Skólablaðið - 01.10.1951, Blaðsíða 18

- 18
hússins settust að snæðingi sviplausir
og syfjaðir með Morgunblaðið síðan x gær
og lásu um lítilfjörleg innhrot og
st.jórnmálaer jur meðan þeir stungu upp í
sig steikinni, Vilhjálmur Agnars mætti
manna fyrstur til snæðings og át með vel
tömdum og nálcvæmum munn- og handahreyf-
ingum, Hann gaut augunum með vanþoknun
til almúgans, sem sat með Moggan yfir
matardiskunum. Það var ekki fyrr en
ka.ffið kom, að hinn háttprúði forstjori
hað um hlöðin og kveikti sér því næst x 1
sigarettu, Það kom grenjusvipur á andliti
honum, þegar hann leit á dagsetningunaj |
- Heyrið mér, þetta eru hlöðin frá þvi
1 gær.
Frammistöðustúllcan með alltof stóra nefið!
og'vatnsbláu augun getti sín að láta ekki;
hinn tigna gest sjá hjánalega furðusvip- j
inn, sern kon á anlitið hennár: Hvurnin
gat nannfýlan húizt við, að blöðin væru
komin samdegurs frá Reykjavík og alla
leið norður í Grænuvelli ? i
En upphátt sagði hún: Við getua eklci j
fengið þau fyrr, þau koma að Astúni
seinni hluta dagsins,sem þau eru prentuð
og komast því ekki þaðan nema neð "rút-
unni" norguninn eftir.
En gremjusvipurinn sat enn á forstjór-
anum: Biðjið hótelstjórann rð finna mig.j
Stúlkan fór lafhiædd og óstyrk að
tala við herra Sigurð jónsson. NÚ hafði
hún líklega hlaupið eitthvað á sig og
nóðgað gestinn, og hann nundi áreiðanlega
klaga hana. Gistihússtjórinn var í
sparifötunum og kon nú hrosandi áð horði ;
forstjórans, brosti, hneigði sig lítið
eitt, hauð góðan daginn, líðanin gcð ?
hvað get óg nú gert fyrir yður ? jú, það j
var nú hara snáræði, og svo fór Vilhjáln-I
ur Agnars Vð útskýra fyrir herra Sifurði j
neð áherzluniklun orðun og handapati,hve
það væri afskaplega bagalegt fyrir sig að
fá ekki blöðin samdægurs, það gæti alltaf
eitthvað gerzt, sen hann varðaði og
þyrfti nauðsynlega að vita. Herra Sig-
urður kinkaði lcolli alvarlega og hugs-
andi: jú mikið rétt, auðvitað er þetta
bagalegt, en það cr nú einu sinni svona, i
það yrði nú erfitt að hæta úr því (al-
gjörlega ókleift, hugsaði hann neð sjálf-j
un sór), en hann skyldi nú reyna það og i
láta hann vita. jú jú, þaklca yður fyrir.
f fullan hálftína sat gistihússtjórinn
og hraut heilann un, hvernig hann gæti nú
þóknast forstjóranum. pá blöðin sandæg-
urs úr Reykjavík. Þetta hafði engum í
sveitinni dottið í hug að fara fram á
áður. En garaan væri nú að geta gert for-
stjóranun þennan greiða. Og herra Sig-
urður JÓnsscn heitstrengdi að láta þetta
itakast.
Og næsta dag fókk Vilhjálmur Agnars
öll hlöðin sama dag og þau voru gefin út.
Gistihússtjórinn færði honum þau sjálfur,
afar hreykinn á evip.
- Ja, óg sendi strák á jeppanum mínum
niður í ástún að sækja þau, sagði hann,
ekki svo að skilja að hann væri neitt
yfir sig grohhinn yfir þessu afreki, að
senda híl margar þingmannaleiðir eftir
nokkrum dagblöðum, nei, en hann vildi
allt gera fyrir gesti sína. ÞÓ það væri
nú.
Vilhjalmur Agnars kinkaði kolli, tók
við hl,ðunum og hallaði sór aftxir á bak
í legubekknum, lót fara vel um s’ig,
Síðan leit hann fljótt yfir fyrirsagnirn-
ar, hljóp yfir stjórnmálafrettirnar,
sökkti sór ofan í framhaldssögurnar og
las skrýtlurnar. Svo tók hann til við
krossgáturnar. Að því húnu fleygði hann
öllu draslinu í ruslakörfuna?og hann hólt
uppteknum hætti þá daga, sem dvaldi á
Grænuvöllum.
En þessi athurður, að gesturinn renglu-
legi á nr. 16 fókk bíp.ðin öll samdægurs,
vakti mikla athygli á gistihúsinu og
'spurðist hrátt út um sveitina. Þetta
hlaut að vera meiri stórlaxinn, fyrst
Siggi vert tímdi að senda jeppabíl alla
leið niður í istún eftir þessum hlaðsnepl--
um. Frammistöðustúlkan með alltof stóra
nefið og vatnsbláu augun fylltist lotn-
ingu og guðsótta fyrir þessum manni, og
það var ekki laust við, að hún væri
skjálfhent, þegar hún har bonum matinn.
Sa eini, sem ekki lót sór bregða, var
’Vilhjálmur Agnars, hann lót fara vel um
si^ og las hlöðin, eins og ekkert væri
sjalfsagðara en að allir lótu tindan duttl-
ungum hans, hann leit varla á sveitafólk-
ið, sem var að gera sór ferð a.o Grænuvöll-
um til að sjá þetta undur; ef einhverjir