Landneminn - 01.12.1949, Qupperneq 16

Honum fél 1 illa, að á götunni og næstu liús-
þökum hafði safnazt saman mikill mannfjöldi,
scm hafðist ekki að, og starði forvitnislega á
Ben-Tovit, sem var með vafið höfuð eins og
Kona.
„Sjáðu, þarna eru þeir með ræningjana. Bless-
aður reyndu heldur að fylgjast með því.“
„Láttu mi,g í friði. Sérðu ekki, að ég er öllum
kvölurn kvalinn?" svaraði Ben-Tovit gremjulega.
En í orðum konu sinnar fann liann þó óljóst
fyrirheit um það, að ef til vill fyndist einhver
\örn gegn tannpínu sinni, svo að hann fór nið-
ur af þakinu, heldur ólundarlega þó. Hann bar
höfuðið hátt, hélt öðru auganu lokuðu og studdi
lófanum að kinninni, svo að allur minnti höfuð-
burðurinn á grátandi mann. Hann leit niður eft-
ir götunni.
Upp halla þröngrar götunnar flykktist óskipu-
legur manngrúi, hálfhulinn reykmekki og hróp-
andi án afláts. I miðjum flokknum fóru glæpa-
mennirnir ok kiknuðu undir krossunuin, og yfir
höfðum þeirra sveifluðust svipur rómver-ku her-
mannanna, eins og svartir snákar. Einn rnann-
anna, ljóshærður og síðhærður, í blóði drifnum
kyrtli, féll um stein, sem kastað var fyrir fætur
lians. Ópin kváðu við, og líkt marglitu vatni
luktist manngrúinn utan um hinn fallna mann.
Skyndilega kipptist Ben-Tovit við af stingandi
sársauka. Það var eins og glóandi nál hefði verið
stungið upp í munn hans og snúið jrar í tann-
rótinni. Hann kveinaði við og hrökkláðist frá
gangriðinu, gramur og fullkomlega kærulaus um
það, senr fram fór.
„Það senr þeir geta lnópað," sagði hann öf-
undsamlega og sá í huganum, hvernig þeir gal-
opnuðu munni'nn með sterklegum, heilum tönn-
unum og hvernig hann myndi hafa hrópað, ef
'hann hefði verið lieill heilsu. Þetta jók á tann-
pínu lians og hann skók sitt reifaða höfuð í sífellu
og öskraði: „Moo, moo. . . .“
„Og hann á að hafa gefið blindum sýn,“ sagði
kona lrans, jrar sem hún stóð við gangriðið, og
hún kastaði litlum, fallegum steini að Jesú,
Jrar sem hann staulaðist áfram, keyrður svipunr.
„Auðvitað, auðvitað. Hann hefði víst ekki ver-
ið í vandræðunr nreð að lækna þessa tannpínu
líka,“ svaraði Ben-Tovit háðslega og bætti síð-
an við, gramur og beiskur: „Allt það ryk, senr
þeir hafa þyrlað upp, alveg eins og stórgripa-
lrjörð. Það ætti að berja allt pakkið burtu. Við
skulum koma inn, Sara.“
Konan lrafði haft rétt fyrir sér. Atburðurinn
hafði ögn dreift lrugsununr Ben-Tovits, ef til
vill liafði bafcsturinn lrjálpað, svo nrikið er víst,
að honum tókst að sofna. Er lrann vaknaði var
tannpínan að mestu búin að vera, aðeins vott-
aði fyrir bólguþrota á hægri kjálka lians.. Kona
lrans sagð: honum, að jrað sæist raunar ekkert á
honunr, en Ben-Tovit lrrosti eins og sá, senr bet-
ur veit, hann vissi hve hjartagóð konan lrarrs var
og lrve ganran hún lrafði af að segja honunr hluti,
senr lronunr nrundu falla vel í geð.
Sanrúel sútari, granni Ben-Tovits, konr irrn,
og Ben-Tovit fór nreð hann og sýndi honunr asn-
ann og fékk í staðinn nrörg hrósyrði, bæði fyrir
asnann og eins kaupsnilli sína.
Að bæn lrinnar forvitnu Söru héldu Jreir síð-
an út til Golgata að isjá hina krossfestu. Á leið-
iirni jrangað rakti Ben-Tovit nákvæmlega, lrvern-
ig hann hafði kennt til í kjálkanum kvöldið áð-
ur og vaknað um nóttina með jressa ægilegu tánn-
pínu. Til að lýsa þessu sem átakanlegast setti
hann upp píslarsvip, lokaði augunum, skók lröf-
uðið og veinaði, og Samúel gráskeggur kinkaði
kolli nreð sanrúð.
„Ó, það irlytur að hafa verið hræðilegt."
Bcn-xovit Kunnj vionorri ðanrueis vet, og
lrann eimurioK sogu stna og Dyrjaor á pvi, er
fyrst varo vart SKemmuar r toirninnr, nu ryrir
longu sroan. i->err voru moursoKknir 1 samræour,
er pe,r Komu til Gorgaca. ioun, sem SKein ynr
heimuin penrran hræonega ciag, var pegar seczt
IraK vio næorrnar 1 rjarsKa, og 1 vesur rogaor á
nijoutrr, purpuraruunr sKyaregn — og mnntcr á
bioo. jUokk Krosscren oaru oijosc vtö perrrran oaK-
grurrrr, og vro ræutr mnOKro_,suis ajarraor ryrrr
hviiKræuuum, Krjupanar mannverum.
Marrrrrjoiarnn var longu tvrstraour. Það fór
kórnanur, og er pcrr norou rrt,Ó a rtrna Krossrestit
mcrrrr, cok nert-rovrt ðamuer Viö rrona ser, og
þerr gengu rteun á rerö nægum sKrerum. i ronurn
var ovenju rett um rrraiio og var nttgie.kro að
IjiiKa pisiarsogu srnnt. -nanrrrg gerrgu jje,r arram,
og iieir-iovrL sectt ujjji pjainngarsVijj, skok rrof-
uorö og vetnaör at irsL, err ðarrruei KniKaör koili
Viö og vrö og járiKaör rrasogtt vrnar srn>, og ujjjj
úr prongum, crjujjum rjanaKienum og ar rjar-
lægurn, soisviorrurrr sieaum sterg nrn svarta nott.
Þao var sem hun ViJdt leyna nrmrninn pvi, sem
fram hatöi tarrö á jorðinnr þennan dag.
fí. B. þýcldi.
16 LANDNEMINN