dreymdi hana aö hún sæi
manninn sinn koma. Þá
æpti hún upp úr svefnin-
um:
— Guö! Maöurinn
minn'!
Maöurinn hemretr vakn-
aöi viö ópið og hentist út
um gluggann!
sakaði hann, varð honum
aö or ö i:
— Langar yður virki-
lega í hjónahand, kominn
á þennan aldur?
— N-ei, en ég neyðíBt fcll
þess.
~X
— Hugsa sér, að hann
Sarnúel skuK hafa kvænst
henni Stími Jóns. Ég hefði
hekhir viljað taka inn eét-
un!
— Það ltcfði ég sjúlTsagt
líka viljað. En liann tehir
víst heimanmuiKTinn nægi-
logt mótoitur!
— Nú á dögum sér mað-
ur stúlku ekki framar
roöna, sagöi hátíðlegi öld-
ungurinn. Það var ööru
vísi, þegar ég var ungur.
— Hvað í ósköpunum
sögöuð þiö við stúlkurnar
í þá dag a ?
-K
'-X
Áttræöur maður fór í
læknisskoðun áöur en
hann gengi í hjónaband.
Meöan læknir-inn- ran-n-
— í nótt barðist ég í
næstum tvo tíma fyrir
skírlífi konu!
— Þaö var stórmann-
lega gert! Og hvernig fór?
— Nei, hún vildi vera
jómfrú hvaö sem
tautaöi og idði....