Landneminn - 01.12.1949, Side 18

GAMANÞÁTTUR Í R ÆVISÖGU
BENVENUTO CELLINI
Nokkrum dögura síðar liéldum við aftur af
stað til Flórens. Um nóttina gistum við á stað
einum hérna megin Sjíógíu, til vinstri við veg-
inn til Ferrara. Gestgjafinn krafðist þess, að við
horguðum honum áður en við gengjum til hvílu,
og eftir hans eigin taxta; og er við vöktum at-
liygli hans á jtví. að það væri venja, að gestir
Itorguðu um morguninn, áður en Jreir færu, svar-
aði liann: „Ég krefst þess, að þið borgið í kvöld.
og eftir mínum eigin taxta.“ Ég lireytti út úr
mér, að þeir sem vildu hafa alla hluti eftir sínu
eigin höfði, ættu að skapa sér nýja veröid að etgin
geðþótta, úr því að þessi væri svo margbreytileg.
Gestgjafi okkar kvað nrig ekki þurfa að ltugsa
fyrir sig; hér giiti vilji hans. Tríbóló skalf af
ótta, og bað mig í hljóði að láta undan, svo að
ekki ldytist verra af; svo við borguðum Jrað’ sem
krafizt var, og gengum síðan til hvílu. Ég verð
að viðurkenna að rúmin voru hin prýðilegustu,
sængurklæðin flúnkuný og tárhrein. Samt sem
áður iánaði-t mér ekki svo mikið sem festa fugls-
blund, því ég var að velta því fyrir mér, hvernig
ég gæti liefnt mín. Meðal annars fékk ég þá flugu
í höfuðið að kveikja í liúsinu; einnig konr mér
til hugar að lóga fjórum gæðingum, sem hús-
bóndi Jtafði í hesthúsi sínu. Mér var fyllilega
ljérst, að hvort tveggja væri Jretta einkar auðvelt;
hinu gat ég ekki gert mér fulla grein fyrir, hvern-
ig okkur félögum ætti að verða öruggrar undan-
komu auðið. Að lokum ákvað ég að flvjta hafur-
task okkar urn borð í bátinn; og Jrað gerði ég.
Þegar taugarnar höfðu verið bundnar í drátt-
arhestana, skipaði ég bátverjum að hreyfa sig
ekki fyrr en ég kæmi aftur; ég hefði gleymt inni-
skónum mínum uppi í gistihúsinu. Ég hélt því-
næst aftur til krárinnar og náði tali af gestgjaf-
anum, sem sagði, að við kæmum sér ekkert við,
við skyldum fara til fjandans. Tötralegur hesta-
strákur, hálfsofandi, var þar nærstaddur og hróp-
aði til mín: „Húsbóndinn mundi ekki einu sinni
gera páfanum greiða í nótt, )>ví það er hjá hon-
um stelpa, sem hann hefur lengi beðið eftir. “
Síðan bað hann mig um peninga, og ég gaf hon-
tun nokkra feneyska koparhlunka, og sagði hon-
um að láta bát-stjórann bíða, þar til ég hefði
fundið skó mína og kæmi aftur. Eg fór upp á efri
hæðina, gróf lítinn, hárbeittan hníf upp úr vasa
mínum og tætti sundur sængurföt allra þeirra
fjögurra rúma er ég fann Jtar. Ég naut þeirrar
gleði að vita, að ég hafði eyðilagt verðmæti, er
næmu tugum dala. Síðan ltljóp ég niður ti! báts-
ins með slitur aL' einu teppinu í vasa mínum,
og bað bátsstjóra leggja þegar af stað. Við vor-
um ekki langt komnir, er félagi Tríbóló kvað
upp úr með Jtað, að hann hefði gleymt nokkrum
leðurólum frá ferðatösku sinni, og hann yrði að
fá leyfi til að snúa aftur og sækja Jxer. Ég anzaði
honum, að hann munaði lítið um nokkrar leð-
urólar, Jtví ég gæti látið hann hafa svo margar
sem hann vildi. Hann sagði, að alltaf skyldi ég
vera með spaug, liann yrði óhjákvæmilega að
snúa aftur og sækja ólarnar. Hann sneri sér að
bátsstjóranum og bað hann nema staðar, en ég
sagði honum að halda áfram. Meðan stóð :i Jrreli
Jressu gat ég einnig komið að lýsingu á belli-
bragði mínu við kráareigandann, og lét Tríbóló
sjá nokkur svnishorn af teppinu oe öðrum sæng-
urbúnaði, livað fékk honurn þvílíks ógnarótta,
að hann öskraði til bátsstjórans: „Áfram með þig,
áfram með Jr.g ,eins hratt og þú kemst,“ og hann
var ekki rólegur fyrr en við komum að hliðum
Flórensborgar.
F.r við komujn þar, sagði Tríbóló: , Við slíðr-
um nú sverðin, í Guðs nafni, og skelfdu mig ekki
með fleiri strákapörum; allan tírnann hefur mcv
fundizt ég standa á glóandi teinum.“ Ég svaraði:
„Félagi Tríbóló, þrt þarft ekki að slíðra sverðið,
J)ví þú Iiefur aldrei leyst Jrað,“ og ég sagði Jjetta
að gamni mínu, því ég hafði aldrei séð karl-
mennskubrag á honum á allri ferðinni. F.r hann
18 LANDNEMINN