Landneminn - 01.02.1948, Blaðsíða 8

þetta. Stúlka Kandís-Jóa bíður alltaf eftir honurn
við dyrnar.
— Á laugardagskvöldum verða svartir að hafa
hraðan á. Þeir þurfa að vera búnir að berja í
diskinn áður en flautan sker þá í eyrun á mánu-
dagsmorgun.
Strákarnir drógust aftur úr og stönzuðu til
að blása. Það var einskis meðfæri að halda á
laungardagskvöldum í við þennan sjö feta langa
fláningamann.
Þjóðvegurinn var of hlykkjóttur og boginn
fyrir Kandís-Jóa. Hann stytti sér leið, fór yfir
akrana, þráðbeint eins og sakka eftir steiktum
kattfiski. Bjarmarin frá borginni lagði á móti
lionum eins og lýsandi flugnasveim. Átta míl-
ur til borgarinnar — og tvær í viðbót, og þá
mundi hann drepa á dyr gulu stúlkunnar.
Hann var aftur á þjóðveginum, eftir að þjóð-
vegurinn var orðinn beinn, og svo þrammaði
Kandís-Jói inn í borgina. Gamla fólkið var ríð-
andi, unga fólkið gangandi, en allt vék það úr
vegi fyrir þessum þrammandi fótum. Múlasnar
jafnt sem menn á miðri götunni, allt vék það til
hliðar til þess að hleypa honum framhjá.
— Hvaða asi er á þér, Kandís-Jói?
— Gáið að ykkur, negrar, svo að rykið frá
mér blindi ykkur ekki. Mér liggur á.
— Hvert, Kandís-Jói?
— Ég hef eignazt stúlku, sem bíður eftir mér
við dyrnar hjá sér. Henni er lítið um að þurfa
að bíða.
— Betra að hægja á sér og fara sér ekki óðs-
lega, Kandís-Jói, því að þú ert kominn í borg
þeirra hvítu. Þeim er ekkert um að negrar troði
þeim um tær.
— Eftir að sólin er setzt ræð ég mér sjálfur. Ég
get ekki verið að staðnæmast til að sjá hvernig
fólk er á litinn.
Gamla fólkið klakaði, og múlasnarnir fóru að
brokka. Því var illa við, hvernig þessi stóri dreki
talaði.
— Viltu lofa mér að verða með, báðu negra-
strákarnir. Mig langar til að ná mér í kjúkling
í einhverju hænsnahúsinu.
— Ég ræð sjálfur yfir för minni þangað sem
ég ætla. Ég amast við öllum óviðkomandi sam-
ferðamönnum. Vertu kyrr, Svartur litli, vertu
kyrr.
Niður götuna fór hann, stikaði eftir lienni
miðri. Gangstéttarnar nægðu lionum ekki, þeg-
ar hann var að flýta sér eins og núna. Fullur
diskur af steiktum kattfiski, og síðan mundi
hann halda áfram. Gida sttilkan beið, og engan
tíma mátti rnissa. Átta mílur að baki og tvaer
stuttar eftir. Kyndarinn í sögunarmyllunni yrði
að toga í eimblásturstrenginn á mánudagsmorg-
uninn, eins og liann væri að toga til sín fyrir-
heitna landið.
Fisklyktin dró hann beint að dyrum fiskstof-
unnar. Kannski var þetta mulletfiskur, en hann
lyktaði alveg eins vel. Það var ekki neinn tíini
til þess að vera að biðja ttm sérstakan disk und-
ir úrgang.
Hann tók um dyrahandfangið. Hann mundi
halda áfram strax og hann væri búinn að borða.
Hann sá fyrir sér gulu stúlkuna, þar sem hún
beið aðeins tvær mílur í burtu.
Allir þessir strákar sátu yfir matnum. Stofan
var yfirfull af fólki, sem var hungrað eins og
hann. Ol'ninn var fullur af steiktum fiski, og
það var ekki konrið nema niður í hálfa tunrn*
8 LANDNEMINN