Unga Ísland - 01.09.1912, Blaðsíða 2

58
UNGA ISLAND
hafði borist alla leið til Noregs. En
svo fréltist aftur, að hann lægi veik-
ur, en væri þó á heimleið. Þá var
sorg og þögn í hug þjóðar hans.
Laugardaginn 24. júlí var liann
borinn af skipsfjöl í Björgvin, og er
hann leit aftur heimahagana kæru,
var sem all lians og æska lifnaði á ný.
Svo var liann fluttur til Ljóseyjar,
og heimili lians blasli við honum.
Hvíla hans var búin í liljómleika-
höllinni uppi. Það var sem af hon-
urn bráði við hvern hljóm og livert
kunnugt andlit þar heima. Hér hvelfd-
ust yfir honum bogar þeir, er liann
sjálfur hafði látið gera. Hamingju-
samar og sælar voru stundir þær, er
liljómarnir í Gasparo da Salo, fiðiunni
hans, titruðu liér milli bogahvolfanna!
Nú vóru það lífsstrengir lians sjálfs,
er titruðu þar inni.
Svo virtist, sem honum færi batn-
andi með degi hverjum. Menn vóru
farnir að halda, að lietjan gamla ætl-
aði að sigra einu sinni enn. Öll
hætta virtist úti.
En svo þyngdi bonum alt í einu.
Ole Bull var mjög guðhræddur og
trúaður maður, en fylgdi eigi neinni
ákveðinni kreddutrú eða játningu. —
Hann trúði á framþróun lífsins í rélt-
læti og kærleika.
Norðmaður og alheimsborgari hafði
hann verið alla sína æfi, og nú virt-
ist sem kærleikurinn og vonin um
sigur liins liáleita og góða þroskaðist
í sálu hans, því meir sem af honum
dró.
Þriðjudaginn 17. ágúst var blíð-
viðri mikið, logn, sólskin og ilmur
ótal blóma. Þá er Ole Bull opnaði
augun, rélti hann út hendurnar og
sagði: »Guð minn, eg þakka þér!«
Honum voru boðin blóm, en liann
hristi höfuðið. Þá voru honum færð
nokkur lyngblóm. Hann kinkaði kolli
og hélt svo lyngblómunum í liendi
sér það sem eftir var. Það var sem
hann vildi segja: Þau eru ósvikin.
í Noregi er eg fæddur og uppalinn,
og með Noregsblóm í mund vil eg
deyja.
Kona hans spilaði sálnamessu Moz-
arts tvisvar á organið. Ole Bull var
að leggja á stað. Bros lék um varir
lians, er hann reið úr hlaði til nýrra
samfunda með »geislastrengi á fiðlu
sinni«.
Þung sorg féll yfir allan Noreg.
Enn þó fann þjóðin glögt lil þess, að
alt það er hún hafði unnið og eign-
ast í og með Ole Bull, tók hann ekki
með sér í gröfina. Og því var lyfting
og þakklæti með í sorginni, er hann
var jarðsettur hinn 23. ágúst í fæð-
ingarborg sinni.
Þá er lokið þessum stutta útdrætli
úr æfisögu Ole Bulls, og er hann
gerður úr bók þeirri, er nafnkunnur
blaðamaður norskur og stjórnmála-
maður Oddmund Vik liefir ritað um
hann (með 9 myndum, 529 bls., verð
kr. 5,00).
Ole Bull var að mörgu leyti merki-
legasti maðurinn í Noregi á 19. öld-
inni, og líf hans og starf er nátengt
öllu því, er þá var sálin og mergur-
inn í sögu Noregs.
Æfisaga lians er vfagurt og gotta
æfintýr. Pess vegna er hún birt æsku-
lýð íslands. Ritstj.
Skýringar. Noregur gerðist sambands-
ríki Svíþjóðar 17. maí 1814, og var »sam-
band« þetta táknað í fánanum norska á
þann hátt, að litum beggja land'a var
blandað saman í dálílið »sambandsmerki«
í efra horni norska fánans, stangar megin.
Er fram liðu stundir þótti frjálslyndum
Norðmönnum, sem »sambandsmerki« þetta
væri ósjálfstæðistákn, er gerði Noreg að
undirlægju Sviþjóðar o. s. frv. Hófst þá
fánastriðið mikla. vHreina flaggiðv. var
norski fáninn kallaður,_samb.merkislaus.