Sameiningin - 01.03.1911, Blaðsíða 15

9
það sama sem liann er þeim, sem halda rétttrúnaðinnm
gamla—frelsari heimsins og endrlausnarí mannkynsins.
Immanúel: guðdómr Krists.
Eftir Edward E. Hale, prófessor.
Á eftir bœnafundi, þar sem trúboð var rekið
fyrir vandræðafólk í bœ einum bér í landi, bauð eg fyrir
nokkru konunni, sem við það tœkifœri liafði leikið fyrir
oss á hljóðfœri, að fylgja henni beim, eða að minnsta
kosti eittbvað á leið, þangað til bún væri komin út fyrir
svæði það, sem taldist til þeirra trúboðsstöðva. Ekki
liafði sá bluti bœjarins neitt sérlega illt orð á sér; hins-
vegar var þó mesti fjöldi af drykkju-krám á því stræti,
og líkindi til, að um þær slóðir væri ölvuðum mönnum að
mœta; og bugði eg því, er ástœður allar voru teknar til
greina, að lienni væri betra að bafa einhvern með sér.
En liún kvaðst ekki þurfa neins fylgdarmanns. Eg hélt
því þó enn fram, að henni væri betra að vera eldd ein.
Hún mælti þá: „Þér vitið, að Jesús er með mér,“ og
liélt eg mínu máli þá ekki meir fram.
Það, sem hún sagði, varð mér þó talsvert umbugs-
unarefni. í sjálfu sér var þetta víst ekki neitt merkilegt.
Yér höfðum reyndar sama kvöldið, einsog svo oft
endranær, sungið aðra eins sálma og „Jesús kallar'£,
„Óttast ei, því eg em með þér“, „Hann leiðir mig“ ; og
margir aðrir samskonar sálmar koma mönnum eðlilega
í bug. En margt er einatt í sálmum sungið, sem lítið
á skylt við það, er í raun og veru vakir fyrir syngend-
unum. Og enda þótt sá eða sá maðrinn bafi það fyrir
satt einsog allt annað í opinberan kristindómsins, að
Jesús Kristr sé ávallt með honum, þá er það þó ekki
oft, að hann lætr þá trú fyllilega ráða framkomu sinni.
Það vildi svo til, að eg liafði skömmu áðr lesið eitthvað
um þetta efni í trúmálablaði einu, og þótt ekld bafi eg
nií þá grein við liöndina, þá man eg þó, að hugsanin
var á þessa leið: Menn komast einatt svo að orði, að
guð eða Jesús sé með oss, en jafnaðarlega er það að-