Landneminn - 01.10.1948, Blaðsíða 11

Jón Múli var íréttaritari útvarpsins á ÓlYmpíuleikjunum í London. — Hér segir hann frá ýmsu því,
sem fyrir augu og eyru bar í borginni stóru.
&
J ó n M. Á r na $ o n :
Dagur í London
ÞáÐ VAR sunnudagur, þætti íslending-
anna í ólympsku leikjunum var lokið, við vorum
búnir að fá nóg af íþróttum fyrir lífstíð og áttum
frí. Ákvörðun okkar var sú að eyða deginum til rann-
sókna á hinu fræga vaxmyndasafni inaddömu Tuss-
aud, og dýragarðinum -—- en slíkan garð höfðuiu
við aldrei séð, ef frá er skilin sýningin góða í ör-
firisey um árið.
Það var bezta veður og sólarglæta, þegar við kom-
um út á götu klukkan ellefu um morguninn — rúm-
um tveim tímum á eftir áætlun, — og þessvegna
röltum við niður í Hyde Park, sem var þarna skammt
frá, til að njóta þar sólarinnar fram að mat. Við
gengum niður að vatninu í garðinum, það heitir
Serpent, á íslenzku Eðlan, eftir lögum sinni. Við
settumst á bekk á vatnsbakkanum og horfðum á
Lundúnaæskuna baða sig í forinni. fslendinga skortir
hugrekki til að fara í slíkt bað, enda töldum við að
hagnaðurinn af því hlyti að vera ákaflega hæpinn, og
heilbrigðiseftirlitið í Reykjavík mundi umsvifalanst
skerast í leikinn undir svipuðum kringumstæðum. Ég
hef nokkrum sinnum dottið í Tjörnina og er ákveð-
inn í að forðast slík böð í framtíðinni. Bretarnir
svömluðu hetjulega í vilpunni, og strákur nokkur
stóð með veiðistöng á bakkanum. Þótti okkur það
ótrúleg bjartsýni, að minnsta kosli mundi ég ekki
éta það sem kæmi á öngul þarna. Við höfðum setið
og undrazt góða stund, þegar til okkar kom garð-
vörður og lét okkur borga tvö pence fyrir sætið, —
en fyrir það gjald máttum við nota bekkinn til klukk-
an fimm síðdegis. Við borguðum möglunarlaust en
máttum því miður ekki vera að því að notfæra okk-
ur þessi fríðindi, og héldum af stað í matinn.
Kurteisi kostar peninga.
ÞETTA VAR í þriðja sinn sem við borð-
uðum á þessum stað. í fyrsta sinn var okkur tekið
alúðlega, þjónninn, sem þóttist vera ítalskur, leiddi
okkur til sætis og veitti okkur fagurlega. Við gáfurn
ríflega drykkjupeninga, og þegar við komum næst
var okkur tekið sem greifum. Það brakaði í
þjóninum af kurteisi og hann varð alltaf tvöfaldur
þegar við yrtum á hann, það er að segja þangað til
að í ljós kom að við áttum ekki drykkjupeninga.
Þá stirðnaði hann á svipstundu og við hlykkjuðumst
út undan augnaráði hans eins og aumingjar. Nú
komum við í þriðja sinn og vorum ekki virtir við-
lits, urðum að setjast við borð úti í horni án
minnstu aðstoðar. Framreiðslan var blandin fyrirlitn-
ingu og fúllyndi, og stemmningin við borðið var
mjög þvinguð. Það er að segja, þangað til við af-
hentum þjóninum stóra drykkjupeninga. Þá bráðn-
aði hann á broti úr sekúndu, og sól gleði og ánægju
hreinsaði andrúmsloftið við borðið. Við vorum orðn-
ir greifar aftur, og þjónninn liðaðist í kringum okkur
með krikkettali og veðurspám. Kaffið vildum við
ekki. (Ég sá einu sinni kerlingu nokkra laga kaffi
á sjoppu þarna. Hún hellti einhverju sulli úr H. P.
sósu-glasi í teskeið, renndi því síðan í bollann og
hrærði það svo út í heitu vatni. Don’t you like it,
sir? sagði hún þegar ég bragðaði á) og þjónninn
klæddi okkur í frakkana með bukki og beygingum
og virtist yfirbugaður af ítalskri sorg þegar við
kvöddum. Ég er viss um að hann hefur aldrei komið
út fyrir London.
LANDNEMINN 11