Landneminn - 01.12.1949, Síða 5

PAUL ROBESON:
Stridid fyrir fridniim
Það er um líf eða dauða að lefla.
Eg er og verð andfasisti, og vil helga
líf mitt og tíma minn hinni andfas-
ísku baráttu, stríðinu fyrir friðnum,
baráttunni fyrir Jiina kúguðu. Þessi
för mín verður hin síðasta sem lista-
manns einvörðungu. Hér eftir mun
■’g bæði syngja og tala fyrir verka-
mennina, fyrir alla sem vilja frelsa
mennina undan hvers kyns þrældóms-
oki. Eins og veröldin lítur út í dag
get ég ekki varið tíma mínum til
skemmtunar einnar. Þeir auðugu sem
áður liafa fyllt hljómleikasalina
verða nú að láta sér nægja grammó-
fónplötur. Ég vil ná sambandi við
verkalýðinn og fá hann inn í salinn.
Ég flyt með mér pólitíska sannfær-
ingu mína hvort sem ég tala eða syng.
Hugmyndirnar ólga í mér, og ég vil nota hvert ta’ki-
faíri til að lúlka þær.
Það var Paul Robeson sem mælti þessi orð á blaða-
mannafundinum í Ósló s.l. laugardag. Hann var ekk-
ert myrknr í máli um pólitískar skoðanir sínar:
Það liefur staðið stríð gegn fasismanum. Það
hófst á Spáni, og þá var ég þar. Við getum lært það
af styrjöldinni við fasismann að hann er enginn dul-
arfullur hugarburður. Hanu grundvallast á auðsöfnun
hinna fáu, hann er úrræði þessara fáu til að halda
völdum sínum, viðhalda kúgun sinni. Hann er tákn
þeirra sem vilja gera öld okkar að öld heimsvalda-
stefnunnar, en ekki öld alþýðumannsins. Um J)etta er
stríð’ið háð. Þess vegna hvílir geysijiung ábyrgð á
hverjum einstaklingi í dag. Engin undirokuð þjóð, eins
og negrarnir, hefur efni á því að vera ópólitísk.
lfobeson skýrgreindi pólitík bandarikjastjórnar og
ameríska fasismans, en sýndi jafnframt fram á hve
lýðræðis- og friðaröflin eru sterk meðal bandarískn
þjóðarinnar:
— Frá því Truman-kennirigin kom
fram og þar til Atlanzhafssáttmálinri
var undirskrifaður hefur ríkisstjórn
lands míns sýnt að hún rekur árásar-
pólitík, andstætt friðarpólitík Roose-
velts. Við síðustu forsetakosningar
greiddi fólk Truman atkvæði í þeirri
trú að hann mundi halda áfram Ný-
stefnu (NewDeal) Roosevelts og vegna
J)ess að |>að óttast fasismann að baki
Deweys. Randaríkjaþjóðin greiddi
einnig utanrj'kismálastefnu Roosevells
atkvæði: vináttu við allan heiminn,
fyrst og fremst J)ó við Ráðstjórnar-
ríkin. En A-sáttmálinn stefnir að árás.
1 þessu sambandi vitnaði Robeson
í öldungadeildarþingmann er lét svo
ummælt að með A-sáttmálanum
fengju Bandaríkin góðar herstöðvar
rétt við landamæri Ráðstjórnarríkjanna, þaðan sem
auðvelt væri að ná til allra hernaðarlega mikilvægra
staða í landinu. Þingmaðurinn hafði einnig vakið at-
hygli á því að nú yrðu hermenn Vesturevrópu fram-
verðir í væntanlegri styrjöld.
— Sem Ameríkumaður og vinur norsku þjóðarinn-
ar og allra Skandínavíu-|)jóðanna fæ ég með engu móti
skilið hvers vegna þið genguð í Atlanzhafsbandalagið.
Hvers vegna að senda syni sína í stríð fyrir Walt
Slreet, fyrir ameríska stórauðmagnið? Ég á sjálfur
22 ára gamlan son. Það verður að koma í veg fyrir
stríð. Það er ekki lengur nóg að berjast fyrir friðnum,
við verðum að þvinga liann fram.
Robeson benti ennfremur á þaðl hvernig stefna
Bandaríkjanna í Þýzkalandsmálunum leiddi til upp-
risu fasismans, hins nýja bandamanns.
— Ráðstjórnarríkin bregðast rétt við er þau reið’a
sig ekki á Churchill og pólitík A-bandalagsins. Ráð-
stjórnarríkin liafa engar herstöðvar í Panama, en
Bandaríkin hafa herstöðvar við Dardanellasund. Þið
LANDNEMINN 5