Landneminn - 01.10.1948, Blaðsíða 14

Sjimpansi nokkur stóð og lmeigði sig í sífellu eins
og ítalski þjónninn okkar, án þess að fá eyri að laun-
um fyrir kurteisi sína. Aðrar apategundir höguðu
sér dólgslega, og sumar ákaflega dónalega. Siðferðis-
þroskinn virðist ekki á háu stigi. í kurteisu blaði eins
og Landnemanum er ekki hægt að lýsa ýmsum þeim
dónaskap sem þarna var hafður í frammi.
Við áttum nú eftir að skoða helztu óargadýrin en
]>au höfðum við geymt okkur þangað til síðast. Við
nálguðumst tígrisdýrin með varúð, en á búri þeirra
var skilti. áletrað: Óviðkomandi mönnum bannaður
aðgangur. Ég held að þetta hafi ekki átt að vera
fyndni, því það virtist ómögulegt að reita dýrin til
reiði. Við ætluðum að fá ljósmynd af okkur, bros-
andi með argandi tígrisdýr í baksýn, en hvernig sem
við örguðum og görguðum var ómögulegt að koma
þeim til. Var skapstilling þeirra furðuleg og eitt
geispaði af Ieiðindum. Þó var konungur dýranna
ennþá rólegri. Við öskruðum okkur hása án þess
þeir litu við. Kunnugur sagði okkur að Ijónin væru
nýbúin að éta og þá væri aldrei neitt varið í þau.
Negrar í Hyde Park.
K LUKKAN VArt langt gengin sex þegar við
liéldum af stað heimleiðis frá dýragarðinum, fróðari
um lífið á jörðinni. Við fórum okkur rólega, geng-
um og skoðuðum í búðaglugga, komum við á bjór-
sjoppu og fengum okkur snarl. Sólin var setzt og
tekið að skyggja þegar við komum niður í Hyde
Park.
Þar var samankominn allmikill mannfjöldi, en
þarna í garðinum er mönnum frjálst að standa uppi
á kassa og tala um allt milli himins og jarðar, nema
bara ekki illa um kónginn. Trúmálaumræðurnar settu
svip sinn á kvöldið, en predikararnir voru undau-
tekningarlaust drej)leiðinlegir og var ekki viðlit að
hlusta á nokkurn þeirra stundinni lengur. Á einum
stað var þó kommúnisti að reka allt ofan í prest
nokkurn, sem var orðinn eldrauður af reiði og hrópaði
í sífellu: Hlustið ekki á hann, hann er eitraður. Hinn
eitraði lét það ekkert á sig fá og hélt áfram að egna
klerkinn. Ég fór þaðan um það bil er síðustu leifar
kristindómsins voru að fara í tætlur.
Skammt frá var hójiur æskufólks að syngja slagara.
Golden earrings, blue birds over og svo framvegis,
en Bretar eru meistarar í slíkum söng, þeir raula
fyrirhafnarlítið, og enginn er að springa af remb-
ingi eins og íslendingar í áætlunarbíl. Við ráfuðum
fram og aftur og loks komum við auga á negra nokk-
urn sem var að brúka kjaft uppi á kassa.
Þarna virtist vera talsvert fjör og við fórum þang-
að. Þetta var ungur negri frá Vestur-Indíum og hund-
skammaði Breta og lieimsveldi þeirra. Við kassann
stóðu fleiri negrar og einn þeirra, kolsvartur, var
að hnij)j)a í ræðmanninn og minna hann á að tími
lians væri búinn. Þessi kolsvarti komst að lokum á
kassann, og byrjaði með því að kynna sig. Hann
var frá brezka Sómalílandi og sagði að negrarnir.
sem hér töluðu í kvöld, væru frá hinum ýmsu nýlend-
um Breta. Því miður hefði enginn mátt vera að því að
koma frá Malajalöndum; þeir liefðu annað að gera
])ar um þessar mundir.
HvaS eru allir hinir að gera?
SlÐAN BYIUAÐI hann að skýra áheyr-
endum frá ástandinu í nýlendunum og lýsti að lokurn
yfir því að Bretum væri bezt að gera sér ljóst, að ný-
lenduþjóðirnar mundu aldrei linna látum fyrr en þær
hefðu hlotið fullt frelsi. Það var farið að skyggja
talsvert og það glitti í augu Sómalímannsins, en orð-
um sínum til áherzlu otaði hann hægri hendinni, sem
á vantaði alla fingur. Á vinstri hendi hafði hann
hanzka og taldi röksemdirnar á lausum og lafandi
þumlunum.
Hann brýndi fyrir Bretum, að j)eir væru ekki stór-
veldi lengur, þeir væru nú rekald í straumnum vestur.
Bretar nokkrir reyndu að malda í móinn, en aldrei
sagði nokkur maður orð þegar negrinn staðhæfð’i
að þeir væru algjörlega á valdi Bandaríkjamanna.
Þér væri ekki leyft að tala svona í heimalandi þínu,
sagði velklæddur áheyrandi. Er ég brezkur þegn?
sagði negrinn.... í heimalandi mínu koma þorps-
búar saman á kvöldin og ræða pólitíkina, allir sem
vettlingi geta valdið. Hér í garðinum er öllum leyfi-
legt að tala hug sinn allan, og það er eini staðuriim
í þessari átta milljóna borg. Hvar er nú áhugi brezka
almúgans á viðfangsefnum lífsins? Hér eru í mesta
lagi þúsund manns. Hvað eru allir hinir að gera''
Þeir eru að drekka bloody beer. Þið látið teyma ykk-
ur á asnaeyrunum endalaust, og yfirstéttin lýgur að
vkkur að þið séuð ein stór, hamingjusöm fjölskylda.
— Fyrir skömmu var hér stræka hafnarverkamanna.
Stjórnin gerði hermenn að verkfallsbrjótum og verk-
fallið fór út um þúfur. Samskonar verkfall var fyrir
skömmu í heimalandi vinar míns sem talaði hér áðau.
En ]>ar var ekki hægt að siga alþýðunni saman, og
verkfallsmenn sigruðu.
Síðan vék hann málinu að Indlandi og hvernig
Bretar hefðu nú glatað því. Rakti sögu Brela þar og
Framhald. á 18. síiiu.
14 LANDNEMINN